Elke film die ik maak gaat ook een beetje over mijzelf. Eerst zag ik Flying Home als een burleske komedie over een ambitieuze en op geld beluste Amerikaan, die in het landelijke West-Vlaanderen op slinkse wijze een dure prijsduif wil verwerven. Maar gaandeweg zijn mijn eigen ervaringen in dat verhaal geslopen, zij het dat mijn reis in de tegengestelde richting ging. Een duidelijk geval van kruisbestuiving.
In ben niet naar Los Angeles vertrokken om de Amerikaanse droom waar te maken. Ikging om één specifieke film te maken en zou maar één jaar blijven. Uiteindelijk zitten we daar al zeven jaar. Mijn vrouw en ik zijn echte migranten geworden : wij blijven waar onze kinderen gelukkig zijn.
Alle ‘only in LA’- clichés kloppen. Het is een keiharde wereld waar het recht van desterkstegeldt. Maar het is ook een opwindende stad, heel multicultureel, heel latino van sfeer, waar altijd wel iets mafs gebeurt. De Amerikanen zijn optimisten én vriendelijk. Wat wij als oppervlakkigheid beschouwen, is daar gewoon beleefdheid, een manier om de dagelijkse omgang zo soepel en aangenaam mogelijk te maken.
Flying Home is een regelrechte ode aan de liefde. Thuis is waar je geliefden zijn. Het geheim van een langdurige relatie ? Zoals de vrouw van George Harrison ooit zei : “Don’t get divorced.” Gedeelde passie helpt. Mijn vrouw Lorette is onmisbaar voor mijn films : ze leest als eerste het scenario, maakt de kostuums, denkt mee na over alles. Deze keer was het echt : de familie Deruddere maakt een film. Onze oudste was clapper/loader, de jongste draaide een tijdje mee met de klank. Alsof we met zijn allen op event-vakantie waren.
Ik maak films omdat ik niets anders kan. Verhalen vertellen, daar is het mij om te doen. Dat heb ik van mijn moeder, die ook graag vertelde en nog liever loog ; dat zijn de beste verhalen natuurlijk. Als twaalfjarige las ik boeken van Henry Miller die mijn oudere broer van de bibliotheek meebracht. Niet dat ik het allemaal begreep, maar het zette mij wel aan om te schrijven. De combinatie met beelden en muziek leidde automatisch tot film. Eens ik daarvan geproefd had, was ik voorgoed verkocht.
Echte cinema sleept mensen mee naar een ander universum. Ik groeide op met zwartwitfilms uit de jaren stillekens op de televisie : de Frank Capra’s, de Billy Wilders. Zo’n sprookje als It’s a Wonderful Life, dat is toch de essentie van cinema. Gootsteenrealisme is mijn wereld niet. Ik zou beledigd zijn mocht iemand zeggen : ik heb je film gezien, net echt.
Ik heb geen zin om telkens opnieuw dezelfde film te maken. Flying Home is onbeschaamd romantisch,Vlaanderen en zijn inwonersworden bewust geïdealiseerd.Als auteur eis ik het recht op om een register te kiezen, zoals een muzikant die beslist barok te spelen. Ik kan wel kritiek verdragen, maar dan wel binnen het gekozen register. Dus niet : dit is slecht omdat het geen film is zoals we hem willen. Nu ja, dat is al eerder gebeurd met mijn werk en het zal nog wel gebeuren, ik kan daarmee leven.
Binnen de Vlaamse film ben ik zowat de peetvader. Als jonge regisseurs mij om raad vragen, zeg ik : nooit opgeven, blijven doorgaan, tegen alles en iedereen in. Je gaat vaak op je gezicht vallen, maar ook momenten van intens geluk beleven als je content bent van je film. Zelf denk ik altijd dat mijn volgende de beste zal zijn. Mijn carrière loopt volgens het bijbelse ritme van zeven magere en zeven vette jaren. Als ik goed kan tellen, ben ik nu weer aan de vette jaren toe.
‘Flying Home’, een romantische komedie van Dominique Deruddere (Turnhout, 1957) met rijzende ster Jamie Dornan, ravissante Charlotte De Bruyne en Vlaamse klasbakken als Jan Decleir, Josse De Pauw en Viviane De Muynck loopt vanaf 2 april in de zalen. www.flyinghome.be
DOOR LINDA ASSELBERGS & FOTO CHARLIE DE KEERSMAECKER
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
