De modeweken vonden in 2020 grotendeels online plaats, maar niet uitsluitend. Resultaat: een virtuele grabbelton vol verwarrende formats, nogal wat pretentieuze poses en enkele parels.
Tijdens de mannenweek van Parijs, in juli, werd er nog veel geëxperimenteerd. Met uitstekende resultaten. Zowel Walter Van Beirendonck, Mihara Yasuhiro als Moschino speelden, elk op hun eigen manier, poppenkast. J.W. Anderson stuurde reviewers een doos met een doe-het-zelfversie van een modeshow en deed vervolgens nog eens zijn verhaal in een YouTube-filmpje. Roger Vivier schakelde Isabelle Huppert in. Christian Louboutin nam onze avatars mee naar een virtuele flagshipstore (en een discotheek, en Parijs) in de app Zepeto. Hoogtepunt: The Dancing Kid, de show van Celine op een circuit voor racewagens, live op onder meer TikTok (met tussen de modellen enkele top-TikTokkers). Hedi Slimane was een van de zeldzame ontwerpers die online overtuigender bleken dan in het echt.
Toen de damesweken begonnen, in september, was er van enig verrassingseffect al geen sprake meer. Bovendien werden de digitale reveals ( Prada!) gecombineerd met klassieke shows (in Parijs van onder meer Dior, Chanel en Louis Vuitton). Slechts een handvol ontwerpers maakte digitaal indruk. Zoals Thebe Magugu, die getuigenissen filmde van vrouwelijke spionnen onder het apartheidsregime, Maison Margiela en zeker ook Balenciaga. Louis Vuitton streamde zijn defilé in La Samaritaine voor thuiskijkers, met extra beelden (uit de Wim Wenders-film Der Himmel über Berlin) en tientallen camera’s die de virtuele gasten een gepersonaliseerd perspectief op de show gaven.
Gucci sloot het modejaar af met een filmfestival. Headliner: de collectie van Alessandro Michele, uitgesmeerd over maar liefst zeven slaapverwekkende films van elk 15 à 20 minuten. Geregisseerd door Gus Van Sant, dat wel. Maar eerlijk: wie heeft écht behoefte aan zoveel Gucci?
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
