Anne had twee dochters van 12 en 10 jaar en QJan had één zoon van 8 toen hun beider huwelijk spaak liep. Toen ze verliefd werden op elkaar, hadden ze alle twee financiële en materiële problemen. Jan had een kleine zaak en ze besloten om daar samen hun schouders onder te zetten. Ze gingen ook samenwonen en wisten meteen dat ze nog kinderen wilden.

Inmiddels zijn Louis-Victor en Anne-Cathérine geboren, is het gezin onlangs verhuisd, en wordt er aan de nieuwe woning hard gewerkt. Ook de zaak draait op volle toeren. Druk ! Maar als ze er nog eens in slagen met elkaar een glas te gaan drinken, zeggen ze tegen elkaar : ?Wat zijn we toch gelukkige mensen !?

Dat het wel eens moeilijk had kunnen zijn om kinderen uit verschillende gezinnen samen op te voeden, hebben ze zich nooit vragen over gesteld. Enerzijds was er weinig tijd om na te denken, anderzijds zijn Jan en Anne mensen die vinden dat daar niet te veel over gezeurd moet worden. Anne : ?Begrippen als ‘een nieuw gezin’ of ‘echtscheiding’ gebruiken wij niet eens. Als onze kinderen het hebben over ‘halfbroer’ of ‘halfzus’, vragen we : ‘welke helft wil je houden ? ‘ Je moet er een beetje humoristisch bij blijven en jezelf niet al te serieus nemen. Zelfs het woord ‘probleem’ gebruiken we nauwelijks. Problemen zijn er als kinderen ongeneeslijk ziek zijn.?

Deze houding impliceert echter niet dat er bij hen niks besproken kan worden. Zo hebben ze met Jeroen, de zoon van Jan die bij zijn moeder woont en om de 14 dagen een weekend bij hen verblijft, een ernstig gesprek gevoerd toen die in het begin een beetje stil was. Jan : ?We hebben hem uitgelegd hoe de situatie in elkaar zit, en dat hij hier een fijne tijd kon hebben als hij wou maar dat de taken voor iedereen dezelfde zijn. We hebben daar één keer over gepraat en daarna niet meer !?

Anne : ?Nu is hij helemaal anders. Het lijkt wel vakantie als hij er is. Net als de meisjes krijgt hij een eigen kamer en heeft hij zijn eigen spullen. Toen hij 12 werd, heeft hij net als de anderen een fiets gekregen.? Jan voegt eraan toe dat ze zich nu al voorgenomen hebben dat de kinderen later allemaal evenveel krijgen.

De dochters van Anne waren van in het begin gek op Jan. Ze hebben en willen ook geen contact meer met hun vader. Tegenover de kleintjes gedragen ze zich als moedertjes, ook al hebben ze wel eens het gevoel dat zijzelf door die kleintjes minder aandacht krijgen. Anne : ?We maken ook tijd voor hen. Zo weten ze dat we één keer per maand met hen uit eten gaan. Dan komt er een babysit en moeten zij eens een keer niet babysitten. Dat is voor hen een feest.?

Jan : ?Eigenlijk denk ik dat het wat overroepen wordt : onze problemen zijn dezelfde als die van een traditioneel gezin. Maar als er wrijvingen zijn, dan is het in dit soort gezinnen wel makkelijk om een reden te vinden.?

Jan en Anne zijn beiden nogal zeker van hun stuk. ?Ik heb niet gezocht naar een vader voor mijn kinderen, maar wel naar een levensgezel. De kinderen zijn er en blijven er, en als het financieel mogelijk zou zijn, zouden we er nog wel een paar willen. Gewoon omdat we kinderen leuk vinden. Maar voor de rest gaat het om ons leven. We hebben gekozen voor elkaar.?