Na haar middelbare studie maakt Audrey, Jo’s dochter, haar entree in de zaak. Nu, tien jaar later, runt ze haast solo het team dat instaat voor het ontwerpen van de collecties en draagt ze de verantwoordelijkheid voor het dagelijks bestuur. Jo houdt zich alleen nog bezig met het imago van het merk en de publiciteitscampagnes. Voor het overige heeft hij zich grotendeels uit de zaak teruggetrokken om zich te storten op een nieuwe passie: gezondheid en geneeskunde. Vandaar een tweede bedrijf, waarmee hij zich begeeft op de markt van biovoedingssupplementen.

Wat zijn de voor- en nadelen van een familiebedrijf?

Audrey: In het begin was het niet altijd makkelijk werken. Mijn vader was veeleisender voor mij dan voor de anderen. Dat zorgde soms wel voor spanningen.

Jo: Laurence, Audrey’s zus, heeft om die reden na haar tweede dag in het bedrijf afgehaakt. Ik maakte een opmerking over haar handschrift. “Papa,” repliceerde ze, “we gaan te veel ruzie maken. Het is beter dat ik mijn eigen weg ga.”

Audrey is veel rustiger. Maar je kunt nu eenmaal niet vermijden dat familiebanden onder druk komen te staan. We zijn niet alleen vader en dochter, maar ook zakenpartners. Nu ik afstand heb genomen, gaat het beter. Logisch: iemand die verantwoording moet afleggen aan een baas, durft minder initiatief te nemen. Maar in het begin was mijn betrokkenheid echt wel nodig. Audrey volgde geen modeopleiding, ik heb haar stap voor stap alles in de praktijk geleerd. Daar kan geen enkele studie tegenop. Als ik soms wat strenger was, dan deed ik dat om de anderen te tonen dat Audrey geen voorkeursbehandeling kreeg. Kinderen van de baas moeten zich nu eenmaal dubbel zo hard bewijzen. Dat hoor ik ook van collega’s. Na een tijd dwingt dat respect af.

Audrey: Ik vind het een voordeel dat mijn vader de lijnen al heeft uitgezet. De Gigue-vrouw heeft duidelijke verwachtingen, dat vergemakkelijkt het samenstellen van collecties. Af en toe twijfel ik nog, en dan is het geruststellend te weten dat ik mijn vader om advies kan vragen. Maar heel vaak gebeurt dat niet meer. Hij doet zijn ding, ik het mijne, en dat voelt goed.

Jo: We halen allebei voordeel uit de situatie. Ik kan mij met nieuwe dingen bezighouden en Audrey heeft nu meer carrièremogelijkheden.

Delen jullie familietrekjes?

Jo: We houden allebei van lekker eten en reizen, genieten zonder afhankelijk te zijn van materiële zaken.

Audrey: Maar daar stopt de overeenkomst. Ik heb meer de rustige natuur van mijn moeder, mijn vader bruist van energie. Dat bewonder ik in hem.

Jo: Maar mijn enthousiasme brengt weleens conflicten teweeg. Audrey is mijn tegenpool. Ze is diplomatisch, zachtaardig. Alleen als het echt te ver gaat, kan ze net als ik heel cassant zijn.

Audrey: Maar dan moet het wel erg veel te ver gaan.

Wat brengt de toekomst?

Jo: Wie zal het zeggen? Misschien begint Audrey over vijf jaar wel met een eigen collectie.

Audrey: Daar denk ik nog niet aan. Ik wil gewoon verder gaan zoals we bezig zijn. Er is nog geen sprake van een derde generatie, dat is een probleem voor later.

Wat zou er op het familieschild staan?

Jo: In de tijd van A Different Dialogue was dat een eend. Nu zou ik kiezen voor een zon, dat staat voor optimisme, licht, positivisme en energie. Zoals in het rijk van Keizer Karel gaat in mijn wereld de zon nooit onder. Morgen Tokio, overmorgen Amerika, de wereld is een dorp.

Bestaat er zoiets als Belgische mode?

Jo: Ik associeer het vooral met het verleden, met de jaren tachtig. De overheid nam allerlei initiatieven om de mode-industrie te stimuleren, zoals het made in Belgium-label en de Gouden Spoel. Vandaag heeft mode geen grenzen meer. In het buitenland kent men België niet, alleen Antwerpen. Wij exporteren naar Nederland, Spanje en Frankrijk, maar profileren ons daarom niet als een Belgisch merk.

Audrey: Modetrends zijn inderdaad grensoverschrijdend. Eer de collecties worden uitgetekend, ga ik inspiratie zoeken in Parijs, Milaan, Londen en New York.