Piet Swimberghe

Interieurarchtitekt Vittorio Simoni gaat zeer doordacht

te werk, tot in de details. Daar is zijn bewondering voor

de Italiaanse bouwmeester Carlo Scarpa niet vreemd aan.

PIET SWIMBERGHE

FOTO’S : JAN VERLINDE

Als je, komende van Antwerpen, Hasselt binnenrijdt, bots je op het huis van interieurarchitekt Vittorio Simoni in een simpele verkaveling vlakbij een drukke verkeersader. Van buitenaf lijkt het huis niet op een woning : voor de zijgevel staat een gaanderij achter een stalen tralie. Deze mysterieuze konstruktie intrigeert en geeft het gebouw een industrieel karakter. Vittorio Simoni woont boven met zijn gezin, beneden is het architektenbureau gevestigd. De voordeur zit in een geprononceerd, grijs muurvlak dat voor het huis staat. Je kan ook via de zijkant binnen, door een van de benedenvensters die’s zomers altijd openstaan.

Simoni heeft het pand grondig verbouwd. Voorheen was het een banale “schoendoos” van rode baksteen met aluminium ramen. Beneden was er een fotogravurebedrijf gevestigd met daarboven een flat. Vittorio deelde de benedenruimte, die vroeger een open zaal was, op in kleine vertrekken met gangetjes ertussen. Niet voor de gezelligheid, maar om alle medewerkers een eigen werkruimte te geven. Ook boven heeft hij de ruimte herverdeeld. Via een betonnen draaitrap kom je in een hal tussen de keuken en de zithoek. De living heeft een L-vormig grondplan met een onregelmatig verloop. De muren verspringen omdat er kleine vensters tussen steken die de ochtend- en avondzon binnenhalen. De woonkamer is sober gestoffeerd met meubels van Starck, Cappellini, Grey, Le Corbusier en Scarpa. Het niveauverschil van de vloer wordt geaksentueerd door het materiaal, de kombinatie van parket en pietra serena, een zachte zandsteen uit Italië. De donkergrijze steen past uitstekend bij de pastelkleuren van het interieur. Simoni kiest zijn materialen zorgvuldig uit. Dit verraadt zijn Italiaanse wortels.

Dat hij ook buitengewoon gevoelig is voor details en oog heeft voor verhoudingen, is niet toevallig. Hij kwam namelijk via een omweg in de architektuur terecht : “Eerst volgde ik een opleiding als bouwkundig tekenaar en ging daarna pas binnenhuisarchitektuur studeren. Vandaar mijn grote belangstelling voor technische afwerking en details. “

Simoni is tevens een getalenteerd tekenaar die veel interieurs, stadsgezichten en landschappen op papier zet. Daarvoor haalt hij zijn inspiratie uit binnen- en buitenland. Zijn biblioteek staat vol schetsboeken. Die bevatten ook vingeroefeningen van traditionele gezichtjes. Verrassend voor een hedendaags vormgever. “Schetsen scherpt je zintuigen, ” beweert hij. “Zo leer je de architektuur beter doorgronden. ” Er zitten ook tekeningen bij van kreaties van zijn grote voorbeeld, Carlo Scarpa, de vermaarde Italiaanse architekt. “Hij heeft mij beïnvloed, omdat alles bij hem er doodsimpel uitziet, ” bekent Simoni. “Tot je op de details gaat letten. Scarpa heeft elk onderdeel zorgvuldig uitgekiend. Ga bijvoorbeeld kijken naar het Castelvecchio in Verona, dat een prachtig museum herbergt. De wijze waarop hij daar antieke beelden exposeert, is bewonderenswaardig. Van hem heb ik trouwens heel wat opgestoken dat me van pas komt bij de inrichting van het modemuseum in Hasselt. Een projekt dat nu wordt afgewerkt. “

Maar architektuur is heus meer dan komponeren met mooie vormen en materialen. “Voor er één lijn op papier staat, ga ik grondig nadenken, want ik ontwerp altijd in funktie van een situatie. Ik probeer mij in te beelden hoe iemand binnenkomt of rondloopt in een kamer, waar hij wil zitten of spullen opbergen. Daarna maak ik een draaiboek van het huis en zoek dan pas naar oplossingen. Ik probeer meer te halen uit funktionele elementen. Zo helpen de glazen deuren een eigen ontwerp en op maat gemaakt de sfeer van dit huis bepalen. Overdag vangen ze zonlicht op en ’s avonds kunstlicht. Afhankelijk van hun stand zorgen deze lichtschermen voor een andere sfeer. “

Simoni kneedt elk detail tot het iets biezonders uitstraalt. Zo zit er boven de eettafel een rond gat in de zoldering, met ernaast een vertikaal venster in de muur. Daardoor hangt er rond de tafel een bijna sakraal licht. Tussen de keuken en de eetkamer zit een doorkijkwand, net een muurkast. Aan de vestiaire hangt een metalen prezenteerblad waarop een vaas met bloemen staat. In de zitkamer speelt de architekt met uitspringende muurvlakken waarachter verwarmingstoestellen zitten. De wand achter de zitbank is net een windscherm dat de intimiteit versterkt. Simoni : “Eigenlijk ga ik als een chirurg te werk, want mijn ingrepen zijn heel precies. Ze zijn goed overwogen en er gaan altijd verschillende bedoelingen achter schuil. Bovendien bundel ik alle onderdelen van een huis samen tot één geheel. Vroeger liet ik geen enkele hoek onaangeroerd. Nu hou ik van kale muren en van de leegte, en ruim plaats voor kunstwerken. Die spelen een steeds belangrijker rol in mijn interieurs. “

De woonkamer is sober maar stijlvol gestoffeerd met zitbanken van Cappellini, een ligzetel van Le Corbusier en een bijzettafeltje van Eileen Grey.

Ook de keuken met zijn vloer in pietra serena oogt erg sober.

Van de banale “schoendoos” blijft na Simoni’s verbouwing weinig over : voor de zijgevel kwam een gaanderij, de voordeur zit in een apart muurvlak.

De gaanderij is ongetwijfeld het meest spectaculaire van dit zonderlinge huis.

Van buiten lijkt de zijgevel verpakt in een metalen harnas.

Alle kamers geven uit op de gaanderij die ook dienst doetals terras.

Simoni heeft veel oog voor details : let op de glazen deuren die dienen als lichtscherm en op het prezenteerblad van de vestiaire.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content