Inge Vervotte is dus ook van oordeel dat er geen reglementering moet komen over de minimum Body Mass Index (BMI) van modellen. Net zo min als Stuart Rose, grote baas van Marks & Spencer en sponsor van de London Fashion Week. Vervotte denkt wel over een vrijwillig protocol, een overleg met de sector en met mensen uit de geestelijke gezondheidszorg. Stuart Rose verdient met zijn bedrijf veel geld aan vrouwen met een meer dan behoorlijke BMI, volgens hem is het enige criterium : gezondheid. Hij gelooft dat modeontwerpers geen ‘zieke’ meisjes de catwalk op zullen sturen. Eerlijk gezegd, denk ik dat dit bij sommigen absoluut geen bekommernis is. Het onderwerp is zo hot geworden dat, als in Montevideo een uitgehongerd meisje tijdens een defilé bezwijkt, de complete Europese pers er bovenop springt en mensen als minister Vervotte dwingt een standpunt in te nemen.

Je kunt echter niet ontkennen dat de groei van de pro-anawebsites beangstigend is. Die propageren het extreem vermageren dat naar anorexia zweemt als lifestyle en stellen mensen die internationaal in de kijker lopen als Paris Hilton en Kate Moss tot voorbeeld.

Wie een beetje grasduint, vindt een bepaalde mentaliteit op die sites. Zelf bepalen hoe mager je wilt of kunt zijn, is er synoniem voor controle over je leven hebben, een sterke vrouw zijn. Het is een superieure, elitaire levensstijl volgens die pro-anameisjes. Ze beschouwen zich als veel beter dan al die anderen die eten waar ze zin in hebben en dus de onvermijdelijke rondingen krijgen. Nee, we hebben het hier niet over dikke meisjes, gewoon over gezond rond. Nieuw is dat hongeren zeker niet. Catharina van Siena, Italiaanse mystica uit de veertiende eeuw, leed aan anorexia nervosa, wat waarschijnlijk haar vrome ijlen induceerde en haar zo overmoedig maakte dat ze de paus kapittelde.

Je kunt mensen niet verbieden zich uit te hongeren. Het is angstaanjagend maar niet strafbaar. Hoe meer je deze lugubere ‘beweging’ gaat moraliseren, hoe meer jonge vrouwen er nieuwsgierig naar worden. De uitzending van Koppen over de pro-anasites verhoogde het aantal bezoekers exponentieel.

Maar we moeten ook niet panikeren. Kijk gewoon rond op straat. Het viel mij op, twee weken geleden in Firenze, een elegante Italiaanse stad, dat heel veel mooie jonge vrouwen buikjes en ronde heupen hebben, en die ook trots tonen in spannende kleren. Wees realistisch, ook hier zie je meer en meer mollige jonge vrouwen. Zelfs iets oudere vrouwen hebben er steeds minder moeite mee om ‘hun buik in te houden’.

Opvallend is het dan wel dat modezaken die toch op de doorsnee mikken, angstvallig de grotere maten (tussen 40 en 46) in hun winkels vermijden. Het is een hele heksentoer om na het begin van het seizoen nog iets te vinden in die maten. Dat maten ook steeds ‘kleiner’ worden, valt daar eens niet wat aan te doen ? Het zou aangenaam zijn als verkoopsters in klassezaken klanten met een maat groter dan 40 niet met een vernietigende blik zouden monsteren, wanneer ze kleren willen passen. Een vriendin vertelde me dat ze zelfs niet mócht passen omdat de winkeljuffrouw dacht dat haar maat te groot was voor het geselecteerde kledingstuk.

Het is een complete illusie om de wereld van de topmodellen en topontwerpers te willen ‘regulariseren’. Misschien moeten er gewoon, heel cru, nog een paar meisjes doodvallen op de catwalk vooraleer het daar echt doordringt dat maat 32 of 34 voor een vrouw van meer dan 1,80 meter naar de gevarenzone neigt.

Tessa blogt!

Van muizen en mensen, op www.knack.be

Reacties : tessa.vermeiren@knack.be

Tessa Vermeiren