De Amerikaanse artiest Joseph Kosuth en zijn Duitse vrouw Cornelia Lauf vonden in Gent een nestplaats. Ze restaureerden het gigantische vervallen pand minutieus, als een kunstwerk. Nu lonkt een nieuwe uitdaging.

Hilde Bouchez / Foto’s Bart Van Leuven

HOEWEL JOSEPH KOSUTH EN CORNELIA LAUF OOK NOG EEN loft hebben op Broadway in New York en een landhuis in de heuvels van Toscane, verkozen ze de laatste jaren Gent als ?nestplaats?. Maar binnenkort gaan ze die inruilen voor een huis in Rome, waar ze voortaan het grootste deel van de tijd zullen doorbrengen. Want voor Kosuth en Lauf is de wereld een dorp. Ze nemen het vliegtuig zoals de meeste stervelingen hun wagen nemen. Maar niettegenstaande ze veel reizen en weinig thuis zijn, vinden ze de plek waar ze wonen erg belangrijk, en willen ze steeds over voldoende ruimte beschikken. Toch is het niet de loft, maar een klassiek woonhuis dat hun voorkeur geniet. ?Ik hou van kamers?, vertelt Cornelia. ?Meer nog dan Joseph heb ik nood aan privacy, ik maak een duidelijk onderscheid tussen werken en wonen, en in een loft is dat bijna uitgesloten. Bovendien is het met kinderen eenabsolute noodzaak om wonen en werken gescheiden te houden, het is niet erg professioneel om te telefoneren met een huilend kind op de achtergrond. Ik kan mij ook onmogelijk ten volle op mijn werk concentreren met de kinderen in de buurt.?

Hoewel Joseph de bekendste van de twee is, heeft ook kunsthistorica Cornelia haar handen vol. Ze geeft de kunstboeken uit bij Imschoot in Gent. Hoewel beiden professioneel en persoonlijk heel nauw betrokken zijn bij de hedendaagse cultuur en de nieuwste trends op allerlei gebied, hebben ze hun huis zeer klassiek ingericht. ?Toch hebben noch Joseph noch ikzelf een ?klassieke? achtergrond. In New York bewonen we een oude hemdenfabriek en voordien betrokken we zeer alternatieve ruimtes in de Lower East Side, Queens, Bowery… Precies daarom wilden we in België iets anders. Iets dat niet gecatalogeerd kan worden als ?modern? of ?artistiek?, maar gewoon een degelijk en gezellig huis, waar we met ons gezin comfortabel kunnen wonen. Toen we dit huis vonden, waren we onmiddellijk in de ban van het gebouw en de prachtige tuin. Het huis vroeg om een klassieke aanpak. Ik hou erg veel van de ontwerpen van de jaren ’50, maar die stijl past helemaal niet in de sfeer van de architectuur van dit huis. Voor de verbouwingen en de inrichting hebben we een beroep gedaan op architect Eddy Van Zieleghem en decorateur Henri Vercauteren. Vooral omdat Joseph en ik water en vuur zijn wat inrichting betreft, moesten we er een neutrale derde bijhalen. We waren het er wel over eens om de authentieke sfeer zo goed mogelijk te reconstrueren. Van de vorige eigenaars kregen we een set polaroids van de vroegere eetkamer. Zo konden we het oude meubilair en de lambrizeringen terugvinden, en zo de kamer restaureren. De rest van het meubilair kochten we bij een opkoper in Hamburg en heel wat spullen zijn van mijn ouders. Het zijn oude meubels die zij op hun beurt kregen van mijn grootouders die hun hele leven in het Zwarte Woud woonden.?

In de kamer die aan de zitkamer paalt, waar de tafelvoetbal een plaatsje kreeg, werd een deel van de oude muurschilderingen gerestaureerd. Erboven hangt een werk van Duchamp. Oud en nieuw verenigd.

Het huis is gebouwd rond een immense binnentuin ontworpen door landschapsarchitect Denis Dujardin. Het onderhoud doet Marc Goethals die een klein huisje bewoont achterin de tuin, vanwaaruit hij alles nauwgezet in het oog houdt. Hij is er altijd, ook wanneer de familie in het buitenland verblijft.

Het huis bestaat uit een hoofdgebouw en een linkerbijgebouw. In het eerste liggen de woonvertrekken en het bureau van Cornelia. Het bijgebouw doet dienst als studio voor Joseph en bestaat uit drie ruimtes. Die lijken echter meer op een bureau dan op een traditioneel kunstenaarsatelier : geen geur van terpentijn, geen verfvlekken, geen doeken op een schildersezel. Als conceptueel kunstenaar schildert Joseph immers niet, hij heeft het over ?inhoud? en ?betekenis? en werkt voornamelijk met citaten. Maar durf deze heilige ruimtes nooit offices te noemen !

Ieder hoekje van het huis is nu afgewerkt, en misschien is dat de reden waarom de familie Kosuth opnieuw vertrekkensklaar staat. ?Ik kom uit een familie van restaurateurs. Drie generaties al, en ik heb dezelfde kriebel te pakken. We hebben hier in Gent dit prachtige monument gered en gerestaureerd, aan de inrichting valt niets meer toe te voegen. Het is tijd om opnieuw te verhuizen. Bovendien is onze levensstijl zo internationaal dat Rome bij wijze van spreken voor ons slechts enkele straten van Gent verwijderd ligt.?

Om de oorspronkelijke sfeer zo goed mogelijk te reconstueren, werd het huis aangekleed met oud meubilair, familiestukken en spullen van de rommelmarkt.

Boven : het huisje van de huisbewaarder-tuinman. Links : een van Kosuth’s conceptuele kunstwerken. Rechts : in de tuin combineerde landschapsarchitect Denis Dujardin wilde elementen en formele structuren.

Het hele huis ademt een sfeer van prettige authenticiteit. Zowel vanuit de badkamer als vanuit de keuken heb je een prachtig uitzicht op de tuin. Kleine foto : boven de gerestaureerde muurschildering hangt een werk van Marcel Duchamp uit 1917.