Jo Blommaert Tekening Sandra Schrevens

Zich bewust van een nakende vaderkensdag, besloot het Nederlandse tijdschrift MAN in het juninummer heel wat plaats vrij te maken voor een dossier over jawel Vaderschap. De papa’s hebben ondertussen al wel hun dassen, horloges, GSM’s of andere gadgets dankbaar in ontvangst genomen, maar het kan geen kwaad ook ná 8 juni nog even bij het thema stil te staan.

?Vaderschap begint natuurlijk met de vraag Wel of geen kind ??, stelt de MAN-redactie in de aankondiging, waarna hoofdredacteur Jan Heemskerk zich verder over deze kwestie bezint. ?Waarom nemen mensen kinderen ?? verzucht de hoofdredacteur, gebruikmakend van het in deze context zo irriterende maar inmiddels wijdverspreide werkwoord nemen. Ooit, heel lang geleden, kregen de mensen kinderen, maar ouders van nu denken daar anders over : ze nemen ze. Maar goed, Heemskerk, vader van twee zonen, probeert de pro’s en contra’s van het krijgen van kinderen tegen elkaar af te wegen, maar slaagt er niet in tot een conclusie te komen. ?Of de verrijking opweegt tegen de zorg, het werk en de doodsangsten die je regelmatig uitstaat… ik zou het niet durven zeggen.? Sans gêne laat hij er prompt op volgen : ?Gelukkig hoeft dat meestal ook niet ; kunnen we de beslissing prima overlaten aan het meest dierlijke in de mens : zijn voortplantingsdrift.? Zo simpel is dat : rustig de beslissing overlaten aan het meest dierlijke in de mens… Zou Heemskerk al ooit over ongewenste zwangerschap gehoord hebben ? Over abortus misschien ? Wie weet, over anticonceptiva ?

Ook elders in zijn stuk stelt Heemskerk Moeder natuur verantwoordelijk voor de chemische reacties in de hersenen, die ervoor zorgen dat het krijgen van kinderen plots leuk en vanzelfsprekend lijkt, alle praktische bezwaren ten spijt. ?Pas jaren later vraag je je af wie van jullie beiden eigenlijk zo nodig kinderen wilde…?

Seksegenoten die van oordeel zijn dat een mens over meer dan dierlijke driften beschikt en alzo tot het inzicht zijn gekomen dat ze ook een daad kunnen stellen om voortplanting te voorkomen, krijgen op het einde van het MAN-vaderschapsdossier een lichtelijk luguber verslag van een sterilisatie. Patiënt is John De Greef. Wanneer deze met de broek op de kuiten en het hemd omhoog in de spreekkamer staat, begrijpt hij plots waarom vrouwen geen verkeerd woord van hun gynaecoloog dulden tijdens dit soort onderzoeken. Zijn arts had het over zijn kroonjuwelen gehad ; dát en het toontje waarop… het maakte hem warempel boos.

En dan moest hij ook nog eens de vernedering ondergaan een antwoord te geven op vraag of hij er wel goed over had nagedacht (ja, dus), en of hij wist dat er na de ingreep geen weg terug was (ja, dus). Volgt het relaas over wat er zich zoal op en rond de operatietafel afspeelde. ?De oppervlakkige verdoving waardoor het fout-op-de-fietsstanggevoel niet gedempt werd, en vooral de martelende, lijzige explicatie van de dingen die ik niet kon zien maar wel waarnam, brachten de optie flauwvallen erg dichtbij. Ik mocht mijn zwetend hoofd even oprichten en kreeg als troost een één centimeter lang bebloed draadje te zien dat in een tang triomfantelijk omhoog werd gehouden.?

Mochten er na lectuur van dit lijdensverhaal nog kandidaten voor een vasectomie overblijven, dan voegt John De Greef er als voetnoot bij zijn artikel nog aan toe dat hij een paar weken na de ingreep vanuit het buitenland zijn vrouw opbelde, en deze hem wist te melden dat ze zwanger was. Zijn (vierde) kind is inmiddels geboren. ?We zijn nog steeds blij dat die gelukkige zaadcel het mesje net ontlopen heeft.? Benieuwd welke vrouw er nu nog in slaagt haar mannelijke partner naar de operatietafel te sturen.

Tussen einde en begin van het vaderschapsdossier zit er nog een financiële pagina waarin mannen diets gemaakt wordt welke pleziertjes ze zich allemaal zullen moeten ontzeggen wanneer ze een kind nemen. ?Denk aan een huis, een auto, een wereldreis. (…) Want dat is wat er mogelijk is als je besluit géén kind te nemen.?

Daarna volgen zes portretten van vaders van deze tijd, zoals daar zijn : de alleenstaande vader, de weekendvader, de homovader, de donorvader… Er is ook een tweedekansvader, die in zijn eerste huwelijk al drie kinderen had maar er nu in zijn tweede huwelijk een vierde bijkreeg. Hij beleeft het nu allemaal zo veel intenser en bewuster. Hij ontdekt nu wat écht leuk en interessant is in het leven. Kinderen als verrijking, als toegevoegde waarde. Begrijpt u ?

De ?gewone? vader is een man die op 47-jarige leeftijd zijn eerste kind kreeg. Tussen hem en zijn 29-jarige vrouw is er volgens hem geen sprake van een traditioneel rollenpatroon, ze kennen dat ook niet van thuis uit. ?Zoals vorige week, toen moest mijn vrouw werken. Als ik dan tijd heb, zorg ik die dag voor Django, en anders past haar moeder of zusje op.? Rollenpatroon ?

Tot slot stelt MAN nog wat ?vrolijk babydesign? voor. Een zuigfles in de vorm van een moederborst of een champagneglas bijvoorbeeld. Of een beertje in zwart lakrubber, met kettinkjes om. Degoutant kitscherig, maar volgens het bijschrift vinden kinderen deze beertjes even leuk als beertjes met een zachte teddyvacht : ?De erotische associaties zitten kennelijk vooral in volwassen hoofden.?

Om ook nog eens tegemoet te komen aan papa’s fysieke behoeften, worden een paar stevige wandelwagentjes voorgesteld. Naast de Easy-Walker, moutainbike-type, bestaat er ook een Easy-Jogger ?waarmee vaders aan hun conditie kunnen werken terwijl de kleine lekker rondgereden wordt.? Modieus opvoeden, noemen ze dat bij MAN. Hun dossier maakt in ieder geval duidelijk dat bij deze vorm van opvoeden niet zozeer het wel en wee van het kind centraal staat, maar wel dat van de joggende papa.