Zwevend boven de zee en verankerd tegen een rotswand, leeft de Spaanse schrijfster Nuria Amat in haar ideale, zilveren nest, haar “literaire kraamzaal”.

“Ik heb altijd al een huis aan zee gewild”, vertelt Nuria Amat, de Spaanse romanschrijfster en dichteres. “Ik weet dat die wens niet bijzonder origineel is, maar in mijn geval komen er ook literaire redenen bij. Een huis is voor mij als een tweede huid. Het is immers de plaats waar de inspiratie toeslaat, waar ik mijn geesteskind draag en op de wereld zet. Een literaire kraamzaal, als het ware.”

“Waar ik ook woon, of het nu een hut is in het Amazonewoud of dit huis op het klif, creëer ik mijn ruimte om te leven, te kijken en te schrijven. Een raam om door te kijken is essentieel voor mijn werk.”

“Waarschijnlijk ben ik altijd op zoek geweest naar een passend landschap om mijn eigen ‘klooster’ te bouwen. Ik ben zeer volhardend, maar ook zeer intuïtief. En zo vond ik uiteindelijk de ideale plaats : een afgelegen, steil klif in een van de mooiste dorpjes aan de Spaanse Costa Brava. De grond is eigenlijk een rotswand die niemand wou kopen omdat het onmogelijk leek er te wonen of te bouwen. Niemand steunde me in de aankoop van het terrein, omdat het absolute waanzin leek. Maar ik geloofde sterk in de magie van de plaats. Ik ben er dan ook echt trots op dat ik zo koppig volhardde en erin slaagde ruimte te creëren en leven te geven aan een omgeving die voor velen woest en onherbergzaam bleek, terwijl dit landschap op mij altijd een tere en broze indruk heeft gemaakt.”

“Ik heb er enkele jaren over gedaan om het huis te kunnen bouwen. Voor Jordi, mijn man en architect van het huis, maakte ik zowel lijstjes met mijn verwachtingen als lange opsommingen van elementen die ik wou vermijden. Zo wilde ik absoluut geen huis als een hotel met lange gangen en gesloten kamers die niemand gebruikt. Op basis van al die gegevens maakte Jordi telkens weer tekeningen en schetsen die we samen evalueerden.”

Twee volumes

De woning begint boven aan het klif met een mezzanine die uitloopt op een indrukwekkend dakterras op duizelingwekkende hoogte boven de zee. Het huis is opgebouwd uit twee imposante volumes, in de vorm van balken die op elkaar rusten. Waar ze overlappen, ontstaat een zeer ruime doorsnede met grote, spatieuze ruimten.

Via een metalen trap, die heel licht is in vergelijking met de robuustheid van de rest van de woning, bereik je de eigenlijke woning. Je krijgt een opeenvolging van ruimten die moeiteloos in elkaar overvloeien. Keuken, woonkamer en eetkamer geven via de ramen in alle richtingen uit op de zee en via de glazen schuifdeuren kom je op het terras met zeezicht. De zee is de ziel van het huis en de open ruimten weerkaatsen dat heel goed. De Italiaanse kalkstenen vloer loopt door van binnen naar buiten, waardoor het geheel een sfeer van oneindigheid krijgt.

Rotswand als muur

De verdieping eronder telt twee slaapkamers, elk met een badkamer. Hier is het klif zelfs zeer nadrukkelijk present, de rotswand doet dienst als muur. De grootste slaapkamer is terzelfder tijd de werkkamer van Nuria en heeft een terras dat boven de zee lijkt te zweven. Het bad heeft een centrale plaats gekregen en de zachte ronde vormen contrasteren sterk met de woeste grille rotsmuur ernaast.

“Verder kreeg ik ook het idee om het huis van buiten helemaal in het zilver te schilderen. Op die manier komt het licht veel beter tot zijn recht, want het zilver reageert op spectaculaire wijze op alle schakeringen van het zonlicht. Bovendien had ik geen zin in een traditionele gevelkleur, zoals wit, om nog te zwijgen over al die grijzen en okertinten. Vanop zee zie je het huis staan in een zilveren gloed.”

De kleur van de binnenhuisinrichting is wit met zwarte accenten. Zo zijn alle muren en meubelen wit. “Het zwart en wit verwijzen naar leven en dood, boot en vuurtoren. Het zijn de kleuren van mijn boeken”, zegt Nuria. “Het interieur moest comfortabel zijn, maar tegelijk ook naakt. Uiteindelijk is het een huis geworden dat uitnodigt tot emoties, dat beweging toelaat en tijdloos is. Interieur en omgeving vormen één en hetzelfde verhaal. Zo is de zee tegelijkertijd binnen en buiten. Ook de rotsen zijn binnen en buiten. En het klif… dat is de koningin van de omgeving.”

Tekst Inezz Productions Foto’s Verne