In deze rubriek neemt Eric Bracke onderweg de tijd om een hapje te eten.

Vandaag in de Brusselse concertzaal AB.

Ik heb gereserveerd maar dat was blijkbaar niet echt nodig”, zeg ik tegen het meisje dat me tegemoetkomt. “Blijkbaar niet”, zegt ze, en ze laat op haar beurt haar blik door de lege ruimte dwalen. “Het verwondert me wel dat het zo kalm is, toch voor zo’n concert.”

Het concert waarop ze doelt, is dat van Willem Vermandere. Om acht uur brengt hij hier in de Ancienne Belgique in Brussel zijn show De 7 kruiswoorden. De West-Vlaamse bard mijmert, verbaal en muzikaal, over de zinnen die de stervende Jezus aan het kruis heeft uitgesproken. Daarmee treedt Vermandere in de voetsporen van Joseph Haydn, die in 1785 een passieconcert schreef met als titel De zeven kruiswoorden. Toch vrees ik dat Willems passiespel niet meteen mijn kopje thee zal zijn, maar in de paastijd doet een mens al eens wat water bij de wijn.

In afwachting daarvan neem ik hem nu, om- streeks kwart over zes, puur en onversneden. De huiswijn van het AB-restaurant is Zuid-Afrikaans, en ik meen een hoog alcoholgehalte te proeven. Op tafel staan een potje lekkere olijven en vers brood. Aan de oranje geschilderde wanden hangen talrijke foto’s van artiesten die in de loop der jaren in de AB hebben opgetreden, van Georges Moustaki tot Defunkt. Het interieur boven het AB-cafĆ© in de Steenstraat is niet echt trendy. Het is eenvoudig, met een lange houten bank tegen de ene wand en voor de rest gewone stoelen rond vierkante tafeltjes. Een eerlijke ruimte die goede vibraties uitzendt, al mag de wandverlichting wat indirecter en intiemer.

Ik moet mijn interieurinspectie staken, want de suggestie van de dag komt er al aan : een entrecote met portobellosaus (met grote champignons) en frieten. Het gaat vergezeld van een kommetje groenten, met pitten en rozijnen onder gemengd, en een potje mayonaise. Als je het lepeltje uit de mayonaise haalt, zie je meteen aan de viscositeit dat ze handgemaakt is. En de entrecote is Ć  point, zoals het hoort als de klant het niet anders vraagt.

Als je onderweg iets gaat eten, moet je nemen wat je krijgen kunt. Maar wat het AB-restaurant biedt, valt heel erg mee. Ik had het eerlijk gezegd niet anders verwacht. Eveneens op de eerste verdieping bevinden zich immers het verblijf en de keuken voor de artiesten. Daar hebben de bereidingen van Lut De Clercq voor haar niet altijd even gemakkelijke klanten een ijzersterke reputatie verworven in de internationale pop- en rockscene. Voor ze bij de AB kookmoeder voor muzikanten en hun gevolg werd, stond ze ook al in voor de catering op een U2-tournee en heeft ze onder anderen Tori Amos maandenlang culinair verwend. Over de soms rare voorkeuren Ć©n de dankbaarheid van de artiesten die uit haar hand eten, kan De Clercq een boek schrijven, wat ze prompt ook gedaan heeft. Het talent om sterren die lang onderweg zijn eerlijke, lekkere kost voor te schotelen, heeft haar zelfs al menig huwelijksaanzoek opgeleverd, weliswaar vooral van al wat oudere bluesmuzikanten.

De AB kan het niet maken om de mensen die naar deze muzikanten komen kijken in het publieke restaurant rotzooi voor te zetten. Zeker als ook recensenten wel eens een hapje komen eten voor de concerten. Een smakeloze maaltijd die op de maag blijft liggen, zou nare gevolgen kunnen hebben voor het concertverslag in de krant. En het enthousiasme of de teleurstelling over de geprogrammeerde concerten straalt uiteraard ook af op de zaal.

Omdat ik nog wat tijd over heb, bekijk ik het programmaboekje van de AB. Vermandere zal het hebben over “tirannie, uitbuiting, volkerenmoord, het cynisme van de wereldpolitiek en het geĆÆnstitutionaliseerd egoĆÆsme”. Een hele boterham met een volle maag. Maar Bertolt Brecht indachtig is het beter zo dan andersom : Erst kommt das Fressen, dann kommt die Moral.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content