Ik weet niet zo goed wat ik moet denken van het groene elan van Prins Laurent. De in zijn log berenlijf gevangen prins met de droevige ogen heeft blijkbaar behoefte aan aandacht en bevestiging. De Belgen, die toch wel erg getroffen leken door zijn verbitterde uitspraak over de overhoop gegooide troonopvolging, hebben hem dat alles nu gul gegeven. Met hun hart van koekenbrood sloten ze de underdog ( c’est le cas de le dire) in hun armen. De prins kreeg vele kolommen in de kranten ; eminente hoogleraren, commentatoren en ministers sloofden zich de jongste weken uit om hem lof toe te zwaaien. Het werd bij momenten zelfs gênant, zoals in Controverse bij Pascal Vrebos op RTL TVi, waar Laurent van België een beetje ongemakkelijk op zijn stoel zat te draaien onder het zeemzoete gefleem van al die heren, en erop wees dat hij slechts een vehikel wou zijn om dit soort ideeën ter discussie te stellen.

Ach, waarschijnlijk is Laurent zelf geschrokken van wat het teweegbrengt als een Saksen Coburg een keer zijn mening zegt of neerschrijft. We zijn dat immers niet gewend. En hij is ongeveer de enige die het kan en mag zonder dat iedereen er zijn advies over moet geven. Hoewel ? In hoeverre is de prins ook nu weer niet een marionet ? En als dat zo zou zijn, wie trekt dan aan de touwtjes ? In welk pr-plan van het hof kadert dit optreden dan ?

Het kan natuurlijk zo zijn dat prins Laurent in de voetsporen zou willen treden van de Britse kroonprins Charles, die met The Prince’s Trust tal van waardevolle initiatieven heeft ontwikkeld voor jonge mensen, en op die manier ook zin heeft gegeven aan zijn eigen bestaan van eindeloos wachten.

Het zou zeer toe te juichen zijn dat een jong lid van de koninklijke familie de moeite deed om zich in te leven in de bezorgdheid van zijn generatiegenoten over hun toekomst.

Meer dan aan gespeculeer omtrent prinselijke romances en rijen kleine prinsjes en prinsesjes in populaire bladen of programma’s, hebben jonge mensen er behoefte aan te beseffen dat hun zorgen gedeeld worden. Misschien zou het geen gek idee zijn dat iemand als prins Laurent, of waarom ook niet de kroonprins, feedback zou krijgen van een thinktank van twintigers en dertigers uit alle lagen van de bevolking. In het burgerlijke Brusselse milieu dat de koninklijke familie omringt, klinkt immers slechts één stem, gefilterd door hofdignitarissen. En het is niet bij kortstondige publieke ontmoetingen, geregeerd door een stoffig protocol, dat het tot gesprekken komt waarin het echte leven doorsijpelt.

Het is goed dat de prins zich laat inspireren door wijze oude mannen als Yehudi Menuhin en professor De Duve. Maar de confrontatie aangaan met het woelige, opstandige, vaak defaitistische denken van de aankomende generatie zou geen kwaad kunnen.

Wie ben ik ? Wat weet ik ? Hoe sta ik tegenover de anderen ? Vraag het die anderen, monseigneur. Zij hebben misschien wel een antwoord op uw vragen. Als u dat zou doen op een oprechte wijze, zou u meer sympathie oogsten dan met uw bekommernis voor het lot van de huisdieren of voor de historische rol van de hond. En laat het dan geen pr-actie zijn, maar een oprecht uitgestoken hand naar uw generatiegenoten en naar degenen die nog jonger zijn.

Zeker, u zal heel wat wantrouwen moeten overwinnen, want zo iets zijn we van uw familie echt niet gewend. Zeker, u zal zich aanvankelijk onwennig voelen bij mensen die niet keurig in het pak op de afspraak verschijnen. En misschien moet u toch ook maar wat moeite doen om vlotter te worden in het Nederlands.

Tessa Vermeiren