Marco Zanini, sinds vorig seizoen aan het hoofd van Rochas, fluistert liever dan dat hij schreeuwt.

Er is in Parijs een opmerkelijke generatiewissel aan de gang. En in dat theater wordt een van de hoofdrollen gespeeld door Marco Zanini. De Italiaanse ontwerper, een dertiger, staat sinds vorig jaar aan het hoofd van Rochas, een merk dat het voorbije decennium grondig door elkaar is geschud. De textieldivisie van Rochas kende jarenlang een min of meer vegetatief bestaan. De eigenaar, de gigant Procter & Gamble, concentreerde zich liever op de parfums van het huis. In 2002 werd Rochas dan toch opnieuw gelanceerd, met Olivier Theyskens als creatief directeur. Zijn visie op Rochas was magnifiek, maar P&G slaagde er niet in om van de onderneming een finan-cieel succes te maken. De afdeling mode werd in 2006 opgedoekt.

Marco Zanini, die een nieuwe poging mag wagen met Rochas, is minder extreem romantisch dan Theyskens. Hij stuurt Rochas sinds vorig seizoen een andere richting uit – chic maar praktisch, om niet te zeggen pretentieloos. En, niet onbelangrijk in crisistijden, goedkoper : de prijskaartjes van Theyskens konden in sommige gevallen leiden tot hyperventilatie. Zanini, die 38 is en opgroeide in Milaan (zijn moeder is een Zweedse, zijn vader Italiaan), werkte in 2008 kortstondig voor Halston in New York. Dat huwelijk werd nauwelijks geconsumeerd, hij vertrok na amper één seizoen. Eerder was Zanini de rechterhand van Donatella Versace. Hij stond aan het hoofd van de afdeling prêt-à-porter voor dames en was ook verantwoordelijk voor de (intussen afgeschafte) haute couture. De ontwerper begon zijn carrière als assistent van achtereenvolgens Lawrence Steele en Domenico Dolce.

U hebt gewerkt voor Italiaanse merken, een Amerikaans bedrijf en nu een Frans. Wat zijn volgens u de belangrijkste verschillen ? Of is de textielindustrie volledig geglobaliseerd ?

Marco Zanini : Mode is inderdaad geglobaliseerd : tegenwoordig is alle informatie beschikbaar in realtime en je vindt veel buitenlanders aan het hoofd van grote merken. Wat betekent dat talent geen paspoort heeft. Dat gezegd zijnde : het klopt dat er kleine verschillen kunnen worden opgemerkt tussen de drie grote modesteden. In New York draait het momenteel allemaal om jonge, opkomende ontwerpers. Een klein groepje grote namen blijft de scepter zwaaien in Milaan. In Parijs gaat het nu over interessante herlanceringen van oude maisons.

U staat zelf aan het hoofd van zo’n huis. Wat stelde u zich voor bij de naam Rochas voor u er aan de slag ging ?

Rochas is het ultieme Parijse huis. Het is een naam die spreekt van authentieke Franse savoir-faire en stijl.

En hoe zou u het ‘nieuwe’ Rochas definiëren ?

Het nieuwe Rochas is een luxemerk. Dat wil zeggen : kwaliteit en schoonheid boven alles, zonder zinloze extravagantie.

Welke opdracht hebben de eigenaars u gegeven ?

Ik ben niet specifiek gebrieft door de eigenaars. We hadden simpelweg de neuzen in dezelfde richting staan toen het ging over het herdenken en herontwikkelen van de esthetiek van Rochas.

Wat is uw visie als ontwerper op Rochas ? Wat zijn uw plannen met het merk ?

Het is mijn bedoeling om Rochas terug te brengen. Om er opnieuw een solide, relevante, in de werkelijkheid geankerde naam van te maken.

De collecties van Rochas worden gemaakt in Italië. Hoe rijmt u dat met de Franse identiteit van het merk ?

De Franse identiteit van Rochas staat niet ter discussie. Die Franse identiteit definieert het huis, het is het DNA, of zo u verkiest de steunpilaar van het merk.

Tracht u zelf ook Frans te denken wanneer u de collecties ontwerpt ?

Natuurlijk. De schoonheid van de mode ligt in de diversiteit, en van een creatieve geest kun je verwachten dat die verschillende esthetische talen spreekt.

U verwijst soms naar actrice en zangeres Anna Karina als een belangrijke inspiratiebron. Waarom precies zij ?

Voor de debuutcollectie van Rochas (afgelopen winter) heb ik naar Franse nouvelle-vaguefilms gekeken, Jean Luc Godard in het bijzonder… Zijn muze, Anna Karina, belichaamt een bijzondere soort rusteloze, intense, tijdloze Franse schoonheid die ik ontroerend en inspirerend vind.

Kunnen we daaruit afleiden dat u met Rochas nostalgische mode maakt ? Beschouwt u zichzelf als een nostalgicus ?

Ik geloof sterk dat nostalgie een deel is van ieders leven. Ik vind dat terugkijken in mijn vak grotendeels stimulerend is. Dat be-tekent niet dat ik graag gedateerde kleren ontwerp, of collecties zonder betekenis voor de wereld van vandaag.

U bent assistent geweest van Domenico Dolce en chef-ontwerper bij Donatella Versace. Wat hebt u van hen geleerd ?

Alles wat ik weet, in het bijzonder van mevrouw Versace, die een getalenteerde, visionaire ontwerpster is. De opleiding van een ontwerper is erg belangrijk. Creativiteit alleen volstaat niet. Ik heb het privilege gehad om zij aan zij met een aantal meesters te kunnen werken, zoals mevrouw Versace of Lawrence Steele, en ik heb geleerd van hun methoden, van hun knowhow.

Hoe bent u geïnteresseerd geraakt in mode ? Ik las dat uw zus model is geweest. Waren jullie een stelletje fashion victims ?

Ik ben opgegroeid met een totale fascinatie voor mode. Mijn nieuwsgierigheid heeft zich ontwikkeld tot een echte passie, die ik kon delen met mijn zus. Zij is uiteindelijk als model aan de slag gegaan in de vroege jaren negentig. We hebben, van de dromen van onze vroege kinderjaren tot nu, pakken energie gestopt in onze passie, maar nederig en gedisciplineerd. We hebben gezwoegd om onze wensen waar te maken. Volharden, blijven geloven, en een zekere koppigheid : dat is de juiste weg gebleken.

U vindt modellen erg belangrijk.

Modellen zijn zeer belangrijk voor ontwerpers. Voor mij spelen ze een sleutelrol : ze inspireren ons, ze tonen ons werk. Ontwerper-patroonmaker-model, dat is de driehoek waarop elke collectie gebaseerd is.

U hebt gezegd dat u liever fluistert dan schreeuwt. Denkt u dat de mode-industrie, en het luxesegment in het bijzonder, te veel heeft geschreeuwd in het afgelopen decennium ?

Ik geloof dat bepaalde woorden te vaak gebruikt zijn in het recente verleden. Woorden als luxe hebben onderweg, en tot op zekere hoogte, hun betekenis verloren. Hun belang ook. We leven in een zeer snelle, luide wereld. In een dergelijke omgeving geloof ik niet dat je als individu je stem moet verheffen.

Waar gaat het volgens u naartoe met de mode ?

Ik geloof niet dat het mogelijk is om op die vraag te antwoorden. Gelukkig zal er altijd een verrassingsfactor bestaan in de mode, en dat is precies wat het zo interessant maakt !

DOOR JESSE BROUNS – DEFILEBEELDEN CATWALKPICTURES

“Ik geloof dat bepaalde woorden te vaak gebruikt zijn. Woorden als luxe hebben onderweg hun betekenis verloren. Hun belang ook.”