Wie zijn vakantie zelf in handen wil houden, kiest voor een motorhome. Maar kunt u met zo’n gevaarte ook vlot een weekendje weg ? Weekend Knack nam de proef op de som.

Sinds de motorhome in de jaren zestig van de Verenigde Staten naar Europa overwaaide, heeft de meest romantische vorm van kampeertoerisme flink wat aanhangers gewonnen. De verkoop maakt jaar na jaar flinke sprongen en overtreft sinds kort die van caravans. Volgens de Bel-gian Caravan-Camping & Motorhome Association (BCCMA), die de constructeurs en importeurs van vrijetijdsvoertuigen verenigt, werden in ons land vorig jaar 2246 nieuwe motorhomes verkocht. Dat is haast vier keer zoveel als begin jaren negentig.

Naast de vrije beroepen blijken vooral actieve vijftigers en jonggepensioneerden te vallen voor de belofte van vrijheid, onafhankelijkheid en avontuur. Die is overigens niet voor iedereen weggelegd, want een camper voor twee personen kost al gauw ruim 30.000 euro. De populaire alkoofmodellen met opbergruimte of een slaapplaats boven de stuurcabine starten rond 45.000 euro, met een degelijke verwarming, isolatie en sanitair erbij moet u op 60.000 à 70.000 euro rekenen. Dat de prijzen niet in dalende lijn zitten, is trouwens niet verwonderlijk. De typische motorhomefanaat is immers bereid te betalen voor comfort. Op dat vlak evenaren de wagens ondertussen het eigen huis, met cocoon-achtige én gepersonaliseerde interieurs. De-singmeubilair, een flatscreentelevisie met satellietontvangst, een microgolf, apart toilet of een badkamer met een bubbelbad : haast alles is mogelijk. Zelfs een laadruimte voor een brommer of een Smart.

Naast de vergrijzing speelt echter ook de tijdgeest, meent de BCCMA. Steeds meer mensen willen ontsnappen aan voorgekauwd massatoerisme, terwijl vakanties korter op voorhand gepland worden. Voor wie morgen al in de Elzas wil overnachten, is een motorhome de ideale uitkomst. Dat het om een specifieke doelgroep gaat, blijkt overigens uit onderzoek : 65 procent van de eigenaars heeft nooit met een tent of caravan gereisd, en de meesten staan liever niet op de aparte terreinen die de Vlaamse overheid sinds juli 2003 voorschrijft en die sindsdien haast overal verschijnen. Ook al vinden ze daar faciliteiten als een watertap, lozingspunten voor chemische toiletten en afvalwater, of elektriciteitskasten, hun vrijheid gaat boven alles.

Compacte woning

Van romantiek is echter geen sprake bij de eerste kennismaking met onze motorhome, die we huren bij Ideal Caravans in Wetteren. De Hobby Alkover 595 CM, gebouwd op basis van een Fiatbestelwagen, is dan ook een enorm gevaarte : met een op vier personen berekend interieur weegt het voertuig net geen drie ton, en met een lengte van zes en een hoogte van drie meter is een vrachtwagen niet veraf.

Qua uitrusting is onze zwerfwagen nochtans indrukwekkend: airconditioning in de woonruimte, een afzonderlijke toilet- en douchecel, een keukenblok, en een tweepersoonsbed boven de stuurcabine. De eettafel en zitplaatsen kunnen eveneens omgebouwd worden tot een tweepersoonsbed, en aan opbergplaats is er zeker geen gebrek, dankzij de vele kasten en de extra laadruimtes achterin en onder de dubbele bodem. Aan de buitenzijde kunnen vier fietsen bevestigd worden, en aan de zijkant is een meterslange luifel gemonteerd.

De uitvoerige rondleiding door de binnenruimte is geen overbodige luxe, want bij een camper horen nogal wat technische uitleg en veiligheidsmaatregelen. De werking van de boordaccu, verwarming en boiler bijvoorbeeld, maar ook de aansluiting op vaste stroom- en watervoorzieningen en het ledigen van de afvaltank. Mij baren vooral het veilige gebruik van de gasfles en het afsluiten van de wagen zorgen. Ook in België komt diefstal van motorhomes immers voor, en over gasflessen zijn genoeg rampverhalen te vinden.

Rijdend gevaarte

Als we een uurtje later richting Brussel rijden, blijkt meteen dat snelheidsduivels eraan zijn voor de moeite. Vooral alkoofmodellen verschillen qua rijgedrag, baanvastheid en brandstofverbruik danig van een personenwagen. Als vanzelf doe ik het dan ook rustiger aan. Bovendien kan ik niet door de achterwand van de motorhome kijken, en dus ben ik een stuk minder zelfzeker op de baan. Toch is de spanning niet geheel onaangenaam : net als truckchauffeurs kijk ik moeiteloos over andere voertuigen en de berm- beveiliging heen, en bij elke brug of tunnel lijkt het dak tegen het beton aan te schurken. Dit is niks voor angsthazen en claustrofoben.

Waar ik geen rekening mee heb gehouden, is dat het gevaarte een nacht in het Brusselse stadscentrum moet doorbrengen, en dat motorhomes niet in parkeergarages passen. Bovendien is zo’n voertuig niet erg wendbaar in de smalle straten van de Marollen, zodat de rit door de stad me al gauw enerveert. Nadat ik met veel moeite, en de hulp van voorbijgangers, geparkeerd sta, stap ik stijf van de zenuwen uit. Dat campers geen plaatsen voor auto’s mogen inpikken, kan me dan niets meer schelen. Als hij maar veilig de nacht doorkomt, zonder inbraak of vandalisme.

De roze smiley op de zijdeur de volgende dag doet me dan ook het ergste vrezen, al kan ik de tekening er moeiteloos afwassen. Tijd om na te denken over wat we met z’n vieren de komende twee dagen nodig hebben, en dat is nogal wat. We zullen een pretpark bezoeken in de buurt van het Duitse Freiburg, op net geen 500 kilometer van Brussel, en overnachten op een aangepast parkeerterrein voor zwerfauto’s. Instappen en wegwezen is echter geen optie : er moet heel wat mee, van beddengoed, handdoeken, servies, bestek en etenswaren tot ‘details’ als toiletpapier en een fles- en blikopener. De pc en andere elektronica laten we thuis, de stopcontacten in het voertuig werken toch alleen als we de wagen aansluiten op een elektriciteitskast. Eens de hele handel veilig opgeborgen is en alle kasten, lades en de wanden van de douchecel stevig gesloten zijn, kan de tocht eindelijk beginnen. Het Brusselse stadscentrum wil ik met dit voertuig nooit meer terugzien.

Geheim genootschap

Haast en spoed zijn zelden goed, en al helemaal niet in een motorhome. Na driehonderd kilometer ben ik dan ook blij dat ik het stuur kan doorgeven. Als ik dit ooit opnieuw doe, zal het niet voor twee dagen zijn, beloof ik mezelf. Wie niets moet hebben van navigatiesystemen, zal zich overigens snel bedenken : in dit geval verhogen ze aanzienlijk uw rijcomfort. Voor de passagiers in de woonruimte achterin is de rit heel wat comfortabeler : zij hebben meer bewegingsruimte en relaxmogelijkheden dan in een personenwagen, en dat zullen jonge gezinnen met kinderen graag horen. Gezellig converseren met de chauffeur is dan weer een stuk moeilijker, die zit immers een heel eind verderop.

Zodra we halt houden om ons te verfrissen en te koken, blijkt de woonruimte echter toch niet zo groot voor vier volwassenen. Met één persoon op zoek naar teenslippers en zijn iPod, twee achter aanrecht en fornuis, en iemand die alvast het bed bovenin opmaakt, struikelen we al gauw over elkaar heen. Blijf waar je bent, wil ik schreeuwen. Het scheelt niet veel of we stellen een beurtrol op voor het gebruik van de badkamer en het toilet. Met amper zestien liter proper water aan boord kan van verspilling trouwens geen sprake zijn, en dus wordt iedereen tot zuinigheid aangemaand. “Inzepen en afspoelen”, luidt de regel bij het douchen, en na onze eerste maaltijd aan boord – waarbij de leeslampjes zowaar romantisch kaarslicht vervangen – gaan de borden ongewassen in een kartonnen doos. We zijn onder vrienden en dus houdt de situatie het midden tussen gezellig en lachwekkend, maar een week lang samenleven in zo’n krappe ruimte ? Het lijkt me geen prettige gedachte.

Na een korte stop in Karlsruhe, waar we het voertuig wel probleemloos door het stadscentrum loodsen, bereiken we onze bestemming pas na middernacht. De aankomst op het kampeerpark, waar tientallen andere motorhomes reeds een plek gevonden hebben, levert een vreemde gewaarwording op. Alsof we tot een geheim genootschap behoren, al zit iedereen veilig weggeborgen achter gordijnen en stores. Zelf hebben we meer tijd nodig voor we eindelijk naar bed kunnen. Hoe je de woonruimte omtovert tot slaapvertrek ben ik tegen die tijd immers grotendeels vergeten. Pas na twintig minuten hilarisch gepuzzel ontstaat iets dat er toch enigszins op lijkt. Ondertussen is het voertuig behoorlijk opgewarmd, zodat we de airco op de maximumstand zetten. Dankzij de aansluiting op een vaste elektriciteitskast, wat kinderspel blijkt te zijn, hoeven we ons de komende uren alvast geen zorgen te maken over de accu, en kan iedereen eindelijk naar bed. “Dit is een oefening in samenleven”, bedenk ik op mijn hoofdkussen. Big Brother op wielen, maar dan zonder camera’s in de buurt.

Tekst en foto’s Wim Denolf