Zij, een oma van vijftig. Hij, een man die haar zoon zou kunnen zijn. Hij een kunstenaar, zij zijn muze. Vandaag een verliefd stel, morgen een bruidspaar. Een liefdesverhaal à la limite, de leeftijdsgrens voorbij.

Al jaren ken ik ze, de jongere vrouwen die verliefd worden op een oudere man. En de rijpere heren die vallen voor een frisse meid. Het begon met mijn goede schoolvriendin Karin, die op haar negentiende ging samenwonen met een beeldhouwer, een man van 47. Het klassieke verhaal. Hij verliet zijn gezin, en onder invloed van zijn jonge muze bloeide zijn artistieke talent op, tot ongekende hoogten. Tot hij op zijn vijftigste zijn ambities moest temperen om opnieuw in de luiers en de papflessen te duiken. Er is ook Kaat, die op haar 24ste een passionele maar clandestiene relatie begon met een 45-jarige getrouwde man, een vooraanstaand politicus. Al jaren ontmoeten ze elkaar stiekem, twee of drie keer per week, gedurende enkele uren, en in al die tijd hebben ze nooit een volledige nacht met elkaar doorgebracht. Hij is doodsbenauwd dat er iets van de affaire zal uitlekken, wat het einde van zijn carrière zou betekenen. En mijn buurman Geert, 59, vond na een kabbelend huwelijk van 30 jaar zijn geluk in de armen van een 36-jarige gescheiden vrouw met opstandige tienerzoon.

O, ik ken ze maar al te goed, de verhalen van passie en ontrouw, dwars door alle leeftijdsverschillen heen. Vaak genoeg heb ik mijn vriendinnen geholpen, mijn best gedaan om onraad ruikende echtgenoten gerust te stellen, en zelf ben ik ook weleens onder de indruk geweest van de charmes van een oudere man.

Maar zelden werden de rollen omgekeerd en vielen jonge, onstuimige mannen op een oudere vrouw of verkozen ervaren dames een minnaar met de leeftijd van hun zoon. Ja, het verhaal van mijn kennis Lies vond ik wel intrigerend. Vierenveertig jaar, gehuwd en moeder van drie kinderen, werd ze verliefd op de knappe, 23-jarige onderwijzer van haar jongste dochter. Stiekem beleefde het paar enkele passionele maanden tot Tom, de jonge minnaar, niet langer bestand was tegen de geruchtenmolen op school en prompt een einde aan de relatie maakte. Lies beleefde enkele weken van intens liefdesverdriet, maar toen ik haar vorige week sprak, zag ze er best opgewekt uit: “Nu zie ik pas hoe jong Tom is, hoe onvolwassen, oppervlakkig, hoe hij met mijn gevoelens heeft gespeeld.” En ze vertelde over een nieuwe collega, knap, lief, geestig, helemaal anders dan Tom, veel rijper en volwassener.

“Hoe oud is hij?” vroeg ik nieuwsgierig.

“Tweeëntwintig”, zei ze, toch een beetje gegeneerd.

Ik was verbijsterd. “Dat méén je niet!”

“Ja,” glimlachte ze, “ik begrijp ook niet waarom het altijd jongere mannen zijn die op mij vallen.”

“Waarom jij altijd op jongere mannen valt, bedoel je”, wilde ik nog zeggen, maar ik hield wijselijk mijn mond.

Enkele uren later ontmoette ik Lieve en Frederik, op de vooravond van hun huwelijk, verliefd en gelukkig. Een knappe vrouw van 50 en een jonge god van 27. Ik was benieuwd naar wat hen dreef. Een tekort aan moederliefde of verlangen naar de eeuwige jeugd, Oedipus of Elektra, geld of liefde?

Lieve: “Toen ik Frederik leerde kennen, was ik 43, woonde ik alleen met mijn twee kinderen en was ik al 14 jaar gescheiden. Ooit getrouwd met de verkeerde man, tja, zoiets kan gebeuren. Ik was een overtuigde alleenstaande vrouw, en maakte er een punt van mijn kinderen zo goed mogelijk groot te brengen. Vooral mijn zoon had erg geleden onder het verlies van zijn vader, en ik wilde kost wat kost vermijden dat hij en zijn zus zoiets een tweede keer zouden meemaken. Daarom wilde ik geen man in huis zolang de kinderen bij mij woonden.

Zelf had ik ook geen behoefte aan een nieuwe relatie. Ik was zelfstandig, had mijn eigen leven opgebouwd met veel vrienden en vriendinnen, en in mijn huis was het zo’n beetje de zoete inval. Alles liep op wieltjes en ik was best gelukkig.

Ik droomde weleens van Tover een nieuwe partner, maar geen enkele man leek mij geschikt. Ik was zo kieskeurig en voorzichtig geworden, te oud om roekeloos te zijn. Ik was geen mannenhaatster, integendeel, maar verder dan een gezellige avond of een goed gesprek ging ik nooit. Bovendien heb ik al die tijd nooit iemand ontmoet met wie ik wilde leven, die bij mij paste en op dezelfde golflengte zat. Soms dacht ik: ‘Leven met een kunstenaar! Dat zou ik nog wel willen.’ ( schatert) Maar ja, dat leek mij totaal onmogelijk. Kom maar eens een kunstenaar tegen die aan je droombeeld voldoet! En toen kwam Frederik in mijn leven.

Mijn zoon deed vakantiewerk bij een brouwer en ontmoette daar een leuke kerel die hij op een goede dag mee naar huis bracht. Ik vond Frederik onmiddellijk een fijne en mooie man, in alle betekenissen van het woord. Maar ik was vooral blij dat Steve, mijn zoon, een goede vriend had gevonden.”

Frederik: “Ik was twintig, zat in het tweede jaar van de academie en had een liefje. Een van die gewone jeugdrelaties. We hadden het leuk samen, al was er wel een vaag tekort en had ik vaak het gevoel dat ik veel ouder was dan het meisje waarmee ik optrok. ‘Jij hebt mij helemaal niet nodig,’ zei ze soms, ‘jij kan toch alles zelf.’ Maar niets was minder waar. Ik zocht begrip, geborgenheid, een gedeeldheid in mijn leven. En dat vond ik niet in mijn relaties met jongere meisjes. En toen deed ik die bewuste vakantiejob en ontmoette ik Steve. Op een dag staken we tijdens de middagpauze de straat over om in de supermarkt een broodje te kopen. Wij, stoere jonge gasten, met T-shirt en afgeknipte jeans.

‘Kijk!’ riep Steve. ‘Daar heb je mijn moeder.’ Ik zag een prachtige vrouw tussen de rekken en grapte: ‘Ja, jij pikt er wel de mooiste uit!’ Maar hij riep: ‘Hé mam! Dit is Frederik.’ Ik kon mijn ogen niet geloven. Die vrouw leek wel een verschijning! Zo’n stijl, zo’n uitstraling. ( schatert) Uiteindelijk hebben we een ijsje van haar gekregen.”

Lieve ( grinnikt): “Ik was vertederd door die twee grote jongens. Stel je voor, ik heb mijn man met een ijsje verleid!”

Frederik: “Ik viel onmiddellijk op haar. Ik hecht veel belang aan kwaliteit, aan mooie dingen, aan klasse, en zij had dat allemaal in overvloed. Al snel kwam ik bij hen thuis en had ik met Steves moeder een even sterke band als met haar zoon. We praatten en praatten, altijd tot een stuk in de nacht. Over alles, over het leven, over kunst en politiek, over sport en wetenschappen. Op die manier groeiden we snel naar elkaar toe en ten slotte ging ik elk weekend naar haar huis. En als Steve vertrok om uit te gaan, bleef ik bij zijn moeder.”

Lieve: “Frederik had het in die periode erg moeilijk op de academie. Op een bijzonder emotionele manier leefde hij voor de kunst en behaalde hij ook schitterende resultaten, maar hij ondervond ook heel wat tegenkanting en jaloezie in dat milieu. Pas toen hij met grote onderscheiding afstudeerde en korte tijd later enkele prijzen won, zei een van de leraars: Wij hebben het je niet gemakkelijk gemaakt. Jij was te eigenzinnig, niet kneedbaar genoeg.”

Frederik: “Ik volgde hun opdrachten wel, maar had een heel eigen aanvoelen en werkwijze. ( stil) Het waren de beste, maar ook de moeilijkste jaren van mijn leven. In die periode heb ik soms geweend van ellende, en van pure stress kreeg ik een maagzweer, nadien een maagperforatie. Maar ik wilde er komen, kost wat kost. Met twaalf zijn we begonnen, met twee zijn we uiteindelijk afgestudeerd.

Dankzij Lieve heb ik deze periode overleefd. Haar leren kennen, is mijn geluk geweest. Tijdens de week schreven we elkaar, en die brieven waren balsem en troost, geborgenheid en begrip. Soms kruisten onze brieven elkaar en stelden we vast dat we elkaar precies hetzelfde schreven. Het was heel vreemd om te merken hoe we elk op een andere plaats precies dezelfde ervaringen hadden. Mooi en angstaanjagend tegelijkertijd.

Mijn vriendschap met Lieve gaf ook mijn werk een nieuwe dimensie. Zij stimuleerde mij om vol te houden, hoger en verder te gaan, en op die manier evolueerde mijn werk van ambacht naar kunst. Mijn beelden, die brieven, die nachtelijke gesprekken begonnen een leven op zich te leiden, en werden de uitdrukking van een gevoel. Geen verliefdheid, maar liefde. Dat gevoel weerspiegelde zich in mijn werk, alsof mijn beelden onze kinderen waren.”

Lieve: “Ook voor mij was het een ongelooflijke ervaring om na al die jaren eindelijk iemand te ontmoeten die mij van top tot teen beroerde. Leven, schoonheid en kunst kwamen zomaar op mij af! Alles waar ik zo intens naar had verlangd, kreeg ik plots in mijn schoot geworpen. Onvoorstelbaar dat mij zoiets overkwam. Want tenslotte waren wij geen van beiden op zoek naar een nieuwe relatie.”

Frederik: “Ik ben ook nooit mijn vorige vriendinnen ontrouw geweest. Op een bepaald moment was het gewoon afgelopen en besloot ik om niet onmiddellijk een nieuwe relatie aan te gaan. Ik had mijn werk en mijn vriendschap met Lieve. Wat kon ik nog meer wensen? Puur fysiek contact of een vluchtig avontuurtje interesseerde mij niet, en ik had een warm nest bij mijn moeder. Dat volstond.

Een tijdlang bleven we gewoon vrienden, maar plots veranderde er iets en durfden we elkaar niet meer te schrijven. Twee maanden lang hadden we bijna geen contact. Ik zat met allerlei vreemde twijfels en vragen. Dat grote leeftijdsverschil tussen ons – ik was 23 jaar, zij 46 – viel buiten elke norm die ik kende. Het was zo’n vreemd en onbekend terrein. Maar plots dacht ik: Wat ben je toch een dommerik. Er is een aantrekkelijke vrouw die van je houdt, die je op alle mogelijke manieren boeit, liefheeft en ondersteunt. Waarom ga je niet naar haar toe?”

Lieve: “Ook ik wist niet langer wat ik met mijn gevoelens moest aanvangen. Eerst dacht ik: ‘Pas op, dit wordt gevaarlijk. Blijf uit zijn buurt!’ Wat later: ‘Ben je gek? Je geluk opgeven omdat de maatschappij dit een vreemde relatie vindt? Op die manier zal je nooit gelukkig worden.’ Bovendien miste ik Frederik vreselijk, alsof ik de helft van mezelf kwijt was.”

Frederik: “Op een avond nam ik me voor gewoon mijn arm om haar schouder te leggen. ‘Wat is het ergste dat mij kan overkomen?’ vroeg ik me af. ‘Dat ze schrikt? Dat ze mij vraagt om mijn arm weg te nemen? Oké, daar kan ik mee leven.’ En ik legde mijn arm om haar heen.”

Lieve: “Eerst dacht ik: ‘Zeg snotneus, wat verbeeld jij je wel?” Maar tegelijkertijd was het alsof er een elektrische schok door mij heen ging, en gaf zijn gebaar mij dat heel speciale gevoel van het allereerste liefje dat je ooit heeft aangeraakt. Een flits, een rilling, en ik had geen zin meer om mij te verzetten. De moed, de behoefte om ‘Hé, laat mij los’ te zeggen, was volledig verdwenen, en ik liet hem begaan. Ik kende hem maar al te goed en wist dat hij van mij hield, en ik van hem. Zo is onze relatie begonnen.”

Lieve: “Toen we na enkele maanden gingen samenwonen, zeiden de mensen: ‘Wij wisten het wel. Al die nachten die jullie samen hebben doorgebracht!’ Ze dachten dat we de hele tijd samen in bed hadden gelegen. Maar we hadden alleen maar gepraat, netjes in de zetel, hij daar en ik hier. Zoals je in een bruine kroeg de hele nacht zou praten.

( stil) Vooral mijn zoon had het er aanvankelijk heel moeilijk mee. ‘Ik ben het er niet mee eens, maar het is jouw leven, moeder’, zei hij met tranen in zijn ogen.”

Frederik: “Dat heeft Steve ook tegen mij gezegd, maar ik heb geprobeerd het hem eerlijk en open uit te leggen. Tenslotte bleef ik toch zijn vriend? Misschien worstelde hij wel met de idee dat ik zijn moeder had afgepakt.”

Lieve: “Of ik zijn vriend. In elk geval heeft het een hele tijd geduurd voor hij onze relatie heeft aanvaard. Maar nu is hij helemaal bijgedraaid en komt hij hier elke dag aanwaaien. Mijn dochter Vanessa was meteen enthousiast, vanaf de eerste dag. ‘O mam, ik ben zo fier op jullie’, riep ze uit. En Frederiks moeder is mijn beste vriendin, met nauwelijks vijf jaar leeftijdsverschil tussen ons.”

Frederik: “Mijn ouders zijn gescheiden. Met mijn vader heb ik nooit een goed contact gehad, maar dat heeft mijn moeder, een warme en liefdevolle vrouw, ruimschoots goedgemaakt. Ze heeft Lieve pas na twee jaar leren kennen en het klikte meteen tussen hen. Ook mijn zussen reageerden positief.

Sommigen denken dat ik in Lieve een moederfiguur zoek. Maar het tegendeel is waar! Ik heb een perfecte moeder met wie ik uitstekend kan opschieten. Waarom zou ik dan in godsnaam een tweede moeder zoeken?

Het is opvallend hoe iedereen onmiddellijk klaarstaat met een oordeel en commentaar op ons leeftijdsverschil. Zelf sta ik daar niet bij stil. A la limite voel ik mij geen leeftijd. En bovendien hebben wij geen zin om ons voortdurend te verdedigen.”

Lieve: “Enkele dagen geleden waren we op winkeltocht in de stad. ‘Dit hemd staat uw zoon uitstekend, mevrouw’, merkte de verkoopster op. Zulke situaties maken we voortdurend mee en dat vinden we best wel grappig.

Soms zie ik ook wel dat vrouwen afgunstig naar mij kijken. ‘Dat zal wel een rijke madam zijn die een gigolo aan de haak heeft geslagen’, zie je ze denken. Ik weet zeker dat heel wat vrouwen fantaseren over een relatie met een jongere man. Soms vragen ze mij zelfs letterlijk: ‘Vertel mij eens hoe je dat aan boord hebt gelegd.’ Maar ik was helemaal niet op zoek naar een jongere man!”

Frederik: “Wij passen gewoon bij elkaar, onze leeftijd heeft daar niets mee te maken. Wij denken hetzelfde, wij voelen hetzelfde, wij hebben dezelfde smaak. Dat geeft een kracht die ons onkwetsbaar maakt voor de commentaar van de buitenwereld. En ja, zaterdag gaan we trouwen. Om ook op een officiële manier te bevestigen dat we samen horen. Om aan iedereen duidelijk te maken dat het niet om geld, macht of gewin gaat. Om mensen te laten weten dat je ook met zo’n groot leeftijdsverschil van elkaar kan houden. Ik wil dat iedereen weet dat Lieve bij mij hoort, mijn vrouw en mijn geliefde is.

Al zeven jaar kennen wij elkaar, al drie jaar hebben wij een relatie, en samen hebben wij een leven opgebouwd. Emotioneel, vriendschappelijk, materieel en professioneel zijn wij met elkaar verbonden. ( met een breed gebaar) Dit zijn onze spullen, ons werk, onze herinneringen, ons leven. Om dat te beschermen, heb ik uiteindelijk tegen Lieve gezegd: Ik wil met je trouwen. Ik wil nog meer bij je horen.”

Lieve: “Nooit, nooit, nooit had ik gedacht dat ik opnieuw die stap zou zetten. Een relatie of een huwelijk zag ik echt niet meer zitten. Maar nu denk ik: ‘Met Frederik wel.’ En kijk, zaterdag ga ik trouwen met een man die 22 jaar jonger is dan ik. Hij is er 27, ik word straks 50.”

Frederik: ( gespeeld bezorgd) “En de toekomst? Zal ik er binnen 10 of 20 jaar geen spijt van hebben? Wel, de toekomst interesseert mij niet. Als ik opnieuw kon kiezen, zou ik net dezelfde beslissingen nemen. Nu ben ik niet 100%, maar 200% gelukkig. Dan heeft de rest toch geen belang?

Sinds een goede vriendin van mij, een beloftevolle kunstenares, plots gestorven is, houd ik mezelf voor: ‘Geniet van elk moment dat jullie samen zijn.’ Niemand weet wat de toekomst brengt. Ik kan morgen mijn handen verliezen, Lieve kan overmorgen verongelukken.

En kinderen? Tja, nog voor ik Lieve kende, wist ik al dat ik nooit kinderen zou hebben. Ik ben dol op kinderen, zeker op Lieves kleinkind, maar ik voel dat ik een andere weg moet gaan. De Kunst, dat is ons leven. Dát kind bindt ons, en kan nooit door iets anders vervangen worden.”

Lieve: “Natuurlijk voel en besef ik dat ik ouder word. Ik betreur mijn leeftijd niet, al denk ik weleens: ‘Wat had ik graag nog meer tijd met Frederik kunnen doorbrengen.’ Want normaal gesproken zal ik eerder sterven dan hij. Maar ach, morgen kan alles anders lopen, en uiteindelijk is het een illusie om te denken dat je alles zelf in handen hebt. Maar zelfs al ben ik er op een goede dag niet meer en begint Frederik een nieuw leven met een nieuwe vrouw, dan zal ik toch zijn muze blijven.”

De kunstenaar en de muze. Die relatie klinkt zo magisch, zo mysterieus. Petrarca en Laura. Dante en Beatrice. Dali en Gala. Rik Wouters en Nel. Maar wat is in godsnaam een muze, wil ik weten.

Frederik: “Een muze is iemand die je verheft boven het banale, die je dingen laat zien waar je alleen maar van kan dromen, die je als mens en als kunstenaar beter maakt, die je het vertrouwen geeft om een kunstwerk te maken. Als ik aan het werk ben, heb ik vaak het gevoel dat twee gouden vleugels mij beschermen. Dat is mijn muze die naar mij kijkt. Als kunstenaar ben ik slechts een instrument, Lieve geeft mij de beelden in mijn hoofd. Bij elke stap die ik zet, is zij erbij. Zij ziet dingen die ik niet zie. ‘Zou je dit niet een beetje lichter maken?’ vraagt ze dan. ‘Of zou je het niet met zilverwerk proberen?’ Zij voegt haar vrouwelijke intuïtie bij mijn mannelijk aanvoelen zodat mijn beelden niet langer mijn, maar onze werken worden.

Als keramisch beeldhouwer werk ik soms maandenlang aan één beeld. Boetseren, laten drogen, bakken, eerst op lage, dan op zeer hoge temperaturen. Pas als het werk geglazuurd is, is het helemaal klaar. Maar het is een uiterst delicaat proces, want bij elke stap kan het fout lopen, tot op het allerlaatste moment. Zoals vorige week, toen ik de oven opendeed, en hop, het beeld brak in twee stukken. Twee maanden werk om zeep! Dan word ik letterlijk ziek van ellende.”

Lieve: “Ik ben heel emotioneel betrokken bij het werk van Frederik. Elk beeld is een geboorte, of zelfs ( aarzelt)… een orgasme. Op het ogenblik dat een beeld is afgewerkt, ontstaat er een enorme ontlading. Dát is het nu! Het resultaat van onze inspanningen! Alle inspanningen van de laatste maanden herbeleven we. Precies zoals je negen maanden lang een kind draagt. En dan de climax van de bevalling: ‘Kijk, hier! De vrucht van onze liefde!’ Zoiets voel je in je hoofd, in je buik, in je hele lichaam.”

Frederik: ( denkt na) “Voor een kunstenaar komt het erop aan zich te bevrijden van clichés, van vooroordelen, van stress, van commerciële druk. De samenwerking tussen Lieve en mij creëert een vrije ruimte, een atelier waarin alles mogelijk is en waarin ik mij volledig vrij voel om mooie dingen te maken die perfect zijn afgewerkt in de allerbeste materialen. Op kunstbeurzen zie je vaak pijnlijke, moeilijke, verwrongen werkstukken. Angstkreten, agressiviteit, doodsverachting. Ik heb aan wedstrijden deelgenomen waar kunstwerken in krantenpapier worden afgeleverd, of na de tentoonstelling gewoon uit elkaar vallen omdat ze met minderwaardige materialen zoals waskrijtjes en plakkaatverf zijn gemaakt. Ik ken kunstenaars die een bananenkist als kunstwerk presenteren. Dat getuigt toch van een gebrek aan respect voor je eigen werk, en voor de kunst? Zelf vind ik kwaliteit zo belangrijk dat ik mijn werkstukken bij het minste barstje de vuilnisbak inkieper. Oké, mijn beelden zijn duur, maar dat vind ik niet erg. Ik heb sokkels in halfedelsteen die 30.000 fr. per stuk kosten. Bladgoud op mijn werk, porselein… dat kost stukken van mensen. Maar het zijn onze kinderen, en je kinderen doe je bij een feest toch ook de mooiste kleren aan?”

Lieve: “En pas op, ik ben niet de rijke madam die de jonge kunstenaar sponsort.”

Frederik: “Ik werk tien uur per dag in Brussel, als porseleinrestaurateur. Een beeld dat een hand mist, kan ik perfect herstellen. Onlangs moest ik vijftig kleine bloemetjes restaureren in een kroonluchter voor het Koninklijk Paleis. Dat soort dingen is totaal niet te vergelijken met mijn vrije werk, maar vormt er toch een goede basis voor. Ik weet zeker dat iemand met een klassieke scholing een veel betere kunstenaar is dan iemand die onmiddellijk modern begint te werken.

Zonder die restauraties zou ik bovendien de grote bedragen niet kunnen neertellen voor mijn materialen. Ik breng weekends en nachten door in mijn atelier, maar dat is mijn keuze. Wij hebben geen schulden, geen verplichtingen, geen ballast, geen contracten die moeten afgewerkt worden. We zijn totaal vrij, en alles wat we hebben, kunnen we aan de kunst besteden.”

Lieve: “Maar op eten, gezondheid en schoonheid besparen we niet. Een mooie kast, een nieuwe cd, een goed parfum permitteren we ons graag. Zelf heb ik mijn hele leven schoonheid en kwaliteit nagestreefd. Nu ik het eindelijk gevonden heb in de kunst en in de persoon van Frederik, kan ik er niet genoeg van krijgen.”

Ze giechelen, lachen en knuffelen elkaar als een verliefd stel.

“Maar het toppunt van schoonheid ben jij”, zegt Frederik. “Als ik je soms bezig zie, heel gewoon, als je een glas uit de kast neemt of in de zetel een boek zit te lezen, dan vind ik jou een juweeltje, zo mooi, zo gracieus.”

“Stop die onzin, Frederik, je bent gewoon verliefd.”

“Ja en nee. Ik hou van jou. Jij bent toch mooi? De mensen in de straat draaien zich om als jij voorbijkomt. Ze fluiten naar jou als naar een meisje van twintig. Ze kopiëren je stijl en je haarsnit. Ik ken jonge meisjes met een lichaam en een mentaliteit van een oude vrouw. Maar jij hebt een klasse die niet kapot kan. En ik weet zeker dat jij over twintig jaar voor mij nog steeds even mooi zal zijn.”

Ik houd mijn adem in bij zoveel verliefde woorden, maar Lieve schatert het uit, en Frederik gaat gewoon verder. “Ik weet ook wel dat heel wat mannen naar de gaafheid van een jong lijf en een strakke huid snakken, maar dat is toch puur instinctmatig? Als je echt van iemand houdt, heeft de jeugdigheid van een lichaam toch geen enkel belang? ( tegen mij) Pas op, ik vind dat Lieve een prachtig lijf heeft, maar haar fysiek staat niet los van haar persoon. Ik heb relaties gehad met jonge meisjes, glad en soepel, maar als ik voelde dat zo’n jonge vrouw oppervlakkig, banaal of onecht was, verloor zij onmiddellijk elke aantrekkingskracht voor mij. Op perfect mooie mensen raak je zo snel uitgekeken.”

“Is dat zo, Lieve?” vraag ik, met een nadrukkelijke blik op Frederiks lichaam, stevig gespierd door het kickboxen.

Lieve: “Ik moet toegeven dat ik een jong, krachtig lichaam naast mij best kan appreciëren. De meeste mannen van mijn leeftijd zien er heel anders uit. Kalend, een buikje, weinig gespierd. Sommigen laten zich helemaal gaan, anderen proberen zich te verzorgen. ( glimlacht) Dus neem ik Frederiks jonge lijf er graag bij.”

Frederik: “Dank je, heel genereus. Weet je dat ik het zelfs een fijne gedachte vind dat ik jou een jong lichaam kan aanbieden, en dat je mij niet op mijn vijftigste hebt ontmoet? Nu tref je mij op het beste moment van mijn leven!

( tegen mij) Ach, ik hou gewoon van haar. Soms, als ze ziek is, stop ik haar in bed en zorg ik voor haar. Dan denk ik: ‘Daar ligt mijn kleintje.’ Alles is tijdloos. Zij is mijn kind, mijn geliefde, mijn vrouw, mijn muze, mijn passie.”

Lieve: “Het is heerlijk om zo te beminnen en bemind te worden. Sommige mensen kijken weleens vreemd op als ze ons horen praten: ‘Is dat wel echt?’ Alsof het onmogelijk is om met zo’n groot leeftijdsverschil van elkaar te houden. Maar voor ons draait erotiek om heel andere dingen dan om een jeugdig lichaam. Onze slaapkamer vind ik bijvoorbeeld een heel erotische plek. Sober, mooi wit, een grote spiegel, het raam altijd op een kier met lange, witte gordijnen die een beetje opwaaien. Onlangs lagen we in dat grote bed, heel intiem en passioneel, toen het plots begon te stortregenen. De natuurelementen die losbraken in een warme, hevige regenbui. Dat was zo mooi, zo erotisch dat ik bij de herinnering nog altijd koude rillingen krijg.”

Frederik: “Jij hebt een Spaans temperament. Je bent een rolling stone, een hippe meid. Veel frivoler en luchtiger dan ik. ( lacht) Het enige waar ik mij zorgen over maak, is dat jij er binnen tien jaar met een man vandoor gaat die jonger is dan ik.”

Lieve: “Hij is veel ernstiger dan ik. Ik kom uit een groot gezin, met veel kinderen en drukte. Helemaal anders dan Frederik. Hij heeft nood aan levendigheid, ik aan ernst. En zo is er evenwicht.”

Frederik: “Misschien bestaat er wel zoiets als een biologische en een psychologische leeftijd. Ik heb mij altijd veel ouder gevoeld dan mijn leeftijdsgenoten. Ik herinner mij nog hoe ik als kleuter op de speelplaats stond en mij anders voelde dan de andere kinderen. Mijn goede vrienden waren ook altijd ouder dan ik, en bovendien ben ik tussen de oude mensen opgegroeid. Mijn moeder is directrice in een rusthuis, en die omgeving heeft een ernstig kind van mij gemaakt. Die oude mensen gaven mij voortdurend allerlei voorwerpen, en ik leerde die dingen met een kunstzinnig oog bekijken. Maar ik zag ook de drama’s die zich vaak op het einde van een mensenleven afspelen. Misschien verwacht jij dat een mens op het einde van zijn leven in rust en wijsheid een balans opmaakt? Maar helaas, slechts weinigen verstaan de kunst om ouder te worden en afscheid te nemen. In dat rusthuis leerde ik dat wie jeugd, bezit of rijkdom heeft nagestreefd, aan het einde van de rit niets overhoudt. En dat er in de laatste etappe van een leven slechts enkele dingen overeind blijven: liefde, kunst, eenvoud en cultuur. Als je iéts kan achterlaten, als je iéts goeds hebt gedaan, dan pas heb je geleefd.”

Deel 2 van “Liefde zonder leeftijd” over 14 dagen.

Annemie Struyf / Foto’s Lieve Blancquaert

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content