?Architectuur in Limburg staat nog in zijn kinderschoenen?, zegt Bart Lens. Dat het ook anders kan, bewees hij met een huis dat gewelfd is als een schelp.

Thomas Bouman Foto’s Sven Everaert

Soms kom je in een woning waar je meteen van denkt : ?dat is het?. Op een of andere manier is er die chemie tussen architectuur en interieur. Anderzijds zijn er ook woningen waarin de architect alle mogelijkheden heeft opengelaten, en waarin het interieur langzaam kan rijpen. Het is een beetje zoals bij een spannend boek : in het eerste hoofdstuk leer je de personages kennen, is er een eerste aarzelend contact met de sfeer en de taal van de auteur. Je gunt jezelf de tijd voor die kennismaking en je leeft je in. In dit geval staat het boek in Alken en is de auteur Bart Lens.

Het heeft telkens weer iets spannends : als enige leidraad een foto, een tip of een naam, en dan op zoek gaan naar een nieuwe woning. Waar zullen we belanden ? Deze keer rijden we mee met de jonge architect Bart Lens, op weg naar zijn laatste realisatie in Alken. Deze kleine gemeente is bekend van het verfrissende feit dat er een blond vocht wordt gebrouwen, en ligt op zo’n tien kilometer van Hasselt. Een wirwar van straatjes in een nieuwe verkaveling. Zonder schroom staan hier minikasteeltjes, houten prefabwoningen en volledig in beton opgetrokken huizen naast elkaar. Stijl en smaak zijn hier loze termen, die men lijkt te verwarren met groots en log. Een straatbeeld van tegenstellingen die een indringende indruk geven van wonen in BelgiĆ« anno ’97.

Het huis verbergt zich achter een 27 meter lange schelpvormige wand, die het kubusvormige hoofdgebouw aan het oog onttrekt. Een soort elegante paravent die voor een massief volume staat. Diezelfde curve speelt ook een verrassende rol : een hellende gang (2 x 12 meter) die functioneert als een soort wandeltrap. Meteen ook een sprekend voorbeeld van Ć©Ć©n van de knappe oplossingen die de architect gevonden heeft om aan het bijzondere eisenpakket tegemoet te komen. De oorspronkelijke vraag was om een ruimte te voorzien die op termijn plaats zou bieden voor kunstwerken. Het lag voor de hand om hiervoor een aparte kamer, een soort toonzaal te maken. Maar behalve het feit dat de woning daarvoor groter moet zijn, wat onvermijdelijk de kosten de hoogte zou injagen, vond Bart Lens zo’n ruimte helemaal niet passen in een gezinswoning.

Een ander voorbeeld in de categorie knap bedacht zijn de deurlijsten, aangepast aan de luchtverwarming : in plaats van lelijke roosters in de deuren opteerde Lens voor een ingenieuze venieuwing, waardoor de lucht ongehinderd via de deurlijsten kan circuleren. Je kan het misschien nog het best omschrijven als een deur-in-deur-systeem. Functionele architectuur dus.

Chris Vekemans, de eigenaar, had duidelijke ideeĆ«n over de toekomstige gezinswoning : architectuur mag volgens hem niet schreeuwen om aandacht, maar moet eigentijds zijn en in dialoog met het landschap zijn rol vervullen. Als fervente wijnliefhebber was een ruime wijnkelder een must, en ook ruimte voor zijn vele boeken mocht niet ontbreken. Verder mocht Bart Lens zo’n beetje zijn gang gaan. Toen hij de eigenaars de voorlopige maquette toonde, waren ze er onmiddellijk weg van. Hij vond het verrassend dat zij zonder uitleg meteen zagen hoe de woning in elkaar zat. Een bewijs dat hij met zijn ontwerp op de juiste weg was. De architect vertelt dan ook graag en met enthousiasme over ?zijn? woning. ?De basisstructuur is zo eenvoudig als het maar kan : een log en massief volume verdeeld over twee verdiepingen. De indeling gebeurde met losstaande muren, meestal in gebogen vorm. Conceptueel heeft het gebouw enorm aan elegantie gewonnen met de schelpvorm als basis. Het buitenzicht wordt helemaal gedomineerd door de rechtopstaande schelp, die het privĆ©-karakter onderlijnt. Binnen in de woning vind je diezelfde curve terug in de losstaande muren.?

Hetzelfde ritme wordt ook achteraan herhaald met de gebogen luifel. Als schril contrast bestaat de achtergevel bijna volledig uit glas. Leefruimte en keuken kijken hier uit op een prachtige boomgaard met appelbloesems. Dat vroeg om gigantische glaspartijen.

Binnenin is ademruimte troef. Er is een enorm potentieel qua invulling, en ruimte om volop te experimenteren met nieuwe snufjes. Dat de inrichting nog niet helemaal af is, doet er eigenlijk niet toe : de woning biedt de tijd om rustig rond te kijken en zo het interieur te laten groeien. Dit is ook een van de stokpaardjes van de architect : ?Architectuur mag zich niet opdringen aan de eigenaars, een ruimte mag nooit het stempel van de architect dragen, maar moet daaraan ondergeschikt blijven.? Hiermee ontsluiert Bart Lens de mythe van de architect als grote vernieuwer, die zich enkel zou kunnen onderscheiden door opvallend te werk te gaan.

Het huis verbergt zich achter een 27 meter lange schelpvormige wand, een soort elegante paravent die het kubusvormige hoofdgebouw aan het oog onttrekt. Diezelfde curve speelt binnen ook een verrassende rol : een hellende gang (2 x 12 meter) die functioneert als een soort wandeltrap.

De architect heeft alle mogelijkheden opengelaten, en interieurideeƫn kunnen dus langzaam rijpen.

De basisstructuur is eenvoudig : een log en massief volume verdeeld over twee verdiepingen. De indeling gebeurde met losstaande muren, meestal in gebogen vorm.

Hetzelfde ritme wordt ook achteraan herhaald met de gebogen luifel. Als schril contrast bestaat de achtergevel bijna volledig uit glas. Leefruimte en keuken kijken hier uit op een prachtige boomgaard met appelbloesems.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content