Als het aan de modeontwerpers en hun micromini’s en doorschijnende niemendalletjes ligt, komen de exhibitionisten én de voyeurs onder ons volgende zomer meer dan ooit aan hun trekken. Krijgen we er dan nooit genoeg van, van al dat bloot vlees ?

Dat het een frivole zomer zou worden, meldde onze moderedactrice een poos geleden al vanuit Milaan en Parijs. Om dat aanschouwelijk te maken, stond er die week een blote borst op de cover van Weekend Knack. Een ietwat buitenaards aandoende borst bovendien, hoog ingeplant en van een kogelrondheid die men in de natuur zelden aantreft. En met als kers op de taart een tepel die schalks zijwaarts wees, als wilde hij aangeven dat de juffrouw die aan de borst vastzat, zo aanstonds links zou afslaan.

Nu, we hebben het geweten, die ene tiet op de cover. Talloze boze brieven en e-mails. Dat het een lelijke tiet was. En dat ze, lelijk of niet, ongepast was op de cover van een deftig blad als het onze. Vreemd genoeg scoorden we die week wel een meerverkoop van om en bij de 3500 exemplaren. Puur toeval ? Of lag het aan Tom Lanoye op de Knack, met al zijn kleren aan ? Nee, als je het mij vraagt, illustreert het perfect de huidige houding tegenover bloot. Je kunt er tegen zijn, maar je blijft wel kijken. En bloot verkoopt, dat staat als een paal boven water.

Blijft de vraag of de doorsnee vrouw behoefte heeft aan ‘hotpants met openvallende togatopjes in transparant chiffon’ of ‘visnetjurkjes’, ‘naar boven kruipende micromini’s’ en ‘openvallende kimono’s die blote borsten en een kanten minislipje onthullen’. Goed, de soep wordt natuurlijk niet zo heet gegeten als ze wordt opgediend. Want je zult maar achter een loket of voor de klas staan in een kanten lingeriejurkje of een topje met spaghettibandjes dat de navel vrijlaat. Wie heeft er überhaupt het lichaam voor zo’n schaamlapje, buiten piepjonge en hyperslanke nimfen en spring-in-’t-velds ? Of het zelfvertrouwen ? Ik ken vrouwen met een perfect acceptabel figuur die al sinds hun 35ste hun bovenarmen niet meer willen tonen. Huisvrouwenarmen noemen ze ze, omdat het niet van die pezige lianen à la Madonna zijn. Een van de deprimerende symptomen van ouder worden, is dat je je vooral begint te kleden om je te bedekken.

Maar in de reclame wordt niemand ouder dan 25. Iedereen behalve de vrouw die Spa Reine drinkt en er daarom na twintig jaar nog altijd patent uitziet. “Maar haar borsten zijn wat kleiner geworden”, zeggen mannen dan, met die typische kritische kennersblik. Je moet als man overigens al stekeblind zijn om qua borsten géén kenner te zijn. Al die glossy advertenties waarin meisjes hun gestroomlijnde blote body in een smachtende S krullen om parfum, kleren, juwelen of – waarom ook niet – een boor- en klopcombinatie aan te prijzen. Wij vrouwen blijven op onze honger ; de Coke Light-bink houdt z’n T-shirt aan en ook een blik onder de kilt van die adembenemende Schot ( no rules, great Scotch) is ons niet gegund. Als je ’t mij vraagt : great Scot, no balls.

Een regel waaraan een fatsoenlijk meisje zich vroeger diende te houden, was dat je niet tegelijkertijd met je boezem en je derrière bloot mocht lopen. Maak dat Christina Aguilera maar eens wijs. Amateurs van de nachtvideo’s op MTV weten waarover ik het heb : Christina in een bikinitopje en van die leren flappen die cowboys over hun broek plegen te dragen, alleen heeft zij er enkel een minuscuul rood slipje onder. Shakira kronkelt suggestief in gescheurde zwarte kant en J. Lo in niet veel meer dan haar eigen haren. Nog een wonder dat ze er geen hernia aan overhoudt. Ik ken mannen die daar geweldig laat voor willen opblijven. Mij doet het eigenlijk niet veel, al die gepolitoerde, door de computer bijgewerkte en geüniformeerde schoonheid. En al evenmin die soft-erotische laatavondfilms, waarin vrouwen altijd net een warmteopwelling krijgen en dus dringend hun truitje moeten uittrekken als de pizzajongen aanbelt.

Wetenschappelijk gezien is huis-, tuin- en keukennaakt, zoals je het tegenkomt in de sauna, in de kleedkamer van de sportclub en op het strand van Bredene, immens veel boeiender. Alleen word je niet verondersteld er opgewonden van te worden. Omdat het gewoon is en we naakt allemaal hetzelfde zijn. Ja, dat had je gedacht. Onwaarschijnlijk wat een verscheidenheid aan wonderlijke creaties de Schepper of welke inrichtende macht dan ook met een simpel anatomisch basispakket kan verwezenlijken : massieve heupen waar aandoenlijk bescheiden tietjes bij blijken te horen, royale borsten die koppig de zwaartekracht trotseren, gelaten hangen of domweg geen uitstaans met elkaar lijken te willen hebben. Borsten ook waar je ze niet meteen verwacht : op een mannenlijf. Met ruime bruine tepels of kleine roze knopjes. Daaronder voluptueuze derrières of schonkige platte zitteriken, knieën als suikerbroden of kapstokken. Schaamhaar als weelderig struweel of iele steppebegroeiing. Rond onduidelijke barbecue-voordeelverpakkingen of apparaten waarvan je denkt : daar kunt u maar beter een rood vlaggetje aan hangen, meneer.

“Na een tijdje kijk je niet meer”, beweren overtuigde naturisten. Nu kom ik niet zo vaak op een naaktstrand, maar ik ben geneigd te denken dat dit flauwekul is. Er zijn geen twee mensen ter wereld met hetzelfde lichaam en dezelfde sensualiteit. Het is als een nieuwe code, een nieuw avontuur, elke keer weer. Wie is daar niet nieuwsgierig naar ? Je blijft dus kijken, niet met het stiekeme van een voyeur, maar met verwondering, bewondering of mededogen. Het kan cru klinken, maar vanaf een zekere leeftijd mag een mens al blij zijn dat alles er nog op en aan zit.

De showroommodellen op televisie, in reclame en film hoeven geen mededogen. Ze zijn perfect, en de gemiddelde consument lijkt er wel pap van te lusten. En dat niet alleen : Vanaardbei tot zweepje stond wekenlang in de boekentoptien. Net als eerder Het seksuele levenvan Catherine M. Eroticabeurzen zijn een populaire weekendbestemming en vrouwenbladen praten hun lezeressen ‘speeltjes’ aan als hulpstukken voor een meer gevarieerd seksleven. In Sex and the City lachen we met vrouwen die ejaculeren en in reality shows praten uw en mijn buren over hun ervaringen in de parenclub. Stringtanga’s zijn tegenwoordig ook in kindermaten verkrijgbaar. En voor je je neus ophaalt voor al dat platte entertainment : ook in de zogenaamd betere bioscoop was er het afgelopen jaar geen gebrek aan expliciete seks, helaas vaak van de meer naargeestige soort. Ik bedoel maar : Baise-moi, Intimacy,Irréversible en La pianiste waren niet meteen films die je met een vrolijke grijns de straat opstuurden.

Zijn we met zijn allen oversekst aan het worden ? En de schaamte ver voorbij ? Soms heeft het er wel iets van. Toen ik onlangs in de fitnessclub aan mijn conditie zwoegde, stond de televisie tegenover de rij trainingstoestellen op MTV afgestemd. Op het scherm schokten en kronkelden twee mooie zwarte meisjes alsof ze ten prooi waren aan hevige kolieken, waarbij ze een paar corpulente donkere medemensen met veel gouden kettingen verzochten iets diervriendelijks met hun pussy te doen. Ik keek schichtig om mij heen, het leek mij een nogal intiem verzoek om op klaarlichte dag een sportlokaal in te slingeren. Maar rondom mij peddelde, roeide en stepte iedereen onverstoorbaar verder. Hoe gaat dat, als je maar vaak genoeg aan iets blootgesteld wordt ? Het went. Als je het mij vraagt, worden het harde tijden voor exhibitionisten én voyeurs. Want in deze provocatiemaatschappij is de verontwaardiging zo goed als opgebruikt. De potentiële voyeurs hebben nu zowat alles gezien, misschien is het moment niet meer veraf dat ze exhibitionisten hun kick zelfs niet meer gunnen.

Overigens lijkt seks me de bedrijvigheid par excellence waarbij zelf klussen ver te verkiezen valt boven toekijken. Toen ik als kind vernam hoe baby’s gemaakt werden, kwamen alle volwassenen mij ineens enigszins absurd voor : deed de juf op school daar ook aan mee ? En de dikke groenteboer ? Dat gevoel van absurditeit heb ik nog altijd als ik anderen zie vrijen, ook al zijn het acteurs die voor de gelegenheid het beste van zichzelf geven. Vrijen is jezelf verliezen in genot, een conditie waarbij de wetten van logica en esthetiek niet meer van tel zijn. Eerlijk gezegd heb ik daar liever geen derden bij en omgekeerd hoef ik ook niet te weten hoe anderen dan zijn. Mijn vrienden en kennissen zeker niet en eigenlijk ook geen wildvreemden. Noem het een symptoom van verregaande truttigheid, maar bij expliciete seksscènes krijg ik iets schaapachtigs, ik moet mijzelf bijna dwingen om te blijven kijken. Nog meer als het om een verkrachting of ander seksueel geweld gaat. Zo’n scène als in Breaking the Waves, waarin arme, verwarde Emily Watson zich ‘opoffert’ voor haar geliefde : ik had het kind het liefst eigenhandig van het scherm gesleurd. Wat waarschijnlijk bewijst dat het een goeie film was. Maar geef mij qua vrijscène toch maar liever Jennifer Lopez en George Clooney in Out of Sight. Samen in een autokoffer of all places. Of langer geleden, Kathleen Turner en William Hurt in een bad vol ijsblokjes in Body Heat. Je zag eigenlijk niets, maar je kon je er des te meer bij voorstellen.

Anderzijds krijg ik het enigszins op mijn heupen als ik sommige mensen hoor pleiten voor smaakvolle porno met een goed verhaal. Komaan zeg, porno dient om bij te masturberen, wie heeft er in dat geval behoefte aan gelaagdheid of een rijkdom aan metaforen ? Minstens even ergerlijk zijn die zogezegd maatschappelijk valabele documentaires over de porno-industrie of de wereld van de strippers, die gewoon een flinterdun excuus zijn voor het tonen van zoveel mogelijk seks. Of uitbaters van vrouwvriendelijke seksboetieks die zich voordoen als sociale werkers. Met ontroerende verhalen over uitgebluste oudere paren die ineens weer smaak in elkaar en het leven kregen omdat mevrouw zich iets pittigs in luipaardprint heeft aangeschaft. Was het maar zo simpel.

En dan die speeltjes. Het woord alleen al. Nu, ieder diertje zijn pleziertje, maar mij doet die term spontaan denken aan die plastic dingetjes waarmee ik als kind een aardappel placht aan te kleden. Lijkt me ook niet helemaal zonder risico, het regelmatig gebruik van hulpstukken. Vergelijk het met servobesturing : als je het eenmaal gewend bent, kun je niet meer zonder. Seks met een keurigheidslabel, dat is het wat die vrouwvriendelijke seksboeren willen verkopen. Keurige seks, alsof iemand daar iets mee opschiet.

Toegegeven, het is allemaal behoorlijk verwarrend. Wanneer is iets kunst en wanneer porno ? Daar is de laatste tijd ook al aardig wat over doorgezeurd. Een nuttige stelregel lijkt me : het is kunst als je niet weet om welke lichaamsdelen het precies gaat, als Jan Hoet er voor iets tussenzit en als er geen vuilnisbakjes voor Kleenex voorzien zijn.

Leiden overexposure en gewenning tot steeds grotere excessen ? Kinderporno en snuff movies, bijvoorbeeld ? Ik zou het niet weten. Pedofilie zal altijd wel bestaan hebben, de liefhebbers komen nu via internet hoogstens makkelijker aan hun trekken. Van snuff movies blijf ik koppig hopen dat het om een uit de hand gelopen stadslegende gaat, zoiets als al die mensen die minus één nier op een bank in het park teruggevonden worden. Persoonlijk vermoed ik dat overexposure vooral tot seksmoeheid leidt. We praten erover en we kijken ernaar, maar we doen het zelf steeds minder.

Volgens mij zijn er ook grenzen aan de potentiële wellust van de menselijke soort. Neem nu die CAKE-seksparty’s in New York, naar verluidt louter bevolkt door hoogopgeleide, bloedmooie vrouwen die net als mannen lapdances kopen en zich in het openbaar laten bevredigen. Een nieuwe seksuele revolutie, volgens sommigen, het toppunt van vrouwelijke vrijgevochtenheid. Een natte lifestyledroom van een verhitte mannelijke reporter, als je het mij vraagt. Ja goed, iedereen wil dat natuurlijk wel eens gezien hebben, het is weer eens wat anders dan een avondje Chippendales. Maar mij lijkt het een nogal morsig gedoe, al dat gewriemel op die barkrukken. Hoeveel hoogtepunten kan een mens überhaupt hebben voor het hem te binnen schiet dat hij nog langs de bakker moet voor een klein grijs gesneden ? Waar blijf je overigens met je tasje tijdens al die extase ?

En hoe zit het met de tere kinderziel ? Wordt die niet grondig bedorven door al die gratuite seks die zomaar voorbijkomt ? Het is waar, dat je soms schrikt van de knowhow van jonge kinderen en van de expliciete termen die ze in de mond nemen. Maar meestal is dat pure bluf en liggen ze in de praktijk ver achter op de theorie. Vaak heeft het zelfs iets van een tegenbeweging : jongeren die preutser en minder promiscue zijn dan hun voorgeslacht en die een beetje meewarig neerkijken op die scharrelende, scheve schaats rijdende oudjes, vanuit het romantische idealisme en de typische jeugdige overmoed dat zij het er veel beter zullen afbrengen. Het is ze van harte gegund. Maar eerst moeten we met zijn allen die lange, blote zomer door. Ach wat, het zal wel weer pijpenstelen regenen.

Linda Asselbergs

Onwaarschijnlijk wat een verscheidenheid aan wonderlijke creaties de Schepper of welke inrichtende macht dan ook met een simpel anatomisch basispakket kan verwezenlijken.

Noem het een symptoom van verregaande truttigheid, maar bij expliciete seksscènes krijg ik iets schaapachtigs, ik moet mijzelf bijna dwingen om te blijven kijken.