Aan de baai van de Somme ligt Le Crotoy, een landelijk dorp, vergeten door de bouwpromotoren. Een groepje Belgen renoveerde er het strandhotel Les Tourelles.

JEAN-PIERRE GABRIEL

Ze hebben niet dezelfde troeven van hun exotische konkurrenten, maar toch hebben ook onze noordelijke stranden heel wat charmes. Dat we er winter en zomer naar toe kunnen, is er Ć©Ć©n van. Een ander pluspunt is de zuivere lucht, een gulle weldaad voor lichaam en geest. Niet ver hier vandaan, in Noord-Frankrijk, vinden we nog enkele zeldzame parels van kustplaatsjes die ontsnapt zijn aan de verstedelijking : landelijke dorpjes zonder lange slierten volgebouwde dijken. De meest bekende zijn Wissant en Cap-Gris-Nez in le Boulonnais, en Le Crotoy in de baai van de Somme.

Op de kaart ligt Le Crotoy tegenover Saint-ValĆ©ry-sur-Somme, het andere dorpje dat al van oudsher de toegangspoorten tot de baai van de Somme bewaakt. Le Crotoy is een plattelandsdorpje zonder veel pretentie, terwijl Saint-ValĆ©ry kan bogen op een historische en versterkte middeleeuwse kern met geklasseerde gebouwen. Maar de natuur speelt duidelijk in het voordeel van Le Crotoy. Zijn uitgestrekte stranden genieten permanent van de middagzon. Of zoals het in de toeristische folders wordt omschreven : “Le Crotoy is het enige strand in het noorden van Frankrijk met het gezicht naar het zuiden. “

Deze streek, waar men zonder overgang van zachtgroene weiden op bijna ongerepte zandstranden stapt, heeft al sedert mensenheugenis een grote aantrekkingskracht uitgeoefend op kunstenaars. Voor de Franse schrijfster Colette vormde ze de achtergrond voor haar roman “Les vrilles de la vigne”. Zij verweeft talloze literaire anekdotes in haar verhaal en typeert de streek als “ce doux pays plat et blond”. OokJules Verne verbleef hier enige tijd en men beweert dat hij er zijn “Twintigduizend mijlen onder zee” heeft geschreven. Parfumeur Pierre Guerlain bezat een familiegoed in de wijk Les Tourelles en de straat waarin hotel Les Tourelles zich bevindt, draagt nu zijn naam. Van hem wordt verteld dat hij hier keien zocht, die hem inspireerden voor de vorm van zijn toekomstige flakons.

Heel die geschiedenis en de biezondere sfeer vielen bij een groepje Belgen zeer in de smaak. Zij besloten er het strandhotel te vernieuwen, een projekt dat herinnert aan een zinnetje uit “Hotel New Hampshire” van John Irving : “Het belangrijkste in onze ogen was te weten wie zin had halt te houden in ons hotel als het eenmaal af was en zijn deuren had geopend. “

U moet het zich even voorstellen : twee torentjes op het hoogste punt van een klein kustdorpje, twee torentjes die uitsteken boven een grote familiewoning en neerkijken op de dagelijkse eb en vloed van de zee, die bij elk getij haar vermoeide golven in de buik van de baai stort en zich vermengt met het water van de Somme.

Vorige zomer, 1 juli 1994 om precies te zijn, werden hotel Les Tourelles en het bijbehorende restaurant officieel geopend. Daar ging een boeiend avontuur aan vooraf, dat ettelijke maanden heeft geduurd en waarin enkele tientallen mensen een rol hebben gespeeld.

Filmregisseur Jean-Philippe Laroche was een van de drijvende krachten achter het avontuur. Hij ontdekte de baai van de Somme zo’n twintig jaar geleden. Als zestienjarige knaap ging hij er op stap met een vriend, die dol was op treinen en het vaste voornemen had te reizen met de stoomtrein die toen nog de dienst tussen Cayeux-sur-Mer, Saint-ValĆ©ry-sur-Somme en Le Crotoy verzekerde.

Hij hield onvergetelijke herinneringen over aan de unieke, bijna ongerepte natuur en hij bleef er komen, jaar in, jaar uit. Hij logeerde telkens in Relais Guillaume de Normandie in Saint-ValƩry, tot op een mooie kerstavond, drie of vier jaar geleden, het hotel volzet was en zo raakte Jean-Philippe Laroche in Les Tourelles verzeild. Het hotel lag pal aan de zee en het uitzicht over de dijk en de baai, overspoeld door de kleuren van de zon of de grijze wolken, was prachtig. Het hotel zelf was minder spectaculair. Het interieur was banaal en moest nodig worden opgefrist. Twee jaar later gingen de deuren voorgoed dicht.

“Zo groeide die droom, ” vertelt Laroche, “dat waanzinnige idee om het hotel te kopen en het een beetje naar onze stijl in te richten, er een plek van te maken waar ik en mijn vrienden zich thuis zouden voelen, maar die ook andere bezoekers zou bevallen, toeristen die verliefd waren op het landschap. “

Terug thuis besprak hij het met zijn vriend Pascal Perez en zo rijpte het idee om een eigen hotel te hebben, maar de eigendom te delen met een aantal gelijkgestemden. Dus werd een beroep gedaan op vrijwillige investeerders. De kern werd gevormd door vijf mensen uit de film- en de televisiewereld. Samen werkten ze een onafhankelijk en stabiel financieringssysteem uit. “We hadden het vereiste geld niet en het was niet onze bedoeling het projekt te beperken tot ons kleine kringetje, ” zegt Laroche. “We stelden dus een kapitaal samen met aandelen. We lanceerden ook een obligatielening, gewaarborgd door een hypoteek, met een financiĆ«le opbrengst van 4 % per jaar en een opbrengst van 4 % in natura, omgezet in overnachtingen. Dit net van 35 aandeelhouders of obligatiehouders brengt ook nieuwe klanten aan, te beginnen met al hun goeie vrienden. Ons avontuur heeft ons intussen al een kliĆ«nteel van duizend personen opgeleverd die uiteraard in hotel Les Tourelles willen verblijven omdat ze er al zoveel over gehoord hebben. “

Die financiĆ«le regeling doet echter niets af van de magie die uitgaat van het hotel, dat helemaal werd gerenoveerd in Skandinavische stijl, heel sober en in kleuren die ook meteen doen denken aan de Amerikaanse sfeer in de huizen op Long Island. Het was geen zware renovatie, veeleer een opfrisbeurt, maar een met veel zin voor subtiliteiten. Filmdecorontwerpster VĆ©ronique Mellery koos de materialen en de kleuren. “Het is een tweesterrenhotel, maar wij wilden die klassifikatie niet omdat we Canal+ aanbieden in alle kamers, maar wel omwille van de sfeer in heel het hotel, ” zegt Laroche.

Die sfeer komt wellicht nog het best tot haar recht in de salon, waar de ondergaande zon een gouden glans legt over de lichte plankenvloer, de grijsblauwe schilderijen en de meubileringsstoffen in beige, bruine en groenen tinten. Bij minder mooi weer nodigt de ruimte uit tot genieten van een goed boek of het spelen van gezelschapsspelletjes.

Het eten is er voortreffelijk. In de keuken staat een jonge kok uit de streek. Een twintigtal kamers kreeg een nieuw interieur. Maar het leukst van al is de kollektieve slaapkamer voor de kinderen, waar een aantal stapelbedden staan. Wie er zin in heeft, krijgt er voor de duur van zijn verblijf een kitbag met al het nodige slaapgerei. En de meeste kinderen zijn er dol op. “Het gebeurt vaak dat de kinderen de eerste nacht in de kamer van hun ouders doorbrengen. Maar de volgende dag hebben ze al nieuwe vriendjes gemaakt en kiezen ze voor de vrijheid in hun eigen slaapzaal. Je moet ze ’s avonds maar eens horen praten en lachen onder elkaar of’s morgens entoesiast hun verhaal horen vertellen, ” lacht Jean-Philippe Laroche.

Hotel Les Tourelles is geen hotel als de andere. Vertrokken van een dol, maar aantrekkelijk idee is het de weg van het avontuur opgegaan.

Twee torentjes die uitsteken boven een grote familiewoning en neerkijken op de dagelijkse eb en vloed van de zee.

Het hotel werd gerenoveerd in Skandinavische stijl, heel sober en in kleuren die doen denken aan de Amerikaanse sfeer in de huizen op Long Island.

Het was geen zware renovatie, veeleer een opfrisbeurt, maar een met veel zin voor subtiliteiten. Filmdecor-ontwerpster VĆ©ronique Mellery koos de materialen en de kleuren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content