Binnenkort vertrekken we weer met z’n allen voor een paar weken naar vreemde oorden. Maar vooral: slapen we in vreemde bedden. Dat is toch iedere keer wennen.

Het leuke aan hotelbedden zijn de gesteven lakens. Dat geeft meteen een gevoel van luxe. Helderwitte lakens, stijf als karton, die kraken als je eronder kruipt. Meteen voel je: hier doen ze aan dienstverlening, dit overstijgt het gewone “zorgen voor logement”.

Want laten we wel wezen, thuis worden de lakens gewassen en daarna zonder meer gevouwen en in de kast geborgen. Geen enkele vrouw die goed bij haar hoofd is, stijft nog lakens. Tenzij ze professioneel is uitgerust met een strijkmachine of personeel in dienst heeft.

Met de rest van het bed is het een kwestie van geluk hebben. Een hoofdkussen van de juiste dikte is een rariteit. Nu weet ik wel dat er volkeren zijn die een houten bankje onder de nekwervels schuiven, en ook een verkwikkende nachtrust hebben. Maar het ideale hoofdkussen is toch knuffelig mals en heeft een zekere consistentie. Hier schiet het hotelkussen te kort, het geeft een valse indruk van volume. Zodra je het gebruikt, is het zo plat als een matje. Het betere hotel heeft een extra exemplaar in de kleerkast, maar altijd slechts één, ook als je voor twee personen hebt geboekt.

Op hotelfolders met foto’s van de kamer moet u vooral op de matras letten. En tenzij u werkelijk ongelooflijk verliefd bent, zou ik zeggen: mijd het tweepersoonsbed. Vooral in zogenaamd “typische hotelletjes” zijn de matrassen daarvan aan vervanging toe, want in het midden zit een diepe put. Vreemd, als je ervan uitgaat dat er telkens twee mensen nààst elkaar hebben gelegen. Logischerwijs moet dat twee putten geven. Maar neen, altijd is er slechts één kuil, in het midden.

De oorsprong van dit verschijnsel blijft een raadsel, maar het gevolg is dat de zwaardere gast, meestal de man, comfortabel in het midden ligt. De vrouw klampt zich dan de hele nacht vertwijfeld vast aan de zijkant van het bed en komt nauwelijks aan slapen toe.

U mag dit alles afdoen als te verwaarlozen details, maar er loopt nog meer mis met het bed in de reissector. In de hotelbusiness bestaat de vreemde afspraak dat bedden zo strak mogelijk moeten worden opgemaakt. Zij het een hotel in Jordanië, New York of Budapest: nergens duik je zomaar onder de wol. Je kruipt in een strakgevouwen enveloppe. In bed is bewegen uitgesloten. Wie er niet onmiddellijk op de linker- of rechterzij inschuift, doch op de rug, trippelt de volgende dag als een overjaarse ballerina langs het ontbijtbuffet. De strak aangespannen lakens hinderen vooral de grote teen, die een hele nacht in een onnatuurlijk naar voren gebogen stand wordt vastgehouden.

Die vreemde manier van bedden opmaken, is dat een obsessie van de kamermeisjes?

Alles moet strak zitten en wordt met militaire precisie onder de matras gevouwen. Misschien is het een oude traditie die teruggaat tot de tijd dat pelgrims tijdens hun tochten in kloosters sliepen? Toen zusters, om aan het eeuwige altaarkleden borduren te ontkomen, extra veel zorg besteedden aan het opmaken van de bedden? Of berust die praktijk op marktonderzoek: denkt de sector dat dit keurslijf de cliënt een veilig gevoel geeft? Misschien wil de hoteldirectie gewoon dat de gast, nadat die in bed is geschoven, daar ook blijft liggen tot ’s ochtends? Zodat ze er verder geen gezeur mee heeft?

Naar de achtergrond van het fenomeen blijft het raden. Functioneel is het niet, een eenvoudige rondvraag bij vrienden-hotelgebruikers leert dat iedereen de lakens en dekens onmiddellijk lostrekt. Weliswaar met een licht schuldgevoel jegens het kamermeisje, dat de volgende ochtend die hele bedden-origami moet overdoen.

Het maakt het einde van de vakantie wel makkelijker om dragen, want u weet: morgen slaapt u weer in uw eigen bed, met opkrullend hoeslaken en een donsdeken die te kort is.

VOLGENDE WEEK

Deuren open

In een dubbeldik nummer halen we de zomer in huis: wonen in een penthouse, verrassende interieurs, nieuwe boeketten en oude tuinen. En een weekend voor twee in Bologna te winnen.

FRIEDA VAN WIJCK