Eerst dacht ik : Florian is even naar de bakker. Straks komt hij terug door de deur gewandeld. Uit ongeloof, want zijn aanwezigheid was zo vanzelfsprekend en je wÃlt ook zo ontzettend graag dat hij terugkomt. Soms zie ik hem nog in een flits voor me. Als ik een jongen op straat zie met dezelfde jas, als ik bepaalde liedjes hoor of als iemand iets doet of zegt op zijn manier. Onze gesprekken mis ik het hardst. Hij studeerde filosofie en was erg slim. Zoals ik met hem kon praten, kan ik met niemand.”
“Zijn zelfdoding kwam onverwacht. Net als mijn ouders ging ik als een detective op zoek naar het antwoord. Op YouTube zag mijn papa dat zijn laatst bekeken video Asleep van The Smiths was. Ja, hij was gesloten en we merkten dat hij slecht in zijn vel zat. Maar er moest toch iets zijn wat we niet wisten. Florian wilde ons ook doen nadenken, want naast zijn afscheidsbrief lag onder meer The Catcher in the Rye van J.D. Salinger, Love Will Tear us Apart van Joy Division en een plaat van Nirvana. Later ontdekten we dat hij stierf op dezelfde dag als Kurt Cobain. Dat hij zo vastberaden was en al die tijd het gevoel had dat hij niet bij ons terecht- kon, valt me zwaar. Ook dat we het niet hadden opgemerkt.”
“Na de dood van mijn broer heb ik mijn leven omgegooid. Ik stopte met school en met mijn weekendwerk, want dat voelde plots betekenisloos. Dat verdriet was zo intens dat ik hem een jaar lang niet uit mijn hoofd kon zetten. Overdag doolde ik rond en ’s nachts ging ik uit. Omdat ik anderen niet wilde belasten met mijn verdriet, maakte ik mezelf wijs dat ik sterk moest zijn. Ik duwde mijn tranen weg en ging feesten als escapisme. Af en toe kwamen die opgekropte emoties naar boven, dan weende ik een halve dag lang. Ik voelde mij zo alleen en had het gevoel dat mijn leven uiteenviel. Ik was mijn broer kwijt, zag hoe mijn ouders kapotgingen van verdriet en raakte vrienden kwijt waarop ik dacht dat ik kon terugvallen.”
“Na enige tijd overvielen mij kortstondige momenten van geluk. Als enige ronddrijven in een zwemvijver op een zonnige dag. Een onverwachtse A tijdens mijn eerste jaar aan de filmschool. De ontmoeting met mijn vriend, twee weken na Florians overlijden.”
“Mensen hebben een voorgekauwd idee van hoe je hoort om te gaan met de dood. De ene begrijpt niet waarom je niet huilt, de andere vindt dat het tijd is om weer vrolijker te worden. Maar rouwen doe je op je eigen manier. De dood blijft een taboe. Dat voel ik als ik zeg dat mijn broer gestorven is. Dan slaat de sfeer om en voelen anderen zich ongemakkelijk. Ze weten niet wat te zeggen, dus zwijgen ze maar. Spijtig, want Florian is zo veel meer dan zijn dood. Hij is ook de jongen die altijd het lekkerste eerst opat, die honderd procent haalde voor fysica en die geloofde in de ware liefde.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
