DIEP UIT DE BUIK VAN CASSANDRA

Cassandra Wilson staat volgende week op het podium van Théâtre 140. Tegelijk ligt haar tweede Blue Note-album in de winkel, ?New Moon Daughter”. Wie gecharmeerd werd het waren er velen door haar debuut voor dat label, het spraakmakende ?Blue Light Till Dawn” uit 1994, wil natuurlijk geen van beide missen.

Toen de cd uitkwam, werd de zangeres plotseling door het grote publiek ontdekt. Toch had ze al een hele geschiedenis achter de rug.

Die werd gedocumenteerd door het JMT-label : 8 albums onder eigen naam en gastverschijningen bij Steve Coleman en ander volk van het losse M’Base-collectief, dat vanuit Brooklyn de jazz met eigentijdse grooves probeerde te vermengen. Al die albums zijn nog verkrijgbaar en het beste uit die periode staat nu op een compilatie.

Een paar standards, wat moeilijker stukken leuk of intrigerend maar als geheel niet helemaal overtuigend. De mooie stem van de diva wordt vaak gesmoord in complexe arrangementen en, eerlijk, een standard zingen doet ze niet altijd even fantastisch.

Maar met haar Blue Note contract, het doorzicht van producer Craig Street en de hulp van gitarist-arranger Brandon Ross veranderde duidelijk iets voor la Wilson. Zij kiest nu voor toegankelijke maar vaak onverwachte songs, eigen dingetjes maar ook covers vanblues-legende Robert Johnson of van country & western-helden.

De microfoons concentreren zich op het warme, diepe stemgeluid dat tegen spaarzame, transparante achtergronden eindelijk tot zijn volle recht komt. Het leek, met ?Blue Light..”, alsof er een voile van Wilsons stem werd weggehaald.

?New Moon Daughter” gaat door op dat spoor alleen figureert de overigens zeer fraaie zangeres in nog iets sterker onthulde staat op de cover. Het gebruik van vaak akoestische snaren (gitaar, viool, contrabas) en sobere percussie als basis, geven het geheel een ouderwetse, bijna rutale toets. De spreekwoordelijke front porch in het diepe zuiden doemt op voor het geestesoog en in de verte, terwijl de zon ondergaat en de maan reeds rijst boven de velden, spelen Graham Haynes of Lawrence Butch Morris een beetje cornet. Gehuld in een eenvoudige, maagdelijk witte, katoenen jurk zingt Cassandra Wilson, diep uit de buik en mysterieus : ?Strange Fruit”, die torch song geschreven op het lijf van Billie Holiday, ?Death Letter” van Son House, het melancholische ?Skylark” van Hoagy Carmichael, maar ook ?Love is Blindness” van U 2. Meer eigen songs dan op de eerste cd : gracieuze lijnen vaak, maar teksten die wel eens te zwaar op de hand willen zijn.

Ach, Cassandra Wilson is geen grote jazz-zangeres in de traditie van een Billie Holiday of Betty Carter. Er zit een poprandje rond haar sensuele stem dat samenstellers van Amerikaanse FM-stations wellicht niet onberoerd zal laten. En de suggestie van diepe emotie, broeierige erotiek, haar handelsmerk, heeft iets al te bestudeerds dat bleek duidelijk uit haar vorige concert, een gestileerde, risicoloze podiumversie van de eerste Blue Note-cd. Maar het is allemaal zo mooi en met zoveel stijl gedaan, dat ook de moeilijk te vermurwen luisteraar zich bij momenten graag gewonnen geeft.

Concert in Théâtre 140, Brussel, woensdag 21 maart, 20 u.30, tel. (02) 734.44.31. Cassandra Wilson ?New Moon Daughter” (Blue Note/ Emi) ; Cassandra Wilson ?The Best Of…” (Jmt/ Polygram)

ROB LEURENTOP

Cassandra Wilson : een nieuw album en volgende week live in Brussel.

Het String Trio of New York : James Emery, John Lindberg, Angela Carter. Zij spelen Monk, Ellington, eigen composities, en een nieuwe suite van hun bijzondere gast, Anthony Davis. Op de grens van jazz en klassiek. Europese première in deSingel, Antwerpen,