Mijn tv-avond zit eivol omdat ik de kwalijke gewoonte heb naar drie programma’s tegelijkertijd te kijken, de afstandsbediening in de hand. Ik start bij Ketnet, waar ik De Boomhut en De Drukke Wereld Van Richard Scary zeer kan appreciëren. Een waardig alternatief voor de Kabouters Plop van deze wereld.

Komen we bij het luik infotainment. Mooi qua opzet vind ik het Nederlandse Het Lagerhuis. Een politicus wordt door het publiek in de zaal geïnterpelleerd. Op een directe, stijlvolle manier. Dient het nog gezegd dat onze noorderburen vlottere praters zijn?

Na wat reisprogramma’s als tussendoortje, schakel ik over op Vergelding en Repressie van Maurice De Wilde. Het is als een puzzel die met trillende hand wordt gereconstrueerd. Dat boeit mij enorm.

Tegen iets levensbeschouwelijks zeg ik ook niet nee. Zo zag ik onlangs een interessante uitzending van Het Braambos over de middeleeuwse mystica Hildegard von Bingen, van wie ik thuis cd’s en zelfs een kookboek heb. Als tuinfreak stem ik daarna af op The Gardener’s World of A Man And His Garden over de beroemde hovenier Geoff Hamilton.

National Geographic staat tegenwoordig als een soort constante op. Ik vind hun titels schitterend, alsof het om strips van Kuifje gaat: Mummies Of Takla Makan of The Last Voyage Of Andrea Doria. Prachtig, toch?

Voor Laurel & Hardy durf ik wel eens te laat komen op een afspraak. De humor van dat duo gaat gewoon nooit stuk. Hoe dikwijls ik een filmpje ook zie, ik blíjf erom lachen. Grappig op VPRO zijn Jiskefet en Spijkers. Absurd, anarchistisch en vooral goed gebracht. Toevallig botste ik een tijdje geleden op Bart De Graaff, die een persiflage bracht op Teletubbies. Heel gewaagd. Ik hou wel van z’n brute aanpak, die waarschijnlijk alles met z’n ziekte te maken heeft.

Ik wil ook m’n portie Jambers en Blind Date. Ik ben dol op de naïeve verwondering van mensen die het niet gewend zijn om voor de camera gehaald te worden. Dat te kunnen observeren, is voor een acteur heel dankbaar. Tot slot zie ik graag hoe mensen zich de vernieling in rijden met zelfgemaakte, Jules Verne-achtige voertuigen in Te Land, Ter Zee en In De Lucht. Dat heeft alles te maken met het Panamarenko-gevoel dat ik als kind al had. Ik droomde ervan ooit een vliegtuig te maken. (PVD)

Koen De Bouw is in “Windkracht 10” te zien, werkt met Dimitri Leue aan luisterspelen voor Studio Brussel en heeft net de opnamen voor de film “Shades” en de serie “Heterdaad” achter de rug.

ONDER REDACTIE VAN LENE KEMPS