Dubbel en dwars of dubbelop ?

Besparen door beter te doseren luidde het motto van de nationale omroep bij de aanvang van het nieuwe televisieseizoen. Wat duidelijk niet geldt voor de presentatie van de nieuwsmagazines, want dat gebeurt tegenwoordig bij voorkeur schouder aan schouder.

Nonkel Bob en tante Ria, Mark Uytterhoeven en Wouter Vandenhaute, Willy Sommers en Anne De Baetzelier. Duo’s, op televisie zijn ze van alle tijden. En niet alleen in het lichtere genre . De presentatie van Volt, Terzake, De keien van de Wetstraat : stuk voor stuk duobanen. Zelfs achter Phara gaan vreemd genoeg twee gezichten schuil en ook Frieda kreeg er in De laatste show een (steeds wisselend) hulpje bij. De zevende dag was altijd al een kwestie van samen uit, samen thuis. Een en ander past natuurlijk in de tijdgeest : alles moet snel en afwisselend zijn, kijkers willen niet te lang op één talking head staren. Waar is de tijd van Maurice De Wilde en zijn vurige én ellenlange monologen ? De combinatie mannetje-vrouwtje, oud(er)-jong : ook een manier om een breed publiek te plezieren. Tante Terry verrichtte pionierswerk door samen met een eekhoorn te presenteren. Wat mij altijd versteld doet staan, is hoe fanatiek en irrationeel sommige mensen op televisiegezichten reageren. “Wat een arrogante trien, die kan ik nu echt niet uitstaan.” In die zin kun je bij een duopresentatie van risicospreiding gewagen. Alles hangt natuurlijk af van de chemie tussen de twee tegenspelers. Een vergelijkende test van de nieuwe VRT-duidingsduo’s.

Volt

Hier is de rolverdeling al duidelijk van in de trailer. Vrouw van de wereld Martine Tanghe zit op café bedaard een boek te lezen, sympathieke spring-in-’t veld Kobe Ilsen komt te laat op de afspraak. Die jongen heeft een frisse, expressieve kop, hij is de geknipte figuur om in een legbatterij los te laten of om zich op een boerenerf door pluimvee te laten bespringen. Martine, als nieuwsanker een icoon, neemt een risico door zich als talkshowhost te profileren. Dapper, en alleen daarom al verdient het programma krediet, ook al wilde het in de eerste afleveringen wegens een acuut gebrek aan controverse nog niet echt knetteren. Zelfs het debat tussen Jurgen Verstrepen en Sven Mary over het vrijgeven van video- opnamen van winkelovervallen kwam nauwelijks van de grond. En waarom kan geen enkele talkshow tegenwoordig zonder joker-in-residence, in dit geval Nigel Williams ?

Terzake

Naar de lichaamstaal te oordelen kunnen Lieven Verstraete en Annelies Beck het best met elkaar vinden. Hun interactie is speels, soms op het samenzweerderige af, alsof ze ginnegappen om een grap die de kijker niet doorheeft. Kan ook aan die soms te vroeg opduikende kleurbalkjes en bijhorende jingles liggen. De eerste keer van Lisbeth Imbo en Emmanuel Rottey verliep nog wat stroef. Het is ook ronduit onhandig, de kijkers staande verwelkomen. En ja, ze wilden nog wel eens tegelijk het woord nemen, maar een kniezer die zich daaraan ergert. Noem het een afwijking, maar bij een duopresentatie heb ik altijd de neiging om te kijken naar wie niét aan het woord is. En het moet gezegd : Lisbeth Imbo kan mooi luisteren, ook een kunst. En met een verraderlijk onschuldige glimlach pertinente vragen stellen. Zoals tegen Leterme over de voortijdige vlucht van Peter Leyman uit de politiek : “U hebt te weinig gedaan ?” Twee duo’s. De pervert in mij vraagt zich nu al af : komt er ook partnerruil van ? En wie van de twee heren gaat het eerst vreemd met Kathleen Cools ?

De keien van de Wetstraat

Ivan De Vadder en Kathleen Cools doen het al langer samen en dat is hen aan te zien. Wat ik me altijd afvraag, is in hoeverre zo’n gesprek gestuurd wordt via de oortjes. “Komaan, Ivan, erop of eronder.” “Nu jij weer, Kathleen, pak ze.” Je ziet het al van ver aankomen als Kathleen het woord krijgt. Dan draait Ivan zich verwachtingsvol en welwillend in haar richting, zo van : “Doe maar.” Van een ouderwets rollenpatroon – hij de meer serieuze thema’s, zij de petite histoire – is gelukkig geen sprake. In het interview met Inge Vervotte was het De Vadder die over haar vestimentaire smaak begon, onder andere omdat ze zwarte kousen aanhad toen ze na de verkiezingsoverwinning van CD&V, putje zomer dus, door Leterme op tafel gehesen werd. Freya te frivool, Inge te seutig, het is ook nooit goed. En door over haar ringen door te bomen wilde het tweetal zeker diepe dingen over Vervotttes persoonlijkheid loswoelen. Dat ze godbetert emoties had, bijvoorbeeld. Alsof de mens achter de politicus nog niet genoeg aan bod gekomen is de laatste tijd.

Phara

De vrouw, de taxi, de film, de lichtreclame. De begingeneriek doet er geen twijfel over bestaan : dit is een talkshow geleid door een van onze meest markante televisiefiguren. Een vrouw die in haar eentje met gemak het beeld vult – figuurlijk dan – en niet snel om vragen verlegen zit. Wat is dan in hemelsnaam de rol van Lieven Van Gils ? Een prima journalist, daar niet van, maar de man moet ook de kans krijgen om iets te zeggen. In het geanimeerde gesprek met Herman Van Rompuy, Tom Lanoye en Marc Coucke deed Lieven wat ieder verstandig mens zou doen, zijn mond houden. In het verbale spervuur tussen de gasten was een extra vragensteller dan ook volstrekt overbodig, Van Gils beperkte zich wijselijk tot het aankondigen van de gespreksthe- ma’s. Voor de komische noot was knuffelmarokkaan Jamal ingehuurd. In de aflevering met Bettina Geysen, advocaat Frank Van Leemput en televisiepionier Fred Janssen kwam Van Gils al beter tot zijn recht. En toch, Phara mag dan al beweren dat ze het duopresenteren leuk vindt, de vraag is maar of Lieven de kans krijgt zich uit haar schaduw te worstelen.

Conclusie : duopresentatie is een kunst op zich, wie zich de hilarische persiflage in Alles kanbeter herinnert, weet dat ze in het slechtste geval geforceerd en knullig overkomt. In het beste geval brengt ze meer leven in een interview ; bij controversiële ondervraagden kan een good cop, bad cop-aanpak boeiende televisie leveren. Maar wat is er mis met een rustig gesprek onder vier ogen ? Zonder flipperkasteffecten, shots uit vogelperspectief, cartoons en komische intermezzo’s. Twee voor de prijs van één, het heeft lang niet altijd een meerwaarde.

Door Linda Asselbergs I Illustratie Inge Bogaerts

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content