De mannenmode voor komend najaar is extravagant en draagbaar tegelijk, met een hoog ‘street’-gehalte. Verslag van de catwalks in Londen, Firenze, Milaan en Parijs.

Hoe is het gesteld met de mannenmode ? Dolletjes ! Die indruk krijg je in elk geval als je de participanten observeert van de fashion weeks van januari, achtereenvolgens in Londen, Firenze, Milaan en Parijs : inkopers, stilisten, reporters, modellen, bloggers en studenten, iedereen, of toch bijna, op zijn zondags, in een of meerdere greatest hits van het seizoen (voor deze verslaggever : een felroze mantel van Sacai Man).

Het is een extravagant, bontgekleurd en vooral vrolijk gezelschap. De tijd dat zowat de voltallige modepers in funerair zwart gekleed ging, lijkt lang voorbij. Niemand blijft nog op de achtergrond. We zijn allemaal starlets geworden, mentaal voorbereid op het flitslicht van een leger streetstylers. Een snapshot voor de jongen van Vogue Turkey ? Sure. Iedereen fotografeert iedereen tijdens de modeweek. Hoe je eruitziet, is belangrijker dan wat je schrijft.

De overheersende indruk tijdens de mannenmodemarathon is er een van vrijheid, blijheid. Dat manifesteert zich natuurlijk ook in de collecties op de catwalks. De mannenmode oogt over het algemeen frisser, avontuurlijker en jeugdiger dan de damesmode, die vaak nogal tuttig is (er bestaat geen noemenswaardig mannelijk equivalent van de prinsessenjurk, en gelukkig maar). High fashion voor heren rijmt almaar beter met straattaal (zie dit seizoen onder meer de samenwerking van Raf Simons en kunstenaar Sterling Ruby) en loenst gretig naar sportswear (Dries Van Noten, heel opvallend dit seizoen). Het zijn niet langer vadsige, al wat oudere zakenmannen die investeren in luxe. De bonzen van de textielindustrie hengelen gretig naar de nieuwe generatie golden boys uit het Verre Oosten, chic en parmantig in hun gespijkerde Louboutins en sweatshirts van Givenchy.

LONDEN

London Collections : Men jongleert meer dan de andere modesteden tussen hoog en laag, tussen winkelstraat en pure luxe, tussen jonge ontwerpers en meer gevestigde waarden. Dat gaat van Hackett, waar elke toeschouwer een Schots geruit dekentje mee naar huis kreeg, tot de winkelstraatketen Superdry, dat voor het eerst een catwalkshow organiseerde, met minder schreeuwerige logo’s dan je zou verwachten. Grote belofte J.W. Anderson, die later dit jaar debuteert bij Loewe, defileerde voor het eerst sinds de luxegroep LVMH investeerde in zijn label. Gedurfd, meisjesachtig, en heel apart. Tom Ford ontving de pers en sprak met veel enthousiasme over de allereerste sneakers in zijn collectie. Burberry Prorsum bevestigde zijn positie als invloedrijkste Britse modebedrijf én frontrunner in alles wat de digitale economie betreft. Daarbij wordt geen detail over het hoofd gezien : artistiek directeur en kersverse CEO Christopher Bailey stuurde zelf een mail naar elke invité : Hi Jesse, welcome to the Burberry show and thank you for coming. Lief, toch ? De collectie, met veel zijden sjaals en schildersinspiratie, was overigens uitstekend.

FIRENZE

Aan de tent van Burberry, tegenover de Royal Albert Hall, werden we na de show opgewacht door een bus van Pitti Uomo, de mannenmodebeurs in Firenze. Die bracht ons en een vijftigtal andere genodigden naar Victoria Station. Van daar ging het naar de luchthaven van Gatwick, en vervolgens, met een speciaal ingelegde privévlucht, naar Firenze. Waar we nog net op tijd aankwamen voor de show van Diesel Black Gold, dit seizoen de eregast van Pitti (en het debuut van creatief directeur Andreas Melbostad als mannenontwerper ; denk rock-‘n-roll, militair en machoglitter, met een focus op stoere pantalons).

N°21, het label van Alessandro Dell’Aqua, plaatste een vloot jongens op de leestafels van de stadsbibliotheek : een hedendaagse, losse garderobe, logosweaters en met kristallen versierde sokken. Stella Jean, een Italiaanse ontwerpster met Haïtiaanse roots, installeerde een soort Gentleman’s Club op haar catwalk, met dandy’s in Afrikaans geïnspireerde prints.

MILAAN

De Italiaanse zakenhoofdstad heeft de voorbije jaren nogal wat invloed verloren als het op mode aankomt, maar blijft wel teren op het commercieel succes van grote namen, waaronder Giorgio Armani, Gucci, Prada, Salvatore Ferragamo en Dolce e Gabbana. We zagen sterke collecties van onder meer Fendi, dat voor het eerst zijn mannencollectie toonde in catwalkconfiguratie (veel bont, naar de traditie van het Romeinse huis) ; Ermenegildo Zegna, dat in twee seizoenen tijd onder leiding van Stefano Pilati een heus powerhouse is geworden ; en een nieuwkomer op de Milanese kalender : MSGM, het bijzonder succesvolle label van ontwerper Massimo Giorgetti. Zowel Prada als Andrea Pompilio liet zich inspireren door de Driestuiversopera van Brecht en Weill, en Frida Giannini had bij Gucci een mooi marine moment. Bottega Veneta ging voor militair (met opvallend veel veredelde joggingbroeken) en Dolce e Gabbana stopten jongens in oversized sweatshirts met middeleeuws aandoende taferelen, en harnassen.

Bij Jil Sander – momenteel zonder ontwerper – en Giorgio Armani lag de focus op de essentie, terwijl Donatella Versace zoals gewoonlijk alle stoppen losliet : haar karikaturale, flamboyante visie voor de Versaceman blijft uitmuntend, al valt er eerlijk gezegd niet veel nieuws meer te ontdekken. Hoogtepunt van Milaan ? Wat ons betreft : de stoere looks bij Calvin Klein Collection.

PARIJS

Parijs behoudt zijn titel van creatiefste mannenmodeweek. Het is, met een kalender van vijf dagen en tientallen defilés, presentaties en showroomafspraken, ook de zwaarste. Dit seizoen zagen we shows in kelders, kloosters en kluizen, bijvoorbeeld het oude bankgebouw aan Place Vendôme, waar Raf Simons een uitstekende, zeer straatwijze collectie tekende met kunstenaar Sterling Ruby. In feite nam het gelegenheidsduo weinig risico’s (de kleren deden sterk denken aan de enkele jaren geleden opgeheven, goedkopere tweede lijn van Simons, RAF, en aan de accessoires die beide heren in het verleden op de markt brachten, met stonewashed effecten en andere punky vlekken). Maar dat deed er niet toe : dit waren opwindende, poppy outfits die je zo wou aantrekken.

Pop, in al zijn glorie van de jaren tachtig en negentig, is overigens nog misschien de beste definitie van het seizoen. Zie Kenzo, Dries Van Noten, Julien David of ook nog Lanvin, waar Lucas Ossendrijver felroze leren jekkers combineerde met bliksemschichten en skinny ties. Paul Smith had truien met een muzieknotenmotief. En Hedi Slimane stopte zijn jongens (waarachtige muzikanten) in gestileerde teddyboy-outfits bij Saint Laurent.

Slimane heeft het legendarische merk in korte tijd helemaal naar zijn hand gezet, en na een moeilijke start – de ontwerper werd bijna gevierendeeld wegens heiligschennis – krijgt hij intussen vooral goede kritieken, en terecht.

Bij de grote namen onthouden we het elegante catwalkdebuut van Alessandro Sartori voor Berluti en het tuiltje lelietjes-van-dalen op elk zitje bij Dior Homme, waar Kris Van Assche denim en militaire elementen verweefde met een verder eerder klassieke garderobe. Kim Jones liet zich voor Louis Vuitton inspireren door de geologie van Zuid-Amerika, voor een erg aaibare collectie. Maison Martin Margiela dook onder in de kelders van het hoofdkwartier van de Parti Communiste, en Véronique Nichanian van Hermès was in een donker gemoed – een wolk zwart in een anders felgekleurd seizoen. Parijs blijft ook de thuishaven van de betere Japanse modemerken, waaronder Sacai en kolor.

DOOR JESSE BROUNS & FOTO’S IMAXTREE

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content