Sedert vier maanden rijdt Gery Van Wassenhove rond met zijn mobiele kantoor. ?Ik heb niets tegen de auto”, zegt hij met klem. ?Ik heb wel een hekel aan files, aan wachten, aan dode momenten. Op woensdag en vrijdag leg ik mijn schoudertas-met-fiets en mijn rugzakje in de auto en rij naar het station van Oudenaarde. Van daaruit spoor ik naar de grootsteden, waar ik overstap op mijn fiets, soms op de metro. In de rugzak, die minder dan vier kilogram weegt, steekt de collectie van vijf T-shirts, mijn orderboek, een laptop en een GSM, zodat ik onderweg in de trein kan werken en telefoneren. Daarnaast draag ik de zakformaatversie van de gele gids mee, die ik binnenkort zal vervangen door een cd-rom, waardoor ik opnieuw aan gewicht en ruimte win.”

Voor de fiets in de Samsonite heb je zo’n 12 tot 15 minuten nodig om hem te demonteren en in de koffer op te bergen. Toch nog een hele klus. Er bestaan echter ook eenvoudiger modellen : fietsen, die in minder dan dertig seconden uiteen te halen zijn en opgeborgen worden in een schoudertas. Hetframe van dat model wordt bijeengehouden door twee vleugelmoeren die door een potige kleuter zonder veel inspanning ontgrendeld kunnen worden. Iets ingewikkelder ligt het ineenvouwen omdat daarbij de juiste volgorde van de handelingen centraal staat. Zelf kwamen we na een demonstratie van invoerder Van Wassenhove en drie eigen pogingen uiteindelijk in pakweg twintig seconden tot een feilloos eindresultaat. Terwijl ons gebrek aan handigheid thuis toch welbekend is. De samengevouwen fiets waarvan het afgenomen stuur inmiddels tussen de brokstukken ligt ingepast, gaat moeiteloos in de zak en kan aan de hand of over de schouder worden meegevoerd. Het gewicht 12 kilogram voor de metro die we ontleenden vormt geen enkel probleem voor een vlot transport. De schoudertas wordt in geen tijd in de koffer gedumpt of kan zonder verdere plichtplegingen en kosteloos mee op de trein.

Het opzetten gaat minstens even vlot, tenminste als men erop let dat de ketting tijdens de procedure met de wijsvinger achter het kamwiel wordt gehouden. In het andere geval zijn een paar extra minuten nodig om de ketting op te leggen en de handen te wassen.

In het zadel verrast de Metro door zijn makkelijke zit : de handige tweewieler herinnert in niets aan de minifietsjes van weleer en laat zich als een doordeweekse fiets rijden. Door de rechte vork, de korte ?loop” en de kleine wielen gaat manoeuvreren eens zo soepel. Niet onbelangrijk daarbij is de aanwezigheid van zeven tandwielen op de achteras en een dérailleur. De versnellingen, die vanop het stuur worden bediend, zijn wel klein gekozen, zodat men in de dagelijkse praktijk vooral van de vijfde en de zesde versnelling gebruikmaakt. De laagste vier versnellingen bleven in en rond Brugge onaangeroerd, wegens te klein, maar die kunnen dan weer op een heuvelachtig parcours hun diensten bewijzen. Handig is dat men de gebruikte versnelling op een piepkleine indicator op het stuur kan aflezen, zodat men niet voortdurend tussen de kuiten door naar de achteras hoeft te kijken.

Gery Van Wassenhove : In een stad als Brussel, die tenslotte op heuvels is gebouwd, heb ik de keuze tussen modellen met 7, 16 of 24 versnellingen. Daarmee neem ik probleemloos alle hellingen. Alleen de regen doorkruist wel eens mijn plannen.