In België is de Delvaux-handtas een instituut. Dat imago wil gedelegeerd bestuurder François Schwennicke graag exporteren. ?Want een fantastisch afgewerkte tas volstaat niet.? Internationaliseren en de productie personaliseren, dat moet Delvaux een ticket voor de volgende eeuw bezorgen.

Trui Moerkerke Foto’s : Lieve Blancquaert

De foto van François Schwennicke wordt beneden in de hal genomen. Hij wijst naar het licht dat royaal binnenvalt. ?Ik vind dit een fantastisch gebouw. Ik prijs me nog elke dag gelukkig dat ik in zo’n omgeving kan werken. De moderne kantoren in het oude gebouw vatten de Delvaux-filosofie samen : het beste uit het verleden nemen en omzetten in een actuele taal. Het is een familietrek in alles wat we doen. Ik ben blij dat ik dat trekje heb geërfd.?

De kantoren en een atelier Delvaux heeft ook twee ateliers in Zuid-Frankrijk van de befaamde Belgische lederwarenfabrikant werden twee jaar geleden ondergebracht in het gerenoveerde oud voertuigenarsenaal in Etterbeek.

Gedelegeerd bestuurder François hij begon in 1989 als productiechef in de firma is de zoon van Solange Schwennicke, de grote dame die van Delvaux een begrip maakte en nog altijd directeur van het huis is. ?Natuurlijk is het niet makkelijk om zo’n sterke persoonlijkheid op te volgen. Maar we hebben de overgang samen voorbereid en ik kreeg haar zegen?, aldus François Schwennicke. ?Ik moet me nu bewijzen, net zoals mijn moeder dat indertijd zelf heeft moeten doen. Mijn opdracht bestaat erin voor continuïteit te zorgen. De veranderingen hebben niets met de bedrijfsfilosofie te maken. Alleen : we zijn nu een grotere onderneming. Mijn moeder begon met een klein team en alles draaide rond haar. De rol die ik speel, vergelijk ik graag met die van dirigent : omringd door talentvolle mensen lachend : dat hoop ik toch aan wie ik verantwoordelijkheden delegeer.?

In het grote atelier, verspreid over twee verdiepingen, werken een 100-tal ambachtslui. Luc Collaer, hoofd van het atelier, loodst ons langs de verschillende productiefasen, van het ontwerp tot de afwerking. ?Hier in Etterbeek worden de topmodellen van Delvaux gemaakt?, aldus Collaer. ?Een kalfsleren tas vraagt 6 tot 10 uur werk, een tas in struisvogelleer al gauw het dubbele. Alles wordt met de hand afgewerkt. We besteden aandacht aan de kleinste details.? Beneden zitten enkele jongeren. ?Van onze school. Elk jaar hebben we 5 of 6 nieuwe leerlingen die hier het vak leren en dan met de jaren doorgroeien?, vertelt Collaer. ?Enthousiaste, jonge mensen. We doen een oproep in de krant. En kiezen de meeste gemotiveerde.?

?Er bestaan nauwelijks nog scholen waar je dit ambacht kan leren?, zegt François Schwennicke. ?Ik begrijp ook waarom : er zijn geen uitwegen meer. Delvaux is vrijwel de enige.? Schwennicke is niet van plan toegevingen te doen op het vlak van de artisanale werkwijze. Integendeel, oude, niet meer gebruikte technieken wil hij terug invoeren. Anno 1996 ? ?Het probleem is simpel, de oplossing is van een andere orde. Onze handenarbeiders kosten grosso modo 1000 fr. per uur. Om die prijs te rechtvaardigen, moet je een echte meerwaarde realiseren. Want anders kan je het werk in een buitenlandse fabriek voor 100 fr. per dag laten doen. Nu kunnen we nog zeggen : ons ambachtswerk is beter. Maar op termijn worden we zeker ingehaald. Als je handenarbeid in Europa wil houden, moet je het grootst mogelijke raffinement brengen, veel creativiteit en de mogelijkheid om de producten te personaliseren.? Op een tafel in het atelier staat een driehoekig avondtasje met bovenaan een grote goudkleurige ring als handvat. Straks worden binnenin de initialen aangebracht : E.T., Elisabeth Taylor, zegt Luc Collaer fier.

Met twee verkooppunten in Japan, winkels in Monte-Carlo, Parijs, Rijsel, Luxemburg en Los Angeles wil Delvaux zich internationaal profileren. Bedrijfseconoom en marketeer François Schwennicke ziet internationalisering als een belangrijke opdracht. ?De wil bestond al veel langer. Maar ik beschik nu pas over de mogelijkheden. En ik spreek beter Engels dan mijn moeder. Allez, toch een beetje.? (lacht)

Het verhaal van de lange Delvaux-geschiedenis het bedrijf werd opgericht in 1828 telt veel hoofdstukken waarin de strijd om te overleven centraal staat. ?Mijn pa nam Delvaux over in 1933. Hij stopte er al zijn geld in. Wat niet belette dat toen hij in 1970 stierf, de zaak op de rand van de afgrond stond. Toen heeft mijn moeder 10 jaar moeten knokken. Rond 1980 kon ze voor het eerst opgelucht zeggen : we hebben geld verdiend.?

Voor Delvaux zijn het Verre Oosten en de Verenigde Staten de markten van de toekomst. De grote vraagtekens situeren zich in Europa (behalve België). ?De economische groei in Hongkong, Singapore, China… neemt een enorme vlucht. In de Verenigde Staten herneemt de economie. Het lijkt wel of Europa ingeslapen is, de dynamiek van de nieuwe rijken in positieve zin ontbreekt.? Anderhalf jaar geleden ging een Delvaux-winkel open in Los Angeles. François Schwennicke omschrijft de ontvangst daar als veelbelovend. ?Geloof het of niet, maar ik vond daar een grote openheid van geest. De Amerikanen zien iets nieuws en willen er alles van weten. Want we hebben natuurlijk een verhaal te vertellen : onze tassen kosten wat ze kosten omwille van het handwerk, het kwaliteitsleer, enz. Amerikanen luisteren en vergelijken. Maar in Frankrijk bijvoorbeeld, roepen nieuwe, zeker niet-Franse, producten wantrouwen op. En een fantastisch afgewerkte tas volstaat niet, je moet ook nog een stevig imago hebben.?

In België ontbreekt het Delvaux alvast niet aan imago. Een Delvaux-tas is al voor enkele generaties vrouwen in dit land een begrip. Onze Hermès, zeg maar. Van de 33.000 handtassen die jaarlijks geproduceerd worden, gaan er 30.000 in België over de toonbank. ?Dat is de paradox van Delvaux : hier hebben we een enorme naam, in het buitenland nog niet. Maar dat komt.? Dertigduizend tassen tegen een gemiddelde prijs van 22.000 fr. Een mooie prestatie. Kan François Schwennicke dat succes verklaren ? ?Vrij gemakkelijk. De Belgische klant is veeleisend. Ze kent de waarde van de dingen. En ik weet dat we in vergelijking met onze concurrenten by far de kleinste winstmarge hebben : met andere woorden, de beste prijs-kwaliteit-verhouding. Daarbij komen nog de emotionele aspecten die in de luxesector gelden. We hebben hier onze geschiedenis (en 17 verkooppunten), we zijn hofleverancier…?

Handtassen vormen 70 procent van de totale productie. Riemen, aktentassen, portefeuilles, bureau-accessoires, een collectie sjaals en handschoenen vullen dat cijfer aan. Daar stopt het aanbod. ?Ik geloof in specialisatie. Een doorgedreven specialisatie. Het publiek wil trouwens niet bij een producent gaan om tegelijk een parfum, een handtas, porselein en een uurwerk te kopen. Ik hoop het althans. Ik zie het zo evolueren : iemand die bij ons een handtas koopt, zal vragen om haar initialen er te laten inzetten of een andere sluiting kiezen of een specifieke leersoort of kleur. Zes weken later zal ze haar tas kunnen afhalen. Unieke objecten hebben altijd een grotere waarde. Ondanks de diversificatie die veel bedrijven doorvoeren, wil ik de andere kant opgaan. Delvaux moet een nog grotere autoriteit worden in handtassen. Op wereldvlak.?

Geïnteresseerd in een exclusief bezoek aan de Delvaux-ateliers ? Kijk daarvoor op pagina 413.

François Schwennicke : Onze filosofie ? Het beste uit het verleden omzetten in actuele taal.