Volgens de economische journaliste Theresa Bradley is er naast cocaïnegebruik nog een andere en betere indicator dat de welvaart stijgt in een land. Dat is : hondenbezit. Als het gemiddeld inkomen naar boven gaat, verschijnen de viervoeters op straat. En wordt er ook steeds meer besteed aan het lievelingshuisdier. Hoe groter de middenklasse, hoe meer speeltjes, organisch hondenvoedsel, shampoos en tandpasta met stokvis-smaak er worden verkocht. Een trend die zich aftekent in India, Brazilië en op de Filipijnen. Hoe meer geld, hoe groter de gekte.

En het moet in China niet veel gekker worden. Terwijl honden daar vroeger uitsluitend als bewaker, voedsel of verwerpelijk aanhangsel van de burgerij werden gezien, hebben ze zich in korte tijd opgewerkt tot de meest verwende statussymbolen aller tijden. Zelfs in Amerika, lange tijd de hondenhemel bij uitstek, zijn niet zoveel rages en industrieën opgeschoten. Wie ‘China trend dog’ intikt op Google, krijgt de verbazendste beelden te zien : honden met zwarte panty’s en hoge hakken (echt ! En het zijn labradors, dus die poseren braaf), honden die geknipt en geverfd zijn als andere dieren (panda’s, uiteraard, maar ook tijgers, paarden, kamelen en zelfs als Yoda uit Star Wars), honden in fluokleurtjes en bloemenjurken, honden in kinderwagens en op verjaardagsfeestjes van andere honden… Ik word er eigenlijk een beetje triest van, al zal het allicht een beter lot zijn dan als hoofdgerecht geserveerd te worden op een verjaardagsfeestje van mensen.

Sommigen wijzen naar de eenkindpolitiek als oorzaak van de buitensporig grote hondenliefde. Het surplus aan warme gevoelens dat je aan je kind niet kwijt kunt, spendeer je dan maar aan het huisdier. Het huisdier is vaak ook de enige manier voor het kind om in huis wat ‘sociale’ omgang te leren. Leren delen met iemand, zorgen voor iemand, het kan niet met een broer of zus, en moet dan maar met het hondje.

Niet iedereen in China is daar even blij mee, de regering zeker niet. De eenhondregel werd meteen ingevoerd, al schijnt de bevolking zich daar echt niet aan te houden. Beperkingen op grootte werden gesteld. En de stad Jiangmen heeft in 2011 geprobeerd om honden simpelweg te verbieden, deels uit angst voor de uitbraak van hondsdolheid. Eigenaars moesten hun huisdier afstaan aan een gezin op het platteland, of het laten vernietigen. Voor die maatregel kreeg het stadbestuur zo de wind van voren, dat hij snel weer werd ingetrokken.

Europa is nog steeds erg hondvriendelijk en heeft nog steeds het hoogste aantal honden per inwoner ; al daalt dat cijfer :

in Zwitserland met tien procent, in Frankrijk met zeven en in Griekenland met vijf procent.

Maar in China is een vermindering van de hondenadoratie nog lang niet in zicht. Volgens het tijdschrift Dog Fan werden er in 2011 in de twintig grootste Chinese steden 58 miljoen honden gehouden als huisdier. Hun baasjes geven jaarlijks drie miljard euro uit aan voedsel en verwennerijen. En die markt zou elk jaar nog met dertig procent groeien. Puppy-prozac, orgaantransplantatie, modderbaden en therapie… Het is een hondse economie.

lene.kemps@knack.be

Lene Kemps

Sommigen wijzen naar de eenkindpolitiek als oorzaak van de buitensporig grote hondenliefde in China