De onderwereld in

Let wel, van nature ben ik niet geneigd kicks of gevaren op te zoeken. Uit mezelf zou ik nooit met blote voeten over gloeiende as lopen of naakt poseren. Maar als ik mijn beroep uitoefen, doe ik zulke dingen wel. Niet dat ik voor een goede reportage tot álles bereid ben, zeker niet. Maar hallucinogene paddestoelen – paddo’s in het jargon – heb ik om professionele redenen wél gegeten. Het gebeurde een tijd geleden, toen ik een stuk over ecodrugs wilde maken en een ervaren psychonaut mij “een reis door de onderwereld” voorstelde. Hoe kon ik, als journaliste, dit aanbod weigeren?

We waren met vier onervaren paddestoeleneters. De paddestoelenexpert gaf ons elk een kommetje gevuld met kleine, grauwe stompjes met flinterdunne steeltjes die we als chips opaten. Ik was de eerste die vertrok. Het begon met een vreemd, ijl gevoel in mijn hoofd. Daarna kreeg ik het koud en begon ik te klappertanden. De man naast mij die, net als ik, onder een witte deken lag, zag er bleek, gesloten, roerloos uit. “Hij is dood”, dacht ik vol afgrijzen en ik kroop van hem weg, tot ik met mijn rug het lichaam van mijn vriendin raakte.

“Niet bang zijn”, hoorde ik haar zeggen, en haar stem bracht mij rust. Daarna zag ik de kamer in een sprookjespaleis veranderen en gleed ik weg, diep, diep een andere wereld in. Ik kende hem zo goed, omdat ik er al was geweest. Heel lang geleden, in mijn dromen misschien, voor mijn geboorte of na mijn dood. Ik wist dat het de wereld was die iedereen voortdurend zoekt en die je alleen maar kan betreden door uit de tijd te stappen. Alles en niets kwam ik daar tegen. Ik ontmoette er niemand behalve mezelf, en hoorde een stem die mij de waarheid influisterde. Ik zag dat het leven zijn belang heeft, maar tegelijk ook ontzettend licht en relatief is. Ik hoorde getrippel, gezoem en gebrom. Kleine diertjes en insecten in de buurt van een watervalletje, dichtbij en dan weer veraf. Ik keek naar de grond en zag kristallen druppeltjes uiteenspatten. “Wat mooi”, dacht ik en bukte mij om de druppels met mijn vingers uit te wrijven. Pas toen het een lange glijbaan werd, merkte ik tot mijn verbazing dat het mijn eigen tranen waren.

“Drink wat”, hoorde ik mijn vriendin zeggen, en één voor één voelde ik de vliesjes van fruitsap over mijn tong glijden en in mijn keel glippen. De smaak was zo overweldigend dat ik niet meer dan één slok aankon. Ik stond recht en wankelde op mijn benen, verwonderd over het feit dat ik nog kon staan en stappen. Elke beweging was een belevenis, vloeiend, golvend en zinderend. In de keuken waste ik mijn gezicht met water dat klonk als rinkelende bellen en kristallen klokjes. Die hele nacht bleef ik rondzwerven in een verre droomwereld.

De volgende dag was een verschrikking, want ik raakte echt niet uit die roes. Pas drie dagen later was ik opnieuw helder genoeg om mij te verdiepen in de wetenschappelijke studie van de Psilocybe Semilanceata, een van de meest gebruikte psychedelische paddestoelen ter wereld. Het fysiologisch effect van deze ecodrug werd vergeleken met “een atoombom op het neurologisch systeem”. Toen ik de paddestoelenexpert met mijn bevindingen confronteerde, gaf hij eerlijk toe dat psychotrope stoffen ongelooflijk met je aan de haal kunnen gaan en dat er veel te weinig onderzoek gebeurt naar gezondheidseffecten. Ik verzamelde nog meer onderzoeksmateriaal en leerde dat XTC niet zo onschuldig is als sommigen beweren. Het kan in de hersenen blijvende schade veroorzaken. Door oververhitting gaan hersencellen afsterven, en herhaaldelijk gebruik van XTC stapelt gifstoffen op in je lichaam. Bijkomende neveneffecten zijn ontkalking van botten en tanden, pukkels op je huid, vermindering van potentie en libido.

Toen een buurvrouw mij gisteren op een zomers terras toevertrouwde dat haar 18-jarige dochter al een jaar druk met XTC, bollekes, LSD en paddestoelen experimenteert en opvallend “van karakter veranderd is”, dacht ik terug aan die psychonautische reis. Hoe heerlijk, bizar en spiritueel ze ook was, nooit zou ik zo’n “trip door de onderwereld” nog aandurven.

Annemie Struyf Tessa Vermeiren is met vakantie