Er was een tijd dat je een volwassen vrouw niet naar haar leeftijd vroeg. Dezer dagen merk ik ook dat mensen een beetje schrikken als ik zeg: ik geef een feest want ik word vijftig. De snelle reactie, vooral van jongere mensen: “Maar je ziet er helemaal geen vijftig uit” verbergt vaak gêne, is dikwijls een stoplap voor de vraag: “Is dat dan niet erg?” Vijftig worden is in de ogen van veel mensen duidelijk allerminst aanleiding tot vieren, zeker niet voor een vrouw. Van een man wordt nog aangenomen dat hij op die leeftijd definitief tot de wijze generatie gaat behoren. Maar een vrouw, wat heeft die nog voor zich op die leeftijd? In alle geval hebben mannen en vrouwen allebei hetzelfde avontuur achter de rug. En dat is, denk ik, veel meer bepalend.

Niemand kan ook maar een flauw vermoeden hebben van wat het leven nog in petto heeft. Zelfs al denk je alle troefkaarten in handen te hebben: iemand om van te houden, een paar schatten van kinderen, een passionerende job, een stalen gezondheid. Morgen rukt een orkaan een of meerdere van die troeven uit je handen. Een droom blijkt een fata morgana, hoop wordt aan diggelen geslagen. Dan is het weer van voor af aan beginnen op een of meer fronten.

Op zo’n moment reken je in de eerste plaats op jezelf, op de ervaring van de geleefde jaren. Op de moeizaam en vaak met pijn verworven wetenschap dat het leven altijd opnieuw begint, ook al ben je vijftig geworden of dat zogenaamd magische cijfer al lang gepasseerd. De warmte en de trouw van vrienden en vriendinnen die een deel van het leven met jou zijn meegelopen, is een van de krachtigste levenselixirs.

Want de grootste zekerheid die alleen het leven leert, is toch wel dat uit de chaos die een mensenleven soms lijkt – en vaak daadwerkelijk is – altijd weer nieuwe lijnen naar nieuwe mensen vertrekken. Zolang je dat de moeite vindt en daar nieuwsgierig naar blijft, ben je niet oud. Leeftijd blijkt dan niets meer dan een getal, geen onoverkomelijke drempel.

Alleen als je dat beseft, kun je met volle teugen leven. Natuurlijk raakt de tijd op. Vijftig, dat betekent dat je, realistisch gezien, al tweederde van je leven achter je hebt liggen. Maar het betekent ook dat je de vrijheid, de middelen en het bewustzijn hebt om van alles wat op je afkomt met al je zintuigen te genieten. Je moet eigenlijk nog maar één beslissing nemen, en dat is het te doén. En je kunt er beter ook voor kiezen alleen nog maar de dingen te doen die je echt zinnen. In mijn bureau hangt al een paar maanden een grote sticker met If it’s not fun, why do it? Er blijft immers nog maar weinig tijd te verspillen en nog bijzonder veel te ontdekken. De halve wereld ligt te wachten, en elke dag verschijnen zoveel boeken die ik wil lezen.

Als ik naar de laatste tien jaar kijk en het menselijk avontuur dat ze brachten, dan kan ik alleen maar benieuwd zijn naar wie nog mijn pad zal kruisen. Indien ik in de komende tien jaar evenveel lieve, boeiende, gepassioneerde mensen leer kennen, dan groeit mijn levenskapitaal alleen maar aan.

Mensen verdwijnen ook uit het zicht natuurlijk. Maar sommigen duiken ook weer op, in een andere constellatie, in een ander verband. En je ontdekt dat je in staat bent om weer deuren te openen die je vergrendeld achtte. Dat slijt je harde kanten af. Misschien is dat nog de grootste verworvenheid van de tweede helft van het leven: dat je het niet meer nodig vindt om op alle fronten te vechten. Dat je een beetje ronder wordt. Je ziet dat ook soms fysiek bij mensen die de vijftig voorbij zijn. Vijftig is een rond getal. Een reden om te vieren.

Tessa Vermeiren