De artistieke carrière van de Parijse kunstenares Amélie Dillemann begon met de recuperatie van kartonnen dozen uit een warenhuis. En is nu beland op de grens van de modewereld.

Nadat we de camera’s zes hoog hebben gesjouwd, opent een glunderende Amélie Dillemann de deur en vertelt ons licht-spottend dat ze die trap helemaal geen probleem vindt. “Als ze hier ooit een lift bouwen, dan verkoop ik de flat meteen”, zegt ze gedecideerd. “Want die trap doet me goed. Zo kan ik me lekker blijven volstoppen met taartjes zonder bij te komen.” Omdat ze zoveel rookt, zou dat wellicht toch geen probleem vormen. Kort na onze aankomst stellen we inderdaad vast dat ze de trappen moeiteloos op- en afloopt om sigaretten te gaan kopen.

Haar rookgewoonten zullen er ongetwijfeld mee te maken hebben dat de flat minstens een keer per jaar wordt herschilderd. Tot voor enkele weken waren de muren in gebroken wit geverfd, een veel te zwakke achtergrondtint voor dit leuke interieur. Amélies kartonnen creaties ogen boeiender tegen een felrode fond. Bovendien past deze helle kleur uitstekend bij haar onrustige temperament. Rood is ook minder burgerlijk van stijl. Daar gaat het Amélie een beetje om, want met haar kartonnen opschik en meubilair drijft ze de spot met het klassieke Franse bourgeois-interieur. Kijk naar de kartonnen tafeltjes en bankjes in deftige Lodewijk XVI-stijl: van ver ogen ze antiek en erg kostbaar, maar van dicht zien ze er pover uit. Althans voor wie van kostbare antiquiteiten houdt. Want in een grootstad als Parijs roept dit materiaal beelden op van de armste stadsbewoners: ook clochards bouwen shelters van ribkarton.

Amélie begon haar artistieke carrière met het verzamelen van kartonnen dozen in warenhuizen. Daarvan maakte ze eerst fotoalbums, die erg in de smaak vielen bij haar vrienden. Haar eerste opdracht kreeg ze van een vriendin van haar moeder, voor wie ze een kartonnen commode mocht bouwen. Het succes was groot en de bestellingen bleven toestromen. “Ondertussen gaf mijn werkgever me de bons. Tot dan had ik als redacteur in een publiciteitsbureau gewerkt. Het ontslag was een schok, maar achteraf gezien een positieve gebeurtenis.”

Amélie ging zich volledig toeleggen op haar kartonnen carrière. Ze ontwierp onder meer schilderijen die theatervoorstellingen uitbeelden, spiegels, paravents, lijsten en kandelaars. Ze zette ook het interieur van de flat naar haar hand: van de banale wandkasten werden de deuren met ribkarton bekleed. Niet gewoon effen, maar met een trompe-l’oeil-effect dat de panelen van een klassieke deur nabootst.

Al heel snel werd de flat van de kartonnen koningin gepubliceerd in belangrijke tijdschriften en werd Dillemann in een adem genoemd met vermaarde Parijse decorateurs als Roberto Bergero en Patrice Gruffaz. Ondertussen geraakte ze ook met beiden bevriend. De staande lampen van ijzer en het hemelbed zijn ontwerpen van Gruffaz.

De kartonnen creaties van Amélie Dillemann zijn niet langer zuiver decoratief bedoeld: het worden stilaan kunstwerken. “Vroeger maakte ik eenzelfde voorwerp in talrijke exemplaren die dan in decoratiewinkels werden verkocht. Daar stap ik nu van af. Ik maak alleen nog unica. Het worden ook kunstwerken die op zichzelf bestaan. Onlangs hield ik een tentoonstelling met als thema: mode en luxe. Daarvoor maakte ik onder meer handtassen en een bustier van karton die worden geëxposeerd op een ijzeren sokkel. Ik heb trouwens meer plannen in die richting en ik wil ook kleren, accessoires en zelfs juwelen van karton maken, waarmee je je huis kan decoreren, maar die je natuurlijk ook kan dragen.”

Gezien het succes van haar tentoonstelling, zal de uitvoering van die plannen niet meer lang op zich laten wachten. Straks worden Amélies kartonnen handtassen en bustiers te koop aangeboden in de exquise modewinkels van de Franse hoofdstad. De Parijse clochards zullen het daar wellicht moeilijker meer hebben dan de modefreaks.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde