EEN KNAPPE VROUW, EEN MOOI MENS

Freida Pinto, bekend van onder andere de film Slumdog Millionaire, is een van de gezichten van L'Oréal Paris. © GF / SURESH NATARAJAN

“Als je bekend bent, kun je zaken in beweging brengen. Maar in mijn hart blijf ik gewoon een meisje van Bombay.” Freida Pinto is een Indiase actrice en gezicht van L’Oréal Paris. Een exclusief gesprek met deze geëngageerde jonge vrouw.

Sociale netwerken zijn niet meteen haar ding, zegt Freida Pinto (29). Ze post wel af en toe beelden, al is ze soms ontgoocheld door de platvloerse reacties van sommige van haar volgers. Maar deze keer heeft ze zich niet beperkt tot een foto aan de zijde van Dev Patel, met wie ze ooit in Slumdog Millionaire speelde, en die nu haar levenspartner is. Vandaag heeft Freida een bijzondere opdracht : haar bekendheid gebruiken om zo veel mogelijk mensen te sensibiliseren over het lot van de 270 Nigeriaanse schoolmeisjes die door de islamitische groepering Boko Haram in april ontvoerd zijn. “Toen ik dat verhaal hoorde, was ik ontzet, zoals iedereen. Alle kinderen zouden recht op onderwijs moeten hebben. Dat er mensen zijn die denken dat je hen dit recht mag ontzeggen omdat het meisjes zijn, vind ik zo onrechtvaardig. Om nog maar te zwijgen over de dreiging die hun boven het hoofd hangt om gedwongen uitgehuwelijkt te worden.”

De verontwaardiging klinkt door in haar stem. Nochtans is de sfeer feestelijk : over enkele uren zal de actrice de trappen van het Filmfestival van Cannes bestijgen samen met Leïla Bekhti en Sonam Kapoor, net als zij gezichten van het cosmeticamerk L’Oréal Paris. Maar eerst wil ze van de gelegenheid gebruik maken om zaken voor het voetlicht te brengen die voor haar belangrijk zijn. “Als je het geluk hebt bekend te zijn (ze werkte samen met onder anderen Danny Boyle, Woody Allen en Julian Schnabel) en misschien een beetje invloed kunt hebben, dan moet je die macht gebruiken”, beklemtoont ze. Ze wil het tijdens het interview dan ook liever niet meteen hebben over haar visie op beauty.

U voelt als ster een zekere verantwoordelijkheid tegenover uw fans. Is het soms niet moeilijk om een rolmodel te zijn ?

Freida Pinto : Het was nooit mijn ambitie om voor wie dan ook een rolmodel te zijn. Maar het is een feit, zodra je een beetje bekend bent, kan het dat mensen op je willen gaan lijken, zich laten inspireren door wat je doet, en ik hou daar rekening mee.

Waarom bent u films gaan maken ?

De interesse is geleidelijk gekomen, maar is, zoals voor iedereen in India, begonnen met de superproducties van Bollywood. Mijn vader heeft mijn zus en mij heel vroeg oude films uit de jaren tachtig laten zien die erg verschillen van wat er vandaag speelt. Aan de universiteit (Freida Pinto heeft Engelse literatuur gestudeerd aan het St. Xavier’s College van Mumbai) heb ik het werk ontdekt van de regisseur Satyajit Ray, één van onze nationale schatten. Mijn zus bracht toen ook de films van Wong Kar-Wai mee naar huis. En dan was er die cursus over Citizen Kane van Orson Welles, de films van Jean Renoir, Alfred Hitchcock…

Maar u hebt moeten knokken om er te geraken. U zegt trouwens vaak dat u veel hebt geleerd uit die jarenlange afwijzing.

En dat denk ik nog steeds. Als mijn familie al bij de film was geweest (haar vader is bankier en haar moeder directrice van een middelbare school), dan had ik alles op een zilveren plateau aangeboden gekregen. Wat me waarschijnlijk in mijn persoonlijke ontwikkeling geremd zou hebben. Ook al ben ik goed omringd – ik heb een manager, een agent, een persattaché en zelfs nog een andere wanneer ik voor L’Oréal Paris werk ! -, ik weet wat ik wil en neem mijn eigen beslissingen.

Riskeerde u niet om in internationale films eeuwig de exotische schone te moeten spelen ?

Je moet nee durven zeggen tegen elk soort clichérol. Dat is moeilijk. Ik vraag me soms af of ik door sommige aanbiedingen af te wijzen niet op een zijspoor beland, maar tot nu toe is dat goed meegevallen.

Kunt u ons iets vertellen over uw laatste film, geregisseerd door Terrence Malick ?

Ik zou het wel willen maar ik mag niet ! Wat ik u wel kan meegeven is dat het een buitengewone ervaring was, een niet-conventionele manier om films te maken, gebaseerd op improvisatie. En dan heb ik er ook nog eens Christian Bale als partner bijgekregen, een icoon voor mijn generatie. Ik had eigenlijk gehoopt dat de film op het festival te zien zou zijn, omdat Terrence hier zeer gewaardeerd wordt (in 2011 kreeg hij de Gouden Palm voor Tree of Life). Wie weet wordt hij geselecteerd voor de Mostra van Venetië in september.

Uzelf bent niet naar Cannes gekomen om alleen maar de trappen op te lopen, toch ?

Sinds ik één van de gezichten van L’Oréal Paris ben, heb ik het geluk dat ik elk jaar door hen word uitgenodigd, en dat is altijd een waar plezier. Maar deze keer ben ik hier ook om partners te vinden voor een film om in te spelen en produceren. Het is een logische stap in mijn carrière. Ik wil blijven acteren, maar door producer te worden kan ik de verhalen kiezen die ik aan de mensen wil vertellen.

Vanavond gaat u naar de vertoning van Tommy Lee Jones’ film The Homesman. Weet u al wat u gaat dragen ?

Een jurk van Oscar de la Renta. Als ik een keuze heb gemaakt, hou ik me er ook aan. Het is niet mijn stijl om op de laatste minuut een beslissing te nemen of uren voor mijn spiegel te twijfelen tussen meerdere outfits. Mettertijd heb ik een nauwe band kunnen opbouwen met ontwerpers als Oscar de la Renta, Michael Kors en Frida Giannini bij Gucci. Het modehuis Chanel steunt me ook al sinds het eerste uur.

Kiest uw styliste voor u ?

Soms maar niet altijd ! En in Cannes is Michael Angel verantwoordelijk voor de styling van de gezichten van L’Oréal Paris. Maar ik kan ook gewoon voor iets vallen, het kopen en dragen ! Als het kan, zet ik graag het werk van jonge designers zoals Sanchita Ajjampur, Prabal Gurung of Thakoon in de verf.

U bent sinds 2009 een gezicht van L’Oréal Paris. Is dit merk heel bekend in India ?

Uiteraard ! Onder andere voor de Color Riche-lippenstiften. Ik ben helemaal weg van de nieuwe kleuren van het najaar. En dat komt goed uit, want ik doe mee aan de campagne. Maar in de meer afgelegen streken van het land wordt L’Oréal Paris eerder met shampoo geassocieerd, die bij ons ook in kleine zakjes wordt verkocht, iets groter dan staaltjes. Eén dosis is dan voldoende voor een heel gezin. Het is een leuk concept, want mensen die zich misschien niet de hele fles kunnen permitteren, kunnen zich dan toch het product veroorloven.

Zijn er tussen de gezichten van L’Oréal Paris collega’s met wie u bevriend bent of die u bewondert ?

Jane Fonda ! Ik droom ervan haar beste vriendin te zijn. Ze is zo echt, openhartig zelfs. Ik herinner me een dag waarop ze rugpijn had, ze was moe en ik heb voorgesteld om haar agent of manager te halen. Ze antwoordde dat ze alleen reist en dat wij, de meisjes van vandaag, verwend zijn. Toen heb ik beseft dat ik enorm veel van haar kan leren.

Is het waar dat u ooit voor tv wil werken ?

Ik zou het heel fijn vinden ! Neem nu de miniserie Top of the Lake van Jane Cam-pion, de voorzitster van de festivaljury dit jaar. Sterk wat Elisabeth Moss onder haar regie presteert.

Bent u veeleer Los Angeles of Mumbai ?

In mijn hart blijf ik een meisje van Bombay. Daar is alles me vertrouwd, heb ik meteen het gevoel thuis te zijn. Anderzijds reis ik zodanig veel en al zo lang dat ik overal mijn draai vind.

U zegt Bombay, anderen Mumbai…

Die verandering is er gekomen na de onafhankelijkheid, maar brengt meer verwarring dan wat anders. Het idee was om afstand te nemen van het koloniale tijdperk. Wat soms voor aberraties heeft gezorgd, zoals de voormalige Victoria Terminus, die vandaag Chhatrapati Shivaji Terminus heet. Niet gemakkelijk om uit te spreken voor een station dat overigens in victoriaanse stijl gebouwd is. Door namen te veranderen wis je het verleden niet uit.

Nu de hindoenationalist Narendra Modi aan de macht is gekomen, is ook een blad in de geschiedenis van India omgeslagen.

Zijn overwinning was verpletterend, een sterk signaal. Hij heeft campagne gevoerd rond de economie, en beloofde een groter aantal Indiërs betere levensomstandigheden door de kloof tussen de superrijken en heel armen te dichten. We zullen zien of het hem in de praktijk ook lukt.

Als men uw parcours bekijkt, kunnen we zeggen dat u geluk hebt gehad, niet ? Denkt u dat u een goed karma hebt ?

(lacht) Ik ben Indiaas, ik moet in karma geloven ! Waar ik van overtuigd ben, is dat voor slechte mensen boontje om zijn loontje komt.

DOOR ISABELLE WILLOT & BEWERKING DELPHINE STEFENS

“Dat er mensen zijn die meisjes het recht op onderwijs ontzeggen, is zo onrechtvaardig”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content