Een flat uit het interbellum, ontworpen in een Amerikaanse stijl, en opnieuw gestoffeerd met een knipoog naar de jaren veertig : een unicum in Knokke.

Onlangs vroeg een collega mij aan welke criteria een mooi interieur moet voldoen. Het voor de hand liggende antwoord is vanzelfsprekend dat het zowel qua architectuur, licht en stoffering interessant moet zijn. Vrij veel interieurs voldoen daaraan, maar komen niet in aanmerking voor een reportage. Waarom ? Een boeiend interieur, modern of klassiek van stijl, is terzelfder tijd een geschikt filmdecor, waarin je moeiteloos scènes kunt laten spelen. Het moet met andere woorden tot de verbeelding spreken. Dat doet deze flat met overtuiging, het decor kun je gemakkelijk inpassen in een scène van Casablanca. Hier is de rook van Humphrey Bogarts sigaret blijven hangen. Wie dit interieur echter aandachtig bekijkt, merkt het verschil met een échte flat uit de jaren veertig. Allerlei details in de afwerking wijzen op een nieuwe creatie, bijvoorbeeld de wijze waarop de keuken is opgevat.

De sfeer van het gebouw heeft ook de stijl van het interieur bepaald. “Het stond voor mij buiten kijf dat die geest moest worden bewaard en versterkt. Bij het ontwerpen en stofferen van een interieur ga ik altijd op in de stijl van de bestaande architectuur en decoratie. Ik had de flat ook volledig anders kunnen opvatten, door bijvoorbeeld de wanden donker te schilderen, de deuren wit en er enkel verchroomde meubels in te plaatsen. Kortom, met een jaren-zeventiglook, wat apart zou ogen, maar minder rekening zou houden met de originele Amerikaanse stijl van het ensemble. Precies die erker met zijn originele schuiframen en de parket- en granitovloeren inspireerden me voor een inrichting met een forties-sfeer”, aldus Eric Van Lerberghe. Hij is een buitenbeentje in de interieurwereld. Hij ontwikkelt een lijn die weliswaar wat afwijkt van deze flat, maar toch los staat van wat zowel moderne als klassieke designers op de markt brengen.

Uit zijn interieurcollectie St-Paul vinden we in deze flat onder meer enkele luchters met franjes terug. Samen met de vrij klassieke fauteuils en een grote paravent in de slaapkamer zorgen ze voor een mysterieuze sfeer. “Die past bij de stedelijke allures van deze flat. Ik heb bij deze inrichting niet alleen iets gedaan met stijlelementen, maar heb ook geprobeerd die link met de stad te herstellen. Vóór de renovatie verkeerde deze flat niet in deze staat, er was hier en daar wat stuk en de prachtige granitovloeren waren bedekt ! Toen dit flatgebouw in de jaren twintig werd opgetrokken waren er aan de kust vrij veel stadsappartementen. De meeste gingen verloren, zeker hier in Knokke. Dit was dus geen flat met grote open ramen en een overdaad aan licht, maar juist een intieme woning met een behoorlijk royaal decor. Wat door de bewoners als een extra kwaliteit wordt ervaren. Ze genieten terzelfder tijd van het ‘open’ kustleven en van de intieme, warme sfeer van een stadsappartement : een aparte combinatie”, zegt Eric Van Ler- berghe.

Hij koestert een bewondering voor de vermaarde Parijse decorateur Jacques Garcia die onder meer het Hotel Costes (rue Saint-Honoré) inrichtte en tal van theesalons voor Ladurée (onder andere op de Champs Elysées). Garcia is een van de grote namen die in Parijs het neoclassicisme nieuw leven inblazen op een speelse en nonchalantere manier dan de decorateurs van vroeger. Ook Van Lerberghe is niet bang voor een theatraal accent, zoals je opmerkt in de kleine badkamer en de slaapkamer. De rest van de flat oogt vrij sober, er hangt amper iets aan de muur en er zijn niet overal gordijnen. Sommige elementen zijn zelfs heerlijk ruw, zoals het prachtige wandrekje in de keuken, waarvan de planken op enorme smeedijzeren spijkers rusten. Veel meubelen zijn vintage of antiek, en werden opnieuw bekleed. “Ik hou van een artisanale afwerking en van maatwerk. Daarom koos ik bijvoorbeeld in de keuken en de badkamer voor marmermozaïek van Dominique Desimpel. In de badkamer werd de wastafel zelfs in een oud meubel gevat. Voor mij bestaat luxe niet uit gadgets of glitter, maar uit stijlvolle oplossingen die je elders niet ziet.”

Tekst Piet Swimberghe I Foto’s Jan Verlinde