“Met MasterFlirt heb je binnenkort vrouwen te over in je bed”, beloven Tijn van Ewijk en Robert Rosier. Deze twee Nederlandse Don Juans willen harkerige mannen via workshops, een werkboek en stug oefenen de verloren kunst van het verleiden bijbrengen.

:: MasterFlirt, Tijn van Ewijk en Robert Rosier,

De Boekerij/Standaard, 176 blz., 16,95 euro.

Zie ook : www.masterflirt.nl

Antalya, de oude haven. Een jonge Turk met een lichtgevende schelmengrijns spreidt zijn armen breed uit. ” Are you looking for me, lady ?” Ik schiet in de lach. Mijn kop eraf als die kerel dat niet tegen elke passerende vrouw zegt. Best mogelijk trouwens dat hij me alleen maar een karpet wil aansmeren, of een te hoog geprijsd boottochtje naar een of andere waterval. Maar wat een panache heeft die jongen. Een weekje ruzie waard, zou een vriendin van mij zeggen. En ja, stel dat je op dat moment door een gemene bliksemschicht getroffen wordt, die je doet vergeten dat er thuis een manspersoon wacht met wie het – om maar iets te zeggen – knus radijsjes eten is…

Bedroevend weinig mannen hebben panache. RenĆ©e Russo tegen Clint Eastwood in In the Line of Fire : “Weet je wat dat is, panache ?” Clint : “Yeah, ik heb het opgezocht.” Maar onzwierige vrijgezellen hoeven niet te wanhopen. Want speciaal voor hen dokterden twee ondernemende Nederlanders, Tijn van Ewijk en Robert Rosier een naar eigen zeggen onfeilbare methode uit om vrouwen uit hun hand te doen eten. Pure zelfverdediging, als je hen mag geloven, want als mannen het heft niet snel opnieuw in handen nemen “zijn we over een paar jaar verworden tot levende dildo’s die ook af en toe wat zaad mogen doneren en de afwas doen”.

Tommetoch, de schrik zit er goed in. Handenwringend stellen de Koot enBie van de verleidingskunde vast dat er in de leeftijdsklasse van 20 tot 35 jaar meer alleenstaande mannen dan vrouwen zijn. Pech, te vroeg geboren, denk ik dan. Evengoed ben ik onder de pannen geraakt. Maar de prille deernes van tegenwoordig hebben de kerels dus maar voor het uitkiezen. Bovendien hebben vrouwen een oneerlijk voordeel, aldus de flirtologen, want de emancipatie ten spijt is het nog altijd een ongeschreven wet dat de man het initiatief moet nemen en de vrouw beslist of ze al dan niet ingaat op zijn avances. En laat vrouwen nu meesteressen in de manipulatie zijn… “Als je dit niet gelooft, dan raden we je aan jezelf eens op te sluiten in een wc-hokje van een groot damestoilet”, opperen Rob en Tijn. “Daar bespreken ze hun strategieĆ«n en tactieken. We hebben het allebei een keer gedaan en zijn behoorlijk geschrokken.” Het damestoilet als het war office van the battle of the sexes, zo had ik het nog niet bekeken.

Maar goed, het mag duidelijk zijn dat het tweetal kosten noch moeite gespaard heeft om een verleidingsmethode te bedenken die de mannelijke eer euh… in ere herstelt. Drie jaar hebben ze daarover gedaan. Het resultaat heet MasterFlirt, een mix van NLP ( Neuro LinguĆÆstisch Programmeren), trance inductie, creatief denken en jawel, humor. Mijn god, is het dan echt zo moeilijk om een vrouw voor je in te nemen ? Tijdens het lezen van de aanwijzingen komt mij meer dan eens een National Geographic-achtig beeld voor de geest van gevaarlijk groot wild dat door jagers behoedzaam benaderd wordt en met verdovingspijltjes beschoten.

Overigens is MasterFlirt mijns inziens een wat misleidende titel. Sla er Van Dale maar op na. Flirt : niet serieuze, vrijblijvende hofmakerij. Met andere woorden : flirten is het afschieten van losse flodders, met als enige bedoeling de dagelijkse omgang met collega’s, de postbode en voor mijn part kantoormeubelen en kleine huisdieren wat minder troosteloos te maken. Maar Rob en Tijn schieten wel degelijk met scherp. “Nu ben je klaar voor de kill…” Van dat soort uitdrukkingen wemelt het dus in het boek. Maar ja, MasterVersierder bekt nu eenmaal niet zo lekker.

Het Stevaert-effect

Waarom valt een vrouw voor een man ? Goeie vraag. Ooit had ik een uitgesproken voorkeur voor types met een hoornen bril en professorjasjes met ellebooglappen, kun je nagaan. Iemand al dan niet aantrekkelijk vinden, is geen bewuste keuze, weten Rob en Tijn. “Aantrekkingskracht, het middel om vrouwen te verleiden, is primitief.” Hun veroveringspijlen richten ze dan ook op de ‘natuurlijke vrouw’, een wezen dat nooit geleerd heeft haar knieĆ«n bij elkaar te houden bij het zitten en discreet te snuiten met Ć©Ć©n neusgat dicht. Verdraaid, zou ze ook in mij schuilen, die natuurlijke vrouw ? Hopelijk onthaart ze haar benen. Gelukkig weten de experts precies wat de natuurlijke vrouw in mij nodig heeft : een kerel die zichzelf, het leven en mij aankan. Dat ik daar niet zelf opgekomen ben.

Soit, u en ik en onze innerlijke natuurlijke vrouwen zitten aan de toog achter een wit wijntje. Hoe weten wij dat de man die ons benadert het beste is dat ons in jaren zal overkomen ? Simpel : de succesvolle verleider is geaard, hij staat stevig op beide voeten en haalt diep adem met de onderbuik. Vanzelf gaat zijn stem dan dieper klinken. De Johan Museeuws onder de aankomende casanova’s doen de oefening opnieuw. Maar met een lage stem alleen is hij er nog niet. Wie een vrouw in trance wil brengen, spreekt lang-zaam en… laat… betekenisvolle… pauzes. Noem het het Steve Stevaert-effect. Wat er gezegd wordt, telt natuurlijk ook, behalve bij vrouwen die zoals ondergetekende volslagen horecadoof zijn en geen pittige oneliner van het gesnerp van de koffiemachine kunnen onderscheiden. Maar voor de doorbijters hebben de Flirtmasters een paar rake openingszinnen in petto : “Weet jij hoe je pastinaken klaarmaakt ?” Of : “Doe jij altijd mascara op je neus ?” Een kritisch compliment schijnt ook te werken : “Je ziet er fantastisch uit, alleen jammer van die strikjes op je schoenen.” Even probaat blijkt het creĆ«ren van verwarring : “Wat zou ik graag een leuke vrouw als jij zijn.”

U bent nog niet in de zevende hemel, meer nog, u staat op het punt luidkeels te vragen of er een dokter in de zaal is ? Dan hebt u helaas met een beginneling te maken. “Oefenen, oefenen, oefenen !” raden Rob en Tijn hun cursisten aan, en pas aan de superbabes beginnen als ze hun technieken op meer doordeweekse ‘projectjes’ uitgetest hebben. Want het spreekt vanzelf dat elke gediplomeerde Don Juan recht heeft op een topvrouw. Tijn gaat er trouwens prat op nooit afgewezen te worden : “Ik ontdek alleen of een vrouw goede smaak heeft of niet.”

Hier en daar worden de flirtcoaches behoorlijk technisch. Als ze het over de plexus-solaristechniek hebben, bijvoorbeeld, of hun poulains afraden “hun eerste verbindingspatroon op tafel te gooien als de koffie nog maar net besteld is”. Als bonus is er onder andere een appendix met absolute no no’s voor de vlotte versierder : kettingen en opzichtige tatoeages, een spiegelzonnebril, klittenbandportemonnee en witte sokken. Daar heb je ze weer, denk ik dan, de witte sokken. Al sinds de prehistorie worden ze door alle vrouwenbladen ter wereld als absolute lustkillers afgedaan en toch zie je ze nog dagelijks rondstruinen, argeloze mannen met een fris tennissokje onder hun kantoorpak. Persoonlijk heb ik er niet echt moeite mee : een paar sokken is snel uitgetrokken. Een botte hond gezeglijk maken, dat is een ander paar mouwen. Maar waar het schoentje wringt, is dat de dragers van witte sokken geen vrouwenbladen lezen en nog minder boeken met verleidingstips. Dat doen alleen vrouwen. Omdat wij geboren valsspelers en manipulators zijn, natuurlijk, of ons gewoon een paar uurtjes kostelijk willen amuseren. “Wees niet bang voor concurrentie”, bezweren Rob en Tijn hun aspirant loverboys . “Je kunt beter de derde aap van de succesvolle clan zijn dan de beste aap der sukkels.”

Laat mij nu tijdens het lezen van MasterFlirt een diepe sympathie voor de beste aap der sukkels ontwikkeld hebben. Hij mag foute sokken aanhebben en een fluo klittenbandpak en vragen of ik hier dikwijls kom. Met een piepstem. Alles beter dan een patser met pastinaken.

Tekst Linda Asselbergs

Flirten is het afschieten van losse flodders om de dagelijkse omgang met collega’s, de postbode en voor mijn part kleine huisdieren wat minder troosteloos te maken.

Al sinds de prehistorie worden witte sokken door alle vrouwenbladen ter wereld als absolute lustkillers afgedaan. En toch zie je ze nog dagelijks rondstruinen, argeloze mannen met een fris tennissokje onder hun kantoorpak. Persoonlijk heb ik er niet echt moeite mee : een paar sokken is snel uitgetrokken.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content