De grote Duitse wijnen vallen op door hun elegante, zachtaardige excellentie. Ze passen bij een gelijkaardige, zachtaardige keuken.
jaarlijks houdt het VDP (Verband Deutscher Prädikatsweingüter) in Wiesbaden een grote, goed georganiseerde proeverij van de droge topwijnen van haar leden. Het VDP heeft zeggenschap over 4300 van de meer dan 100.000 hectare wijngaard in Duitsland. Het zijn de elitewijngaarden, de toppercelen – in de VDP-nomenclatuur spreekt men van Erste Lage, een term die door de Duitse wetgever niet erkend is en die dus niet op het etiket mag staan, de wetgever erkent alleen de term Erste Gewächs. Wat wel op het etiket mag komen is het logo van deze Erste Lage : een cijfer 1 met een druiventrosje eraan vast.
Het VDP met zijn 149 leden – ze verwijzen naar zichzelf als de Weinelite – onderscheidt binnen de Erste Lage-wijnen twee grote groepen : de bekende Prädikats-wijnen met hun natuurlijk zoetniveau ( Spätlese, Auslese…) en de Grosse Gewächse, droog gevinifieerde Prädikats-wijnen, met een maximum van 9 gram restsuiker per liter. Deze laatste wijnen worden fel gepromoveerd en het VDP positioneert ze als equivalent van de Bourgondische grands cru’s zoals Corton of Montrachet. In 2010 werden 900.000 flessen Grosse Gewächse gemaakt (1,27 miljoen in 2009) met een gemiddelde prijs van 27,50 euro per fles.
De regio Rheingau heeft een speciale eigen wijnreglementering waarbij het gebruik van de term Grosse Gewächse verboden is, zoals de term grand cru in Frankrijk verboden is voor de AOC’s uit Roussillon. Zij erkennen voor droge ( trocken) wijnen alleen de aanduiding Erste Gewächse, waar echter het maximum toegelaten restsuikergehalte 12 gram bedraagt, en dat is proefbaar zoet voor iedereen. Zoet ervaart men al gemakkelijk vanaf 4 gram en in Frankrijk moet voor de droge appellations het restsuikergehalte minder zijn dan 2 gram. Volgens zijn eigen logica erkent het VDP in de Rheingau als trocken enkel de Erste Gewächse-wijnen die minder dan 9 gram restsuiker bevatten. Maar niet-VDP-leden kunnen er trocken wijnen op de markt zetten met tot 12 gram restsuiker. Duitsers zijn nog altijd zoetebekken.
Negen gram suiker is echter voor ons (Frans) smaakgevoel nog altijd aan de zachtzoete kant, vooral bij jonge wijn. Ook de Trocken Grosse Gewächse-wijnen winnen veel bij een veroudering van enkele jaren. Dit werd nog maar eens duidelijk aangetoond door een voorproeverij met een excellente Hochheimer Hölle 2005 van Künstler en een statige Hattenheimer Wisselbrunnen 2006 van Spreitzer. Bij verouderen versmelt het zoete met het zure en verliest de wijn zijn expliciet zoete karakter. Maar om te kúnnen verouderen, moet de initiële zoet-zuurbalans in evenwicht zijn. In het moeilijke jaar 2010 waren veel wijnen te zuur. We selecteerden hier dan ook alleen de evenwichtige (zie lijst p. 56).
Maar zelfs met veroudering blijven deze grote Duitse wijnen opvallen door hun elegante, zachtaardige excellentie en passen ze bij een dito keuken. Voor de eerste keer was er een kleine sectie van ‘gebuisde’ wijnen : Erste Lage-wijnen met te veel restsuiker om de aanduiding Grosse Gewächs te mogen dragen : excellente wijnen van de Mosel van onder meer Clemens Busch, van Volxem en Heymann-Löwenstein. Het moet niet al droog zijn wat de klok slaat.
DOOR HERWIG VAN HOVE
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
