De weemoed

Tessa Vermeiren
Tessa Vermeiren Tessa Vermeiren is voormalig hoofdredactrice van Knack Weekend

De weemoed die rond deze dagen hangt. Ze zijn als verschaald bier in een bijna leeg glas. Iedereen heeft weer flink zijn best gedaan om de vrede op aarde te laten heersen. Althans toch in eigen huiskamer. Alleman is daar niet in geslaagd. Sommigen beseften dat buiten de kring van het kaarslicht onvrede lag te woelen. Dat mensen zich koppig afkeerden van uitgestoken handen en de verwijten in hun hart voedden. Wie wat ouder wordt, weet dat het leven een stroom is die sterk meandert. Dat de kracht van water oevers kan aanvreten, maar dat na jaren de bedding zich opnieuw kan verleggen. Niets is eeuwig hetzelfde, alles is voortdurend in beweging. Een mens zou de kracht moeten hebben om dat meanderen van het leven met enige afstandelijkheid te laten gebeuren. Dat is wat anders dan het te ondergaan. De realiteitszin hebben om te beseffen dat ook in menselijke relaties up en downs zitten. Dat goed én kwaad niet per se voor altijd hoeven te zijn. Als het hart niet versteent, blijft alles mogelijk. Al neemt die wetenschap het verdriet in moeilijke periodes niet weg natuurlijk.

In de afgelopen weken, die bij momenten bijzonder grijs en gloomy waren – niks romantische witte kerst op bestelling, bakken regen en rukwinden dat wel – stond u misschien ook even stil bij wat u hebt en bij wat u mist. Graag zien, is niet in uren en dagen af te meten, maar toch. Wie rondkijkt en luistert naar wat wordt verteld, beseft dat in dat “graag zien” veel te weinig tijd en energie wordt geïnvesteerd. Dat er meer gemis is dan weelde.

Het is niet af te meten aan het aantal lovesongs dat dagelijks te horen is op de radio of aan het groeiend aantal romantische films dat te zien is in donkere winterdagen. Het is niet recht evenredig met het aantal huwelijken of echtscheidingen. De burgerlijke staat van iemand zegt niet altijd alles over de graad van voldoening in dat veld. Het is evenmin een vast gegeven dat ouders hun kinderen graag zien en vice versa. We vertrekken graag van die premissen, het maakt het inschatten van verhoudingen immers makkelijker en vanzelfsprekender. Het is eenvoudiger om je vast te houden aan de oppervlakkige signalen, aan regels, aan bekende sporen. Maar ze zijn vaak misleidend.

Wat wel zeker is, is onze onverzadigbare honger naar graag gezien worden, naar bevestiging, naar de spiegel. Het hunkeren dat nooit overgaat. Daarom kunnen we veelal de kracht niet opbrengen om rechtop in de stroom te blijven staan, maar zwemmen we af en toe wanhopig van oever naar oever. Hopend eindelijk rust te vinden, eindelijk languit te mogen liggen en gekoesterd te worden.

Een mens is als een dier dat een nest maakt, een leger nodig heeft, en daarin het liefst niet alleen blijft. Ook al is er geen garantie voor altijd en voortdurend. We weten wat we verlangen en als we het dan hebben, willen we, ongedurig als we zijn, weer het andere. Waren we maar simpele duiven die zonder veel vragen door de dagen kunnen vliegen.

De weemoed die rond deze dagen hangt. Hij is alleen te verdrijven door het besef dat ze voorbij zijn en we dus weer kunnen en moeten overgaan tot de orde van de dag. Tienduizenden doden in Iran. En haveloze Iraniërs in een kerk in Brussel, tegen de zin van de kardinaal Castar in, die vindt dat ze het huis van God wederrechtelijk bezetten. Een metershoge muur van beton en staal die dwars door de Israëlische Westbank loopt, die haat kweekt en onderhoudt, en waarover nauwelijks ophef wordt gemaakt, behalve dan door wat weerloze manifestanten. Verkiezingskandidaten die binnenkort als Idolen zullen worden gekweekt via het televisiescherm. En politieke partijen die dit soort waanzinnige voorstellen serieus in overweging nemen. Het doel heiligt immers de middelen.

Wie maalt er bij dit alles dan nog om wat tekort aan privé-geluk ? Een sentimentele ziel ?

TESSA VERMEIREN

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content