De stad als moestuin

De jongeren van Global Generation tuinieren op en rond de gebouwen van de geregenereerde groene Londense wijk King’s Cross.

De Eurostar flitst je naar het mooie St Pancras International, gelegen naast het King’s Cross Station, hartje van Londen. De komst van de hogesnelheidstrein in het centrum gaf dit oude stadsdeel een nieuwe impuls. De wijk wordt nieuw leven ingeblazen, waarbij men te werk gaat volgens een welomlijnd groen masterplan. Oude gebouwen krijgen nieuwe bestemmingen als kantoor, hotel of studentenhuizen of als University of the Arts London. Nieuwe gebouwen verschijnen rond nieuwe straten en nieuwe pleinen.

Bij het ontwerpen speelt het milieu een belangrijke rol en dat betekent onder meer energie-efficiënt bouwen, aansluiten op het verwarm- en stroomnet van de wijk, dat voorziet in groene energie (windmolens, zonnepanelen). Vijftien procent van de ruimte op de daken zal worden beplant of bedekt worden met aarde en natuursteen. Op die groendaken verschijnen tuinen en moestuinen, die worden beheerd door Global Generation. Het is een sociaal milieuvriendelijk project rond vijf idealistische mensen : drie voor de organisatie en educatie en twee als hovenier. Alleen stichter Jane Riddiford werkt fulltime.

Er wordt nauw samen gewerkt met lokale scholen, projectontwikkelaars en met de bedrijven in de wijk. Global Generation krijgt groene plekken, zoals onbenutte terreinen of daktuinen, ter beschikking. Op de braakliggende terreinen worden containertuinen aangelegd, die gemakkelijk te verplaatsen zijn op het moment dat de grond toch een bestemming krijgt. De Globaljongens en -meisjes komen wekelijks langs. Zij kweken en ze onderhouden de contacten met restaurants en firma’s.

Myriam vertegenwoordigt de jonge mensen uit haar gemeente en in Global Generation is zij een van de generators die het programma uitdraagt naar de kinderen en naar de firma’s. Haar ouders kwamen naar Engeland en vestigden zich in een van de arme buurten uit King’s Cross. Myriam kijkt vol hoop de wereld in. Zij ontpopte zich tot een overtuigende spreekster. Kinderen die op school dreigen vast te lopen, weet zij te motiveren, en zakenmensen weet ze voor het project te overhalen. Terwijl we Myriam met haar vracht tomaten en fruit vergezellen naar de open source market in St Pancras International, vertelt ze enthousiast. “Het is zo verrijkend voor die kinderen om niet op straat rond te hangen, maar iets positiefs te doen in de moestuin. Daar, tussen het opschietende groen, leren ze over de natuur en het milieu en komen zij in contact met mensen die zij anders nooit ontmoet zouden hebben.”

Paul Richens is de tuinmanager, hij heeft die acht moestuinen onder zijn beheer. Hij was vroeger fotograaf in The National Historic Museum. Paul ontwierp de tuinen, aangelegd in oude afvalcontainers, voor het onderhoud wordt een beroep gedaan op kantoorbedienden en jonge mensen.

Wieden in de lunchtijd

Op het braakland bij een verkrot flatgebouw staan vier met aarde gevulde containers op een rij. In de eerste bak groeit fruit. In de tunnel of love groeien vooral boontjes. Dan is er nog een met plastic overkoepelde container, die wordt gebruikt als serre, wat verderop staat de container met de compostton en de wormenkwekerij. Op een ander terrein in de buurt van het King’s Cross Station, the hoop garden, treffen wij Sylvia en haar studenten. “Duurzaamheid, goed zijn voor onze planeet : daar draait het om. Economisch en toch milieuvriendelijk : dat kan, het moet kunnen ! Global Generation stuurt jonge mensen om verandering te genereren.”

We ontmoeten Jane Riddiford, die in 2004 met Global Generation begon. Zij heeft veel ervaring met stadskinderen, die zij meeneemt op kamp en laat kennismaken met de natuur. Haar organisatie krijgt geen overheidssteun en is afhankelijk van giften van firma’s en het geld dat de kantoorbediendes betalen om tuinles te volgen. Het samenbrengen van lokale kinderen en bedrijven is voor Jane Riddiford een nieuwe visie om het leven beter te maken.

Tussen de bakken met bonen, kool en aardappelen ontmoeten we Bobb Burton, de tweede tuinman, en de studenten Abdus, Chamella en Ruhel. Hun ouders waren landbouwers in Somalië en Bangladesh en kwamen naar Londen op zoek naar een betere toekomst voor hun kinderen. Een job in een bank, dat zou mooi zijn. De kinderen blijken geïnteresseerd in tuinbouw en ontpopten zich, dank zij Global Genera- tion, tot groene ambassadeurs van de school. Er worden munt en andere kruiden geoogst, die Abdus met een bakfiets rondbrengt. Eerste halte is restaurant Rotunda, waar de chef radijs en munt koopt en een bak met groenafval uit de keuken overhandigt. De tweede halte is de kantine van The Guardian. Er ontstaat een geanimeerd gesprek tussen chef Mick Whiles en Abdus. Dan kiest de kok de kruiden, die een uur eerder werden geplukt, en geeft hij de bak met organisch keukenafval aan Abdus.

Nicole van den Eijnde is een van de vrijwilligers van Global Generation. Zij begeleidt ons naar de firma Wolff Olins, de bakermat van The Honey Club. Op het dak van het kantoorgebouw toont ze ons de moestuin en bijenkorven. Steward, die het gebouw onderhoudt, waakt ook over de tuin. Hij klaagt over de vogels, die het lekkers uit de moestuin stelen. Op het platform hoog boven het stadsgewoel is zelfs een wormenkwekerij, een composthoop en een opvangsysteem voor het regenwater. Tijdens de middagpauze komen manager Yelena en designer Charlotte naar het dak om samen onkruid te trekken. “We zitten een hele dag in een bureau achter een computer, het voelt goed aan om tussendoor met de handen in de aarde te zitten, kruiden te ruiken en te zien hoe groenten tot wasdom komen. Een halfuurtje in de moestuin en je bent weer helemaal terug op aarde !”

www.globalgeneration.org.uk www.eurostar.com, www.visitbritain.be

– De Eetbare Tuin, lekker eten uit eigen tuin : Karakter Uitgevers, 22,50 euro.

Door Pieter van Doveren

“Het is zo verrijkend voor kinderen om niet op straat rond te hangen, maar iets positiefs te doen in de moestuin.”

“Tussendoor met de handen in de aarde werken is heerlijk voor wie een hele dag achter een computer zit.”