Dixie Dansercoer Thuis op glad ijs

Tekst Op stap met Dixie Dansercoer, het hoeft niet altijd een helse tocht over onherbergzame ijsvlakten te zijn. Wij ontmoetten de man in Zwitserland, in het idyllische kader van de zomerse Alpen. En spraken over de natuur, passie en, uiteraard, de komende expedities.

Mijn hele leven lang ben ik mijn passies achternagegaan, had ik steeds nieuwe vooruitzichten. Zowat alle sporten heb ik beoefend, tot ik rond mijn twintigste in de windsurfcompetitie terechtkwam, mijn eerste grote liefde. Pas daarna kwam de interesse voor het klimmen, de sneeuw, het ijs.” Dixie Dansercoer, poolbeer van Belgische bodem, doet kort zijn levensverhaal uit de doeken voor onze kleine groep aandachtigen op een rustig Zwitsers terras. Hij is een gepassioneerd man, en zijn Amerikaanse vrouw Julie Brown doet qua enthousiasme niet voor hem onder. Sinds zijn laatste expeditie met Alain Hubert heeft Dansercoer niet stilgezeten. Genieten van zijn nieuwe spruit Robin, die geboren werd terwijl papa over de noordelijke ijskap trok, kwam op de eerste plaats. En het Circles-initiatief waarmee hij en zijn vrouw rondreizen om bedrijfspersoneel te motiveren met seminaries en cursussen, zorgde ook voor een drukbezette agenda.

We zitten in Breiten, een dorpje aan de voet van de Riederalp in het kanton Wallis, waar we zijn neergestreken in het Circles Center, alias wellnesshotel Salina Maris. Sinds kort is dit de vaste stek voor de incentivecursussen van Dixie en Julie. Met hun ‘expeditiefilosofie’ willen ze de mensen ertoe aansporen om hun diepste dromen waar te maken : angsten, problemen en gevoelens die met zo’n expeditie gepaard gaan, kun je overwinnen door ze te delen met anderen. Bovendien willen ze duidelijk maken dat het belangrijk is voor iedereen om eens stil te staan bij de natuur : een mooi bloempje, het gezang van een vogel of de schoonheid van sneeuw op de bergtoppen. “Daarom willen we de mensen hierheen halen, om hen rechtstreeks te kunnen confronteren met dat gevoel.”

Bergen schoonheid

Onze eerste bergwandeling, op een alp die eigendom is van ons hotel (een alp, of alpenberg, kun je hier naar believen kopen), eindigde met een heerlijke raclette in openlucht : de schittering van de ondergaande zon op het resterende ijs van de omliggende bergen, de nieuwsgierige koeien die een kijkje kwamen nemen, de mineraalwaterbronnen en het allesoverheersende geluid van de stilte zorgden voor de perfecte relaxatie. Voor mensen die rust zoeken, zijn er hier mogelijkheden te over. Jungfrau-Aletsch-Bietschorn is een Unesco-wereldnatuurgebied met kilometerslange, in kaart gebrachte wandelpaden tussen de gebergtes, gletsjers en dalen, met talrijke mountainbikeroutes en een golfbaan met uitzicht op de Riederalp. Daarnaast kun je op de Rhône aan rafting doen en zijn er voor de liefhebbers mineraalexcursies en wellnessactiviteiten. Parel van dit gebergte is de 24 kilometer lange Aletsch-gletsjer, ‘de langste’ volgens onze gids, die snel de andere kant uit kijkt wanneer iemand haar stelling betwist. Via een pad kun je een heel eind op de bergflank naast het ijs blijven lopen. Het contrast van de dominante witte massa met het groene gras en de felrode alpenrozen heeft iets machtigs.

De streekbewoners hier leven opvallend gezond, en ook wij kregen de plaatselijke heilzame maaltijden voorgeschoteld, zoals slaatjes met rozenblaadjes. Niet echt mijn ding, maar toch het proberen waard. Naast de streekwijnen, vooral witte, is mineraalwater hier het heilige vocht. Overal heb je bronnen waaruit het in zijn helderste en zuiverste vorm opwelt. Datzelfde water plenst ook uit je douche, wat je huid heel zacht doet aanvoelen. Het verbaast dan ook niet dat er net in deze streek verscheidene wellnesscenters gevestigd zijn.

Met de baby naar Rock Werchter

‘Passie’ is zonder twijfel een van de meest gebruikte woorden in het vocabularium van Dixie en Julie. Maar ze brengen de term steeds in verband met expedities, sneeuw, ijs en bergen. Hoe zit het dan als ze thuis zijn, in Huldenberg ? “Wij hebben allebei heel veel passies”, begint Julie in een bijna rimpelloos Nederlands. “Zoals sport : we lopen elke dag, doen mee aan marathons, en ook tennis zou ik niet kunnen missen.” (Julie was vroeger topspeelster bij de junioren.) “Net zoals ik het windsurfen niet zou kunnen laten”, zegt voormalig Belgisch windsurfkampioen Dixie. “In België heb ik er te weinig tijd voor, maar binnenkort ga ik speciaal daarvoor drie weken naar Hawaï.” “Ook muziek is voor ons beiden erg belangrijk”, vervolgt Julie. “De vele festivals en concerten in België zijn een echte verademing voor mij. Het is een droom om eventjes naar de Red Hot Chili Peppers op Rock Werchter te gaan, of naar de Pretenders op Marktrock. In Amerika zijn de afstanden daarvoor te groot. Vorig jaar zijn we nog naar Werchter geweest met onze baby Robin, echt zalig.”

Dat de poolreiziger het huishouden beschouwt als een passie, blijkt bij nader inzien toch geen grapje te zijn. “Eens ik thuis ben, verval ik helemaal weer in het maatschappelijke systeem. Zo gaan we vaak naar de film, maar ik help ook graag in het huishouden. Poetsen, afwassen, in de tuin werken : een gezellige thuis is zo belangrijk dat ik die dingen graag ben beginnen doen. Alleen hou ik niet van boodschappen doen”, lacht de nieuwe huisman. “Het klopt dat wij veel waarde hechten aan die dagelijkse handelingen”, bevestigt Julie. “Dat komt omdat wij op expeditie vaak dromen van gewone, vanzelfsprekende dingen als koken en boenen, omdat je dan pas beseft hoeveel waarde die dingen hebben, terwijl anderen dat al snel als een sleur gaan beschouwen.”

Intens leven, met stijl

Ondertussen zijn de voorbereidingen voor de volgende expeditie al volop bezig : in januari van volgend jaar zal Dixie opnieuw de bijtende kou van Antarctica opzoeken, dit keer in het gezelschap van Louis Beyens. En in 2005 wil hij zich wagen aan de oversteek van de Beringstraat tussen Rusland en Alaska. De motto’s van het koppel luiden immers niet voor niets ‘intens leven, met stijl’ en ’those who lose themselves in passion, have lost less than those who have lost their passion’. “Je moet beseffen dat je maar één leven hebt”, legt Dixie uit. “Daarmee bedoel ik niet dat je je moet overgeven aan epicurisme, maar wel dat je niet té voorzichtig moet omspringen met je beslissingen, want morgen kan immers je laatste dag al zijn.” En de ultieme droom ? Julie : “Onze grootste wens is om uiteindelijk in de bergen te gaan wonen. Op dit moment hebben we daar geen haast bij, het is iets wat we koesteren.” n

Ann Cosyn

“Poetsen, afwassen, in de tuin werken :

een gezellige thuis is zo belangrijk dat

“Je moet niet té voorzichtig omspringen

met je beslissingen, want morgen kan immers

je laatste dag al zijn.”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content