De hele maatschappij heeft de verdomde plicht om aan hun kant te staan. Aan de kant van door hun partners mishandelde vrouwen, bedoelde een van de advertenties in de campagne die federaal vice-premier en minister voor Gelijke Kansen Laurette Onkelinx in het najaar lanceerde. Ze kreeg nogal wat kritiek omdat de campagne eenzijdig over geweld op vrouwen zou gaan. Wat overigens niet waar was.

Een burger met verantwoordelijkheidszin kan zo’n campagne letterlijk nemen, zoals die dame in de flat aan de deftige laan op de Antwerpse Linkeroever, die op nieuwjaarsdag om 6 uur ’s ochtends de eerste keer het noodnummer van de politie belde, omdat ze vreesde dat met haar buurvrouw iets vreselijks aan het gebeuren was. Tot drie keer toe spoorde ze de flikken aan een kijkje te komen nemen.

Pas tweeënhalf uur later ontdekte men het lijk van de buurvrouw. Omdat haar partner, een psychiatrisch patiënt, zijn begeleidster had gebeld na de moord.

De Antwerpse politie kreeg in de kranten de volle laag en het Comité P stelt een onderzoek in naar wat misliep die nieuwjaarsnacht in de meldkamer van de Antwerpse politie. Waar schepen voor Integrale Veiligheid Dirk Grootjans op bezoek was geweest, om zich ervan te vergewissen dat alles goed draaide. Hij heeft waarschijnlijk met de mannen een gemoedelijk klapke gedaan. Die sukkelaars die op zo’n nacht van wacht zijn…

De politie zelf gaf toe dat de al te late interventie niets te maken had met een gebrek aan manschappen. Twintig teams patrouilleerden in de stad zonder direct dringende bezigheden. Waarschijnlijk zeiden ze tegen elkaar dat dit toch een uitzonderlijk rustige nacht was.

Er was wel dat koppel op Linkeroever dat al een halve nacht het kot aan het afbreken was. De buurvrouw had al een paar keer gebeld. Ze kon er niet van slapen.

“Dat de mensen zich met hun eigen zaken bemoeien.” – “Wie kan daar nu tussenbeide komen?” – “Te veel gedronken waarschijnlijk, ach en dan zit het er vlug op.” – “En dan belt ze nog een keer om te melden dat het nu stil is bij de buren… Tja.”Je kunt je zo het soort conversatie voorstellen dat daar in die meldkamer werd gevoerd.

Helpt het iets om affiches over het hele land te verspreiden waarop staat dat partnergeweld een misdrijf is? Helpt het iets dat mevrouw Onkelinx meldt dat het aantal bureaus voor slachtofferhulp van 84 naar 196 is opgetrokken? Nee, als je ziet dat in diezelfde nieuwjaarsdagen een vijftal gevallen van partnergeweld de krant haalde, omdat de afloop ervan fataal of bijna fataal was. De daders, ja dat waren allemaal mannen. Het is waar dat vrouwen heel gemeen kunnen zijn met woorden en psychologische pesterijen. Maar die zijn niet even dodelijk als een keukenmes, een voorhamer of een jachtgeweer.

Zo’n campagne blijkt te helpen als mensen alarm slaan wanneer ze zoiets in hun omgeving bemerken. Maar waar komt de klacht of een melding terecht? Vaak bij politiemensen aan wie dat soort campagnes klaarblijkelijk voorbijgaat. Omdat ze kortzichtig en met veel macho vooroordelen het partnergeweld afdoen als een bagatel. Iets wat niet de moeite waard is om je handen aan vuil te maken.

We mogen hopen dat er iets verandert dankzij de actie van Laurette Onkelinx. Maar hulpverleners melden dat klachten van vrouwen wegens partnergeweld veel te vaak worden geseponeerd. Zal dat veranderen door wat mooie affiches en slogans op bushokjes en spotjes op de televisie?

Met het geld van zo’n campagne zou men misschien beter kunnen proberen de blauwe mannen en de magistraten wat meer inzicht te verschaffen in wat zich werkelijk afspeelt achter de muren van al die op het eerste gezicht zo gezellige flats en huizen. Men zou ze misschien kunnen proberen duidelijk te maken wat een serieus signaal is. En de commissaris zou zijn manschappen misschien beter inpeperen dat de burger ernstig moet worden genomen, in plaats van zijn tijd te steken in het schrijven van een boek voor zijn eigen gloriool.

Mevrouw de burgemeester, het is aan u om hem dat te vertellen.

TESSA VERMEIREN