DIRK BROSSÉ

Het gedachtegoed van Aurore leeft verder in het Fonds Aurore Ruyffelaere. Dat wil de herinneringseducatie stimuleren waar mijn betreurde stiefdochter zich als historica voor inzette. 16 december wordt een belangrijke dag omdat we voor het eerst naar buiten komen met het fonds en mijn Celloconcerto dan zijn première beleeft. Dit concerto is een mijlpaal in mijn evolutie als componist. Vandaag zo’n celloconcerto van veertig minuten schrijven, is een statement. Je werkt daar jaren aan, terwijl ik aan een musical hooguit drie maanden bezig ben.
Zo’n indringende gebeurtenis brengt een shock teweeg. Het verdriet is nog niet helemaal verwerkt, het overvalt ons nog geregeld. Je denkt dat je het met je verstand kunt plaatsen en dat je het onder controle hebt, maar plots neemt de emotie het toch weer over van de ratio.
Het idee dat er potentiële moordenaars rondlopen is beangstigend. Zelfs de ogenschijnlijke sympathieke man die naast je op een terras een koffie drinkt, kan een moord begaan, zichzelf opblazen of naar Syrië trekken. Dat doodgewone mannen daartoe in staat zijn, daar stond ik eerder nooit bij stil.
De dood is inherent aan het leven. Dat wist ik al lang, als zoon van een begrafenisondernemer. Helaas zit het in onze cultuur dat mensen ervan weglopen en er niet aan durven denken. Ze gaan de confrontatie pas aan als het te laat is.
Ik ben geen laborant, geen vernieuwer. Mijn werken flirten met het collectieve auditieve geheugen. Ik hanteer een heel directe taal. Mijn composities zijn verhalen waar je meteen instapt. Eens je bent binnengelokt, kun je de diepere lagen ontdekken.
De jarenlange strijd tussen dirigeren en componeren heb ik opgegeven. Ik heb me bij de dualiteit neergelegd. Beide doe ik uit een interne drang. Intussen beschouw ik het als een inhoudelijk voordeel : ik had nooit de stukken kunnen schrijven die ik schreef zonder al die honderden partituren te hebben bestudeerd en uitgevoerd.
Ik wil me bij geen enkele geïnstitutionaliseerde groep aansluiten. Onlangs had ik een gesprek met een componist die nu tachtig is. Hij bekende dat hij heel zijn leven ergens bij had willen horen. Al die tijd had hij bewust dingen niet gedaan omdat die niet geaccepteerd zouden worden door zijn milieu. Dat is toch verschrikkelijk ? Laat mij maar mijn eigen ding doen.
De dag dat ik brak met mijn leraar compositie was de gelukkigste van mijn leven. Na een drietal lessen zei die tegen mij : “Zo’n muziek kun je vandaag niet meer schrijven.” Wat ik componeerde, was niet modernistisch genoeg. Toen heb ik de deur van de academische wereld achter me dichtgeslagen.
In de VS moet ik als muziekdirecteur ook op zoek naar sponsorgeld. The Chamber Orchestra of Philadelphia flirt, zoals vele Amerikaanse orkesten, met de financiële moeilijkheden. Er is geen vangnet van subsidies. Het water staat je constant aan de lippen, maar het voordeel is dat je voortdurend je maatschappelijke relevantie moet bewijzen.
Dirk Brossé (54) is vooral bekend van de muziek die hij voor films en musicals componeert. Hij is muzikaal directeur van The Chamber Orchestra of Philadelphia en werkt in ons land vaak samen met deFilharmonie : zo dirigeert hij het kidconcert Stuk Stroganoff op 22/11 (14u) en op 23/11 (11u) in De Roma in Antwerpen en op 23/11 (16u) in De Bijloke in Gent. Tijdens drie komende concerten met het Nationaal Orkest van België gaat zijn Celloconcerto in wereldpremière : 14/12 Bozar, Brussel ; 15/12 De Warande, Turnhout en 16/12 De Bijloke, Gent. Dit laatste ten voordele van het Fonds Aurore Ruyffelaere (Aurore is Brossés stiefdochter die verleden jaar op de Gentse Feesten vermoord werd).
DOOR PETER VAN DYCK & FOTO WOUTER VAN VAERENBERGH
“Zelfs die sympathieke man die naast je op een terras koffie drinkt, kan een moord begaan, zichzelf opblazen of naar Syrië trekken”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier