De jaren negentig modderden aanvankelijk maar wat aan. De eighties waren begonnen met postmodernisme (de Italiaanse Memphis-designers) en geëindigd in een spectaculaire postpsychedelische apotheose (de Happy Mondays en de Stone Roses). Acid house en grunge, tie-dye en tweedehandse houthakkershemden (1). Nirvana’s Never Mind (2), een album uit 1991, kan worden gezien als de laatste zucht van de eighties, of als het openingsschot van de nineties.
Het was een ogenschijnlijk braaf decennium, een beetje zoals Beverly Hills 90210 (3), de Amerikaanse televisieserie die in oktober 1990 op antenne ging. In Vlaanderen kleurde VTM onze dagen met Familie en re-runs van de televisieserie Batman en Tien om te zien (4). Poing, gemaakt door de gabbers van Rotterdam Termination Source, was hét muzikale thema van de vroege nineties. (5)
Maar er hingen ook donderwolken over de nineties. Net zoals in Twin Peaks, de televisieserie die zich net als grunge in de contreien van Seattle vleide.
Wat droegen we in de nineties? Gestroomlijnde versies van de greatest hits van de eighties, met veel logo’s (6).
Vandaag
De oversized jeans en polo’s van toen lijken intussen weer heel relevant (bij Balenciaga, maar ook bij toegankelijker labels als Tommy Hilfiger en Gant). Dat is niet meer dan normaal: de generatie ontwerpers die het op dit moment voor het zeggen heeft, is opgegroeid in de nineties.
Een jaar of drie, vier geleden herlanceerde Levi’s een aantal klassiekers van de lang verdwenen lijn SilverTab, ’the unofficial uniform for ’90s counterculture’, aldus de website van het jeansmerk, dat de eighties had gedomineerd met de 501.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
