De Black van Knack Weekend bestaat 5 jaar. Daarom blikken we dit jaar in elke Black 5 jaar achteruit en 5 jaar vooruit in een boeiend leven. Modeontwerpster Veronique Branquinho krijgt als eerste het woord.

HET VERLEDEN Faalangst

Ik heb me nooit door faalangst laten leiden, omdat ik er simpelweg geen tijd voor had. Het eigene aan mijn branche is dat je altijd met het volgende bezig bent, en het volgende wordt al overlapt door het daaropvolgende. Je loopt daardoor altijd vooruit op wat je aan het doen bent, alsof je steeds achter je eigen schaduw aanloopt. Ik heb, sinds ik aan de modeacademie in Antwerpen begon, altijd keihard gewerkt en mijn vertrouwen en mijn gedrevenheid waren altijd groter dan mijn angst. Te veel tijd om aan een collectie te werken is niet goed voor mij, het medium is zo momentgericht, het is zozeer nu, the sign of the times, l’air du temps, dat is wat mode is. Wat doe je met te veel tijd ? Dan begin je misschien te piekeren… Natuurlijk heb ik vlak voor een defilé weleens last van spanningen, maar nooit de angst dat het kan mislukken, daarvoor heb ik te veel vertrouwen. Collecties maken is trouwens teamwerk, ik sta daar niet alleen. Maar de spanning van het moment, de climax, daar kan ik steeds minder goed tegen.

Afscheid

Dat is een zwaar hoofdstuk geweest in mijn verleden. Ik ben in 2009 gestopt met mijn zaak. Ik had ze opgebouwd van nul, ze was mijn levenswerk. Het kwam door een samenloop van omstandigheden, de crisis aan de ene kant, de nieuwe markten stortten in, de bestelde kleren werden niet betaald, daarnaast besloten cruciale medewerkers om het schip te verlaten. Mijn winkel in de Nationalestraat, waar ik enorm gelukkig mee was, heb ik moeten verkopen. Ik dacht : en nu gaat de deur definitief dicht. Ik heb daarna de kans gekregen om te herbronnen, veel op reis te gaan. Ik heb voor Delvaux gewerkt en voor Camper en dat heeft me doen beseffen dat ik nog niet klaar was met mijn verhaal. Ook in de liefde heb ik al afscheid moeten nemen, wat soms moeilijk was. Ieder defilé is ook een afscheid op zich, eerst de spanning naar de climax en daarna de harde landing, je bent leeg, je hebt alles gegeven.

Trouw

Ik zie mezelf als een loyaal persoon, trouw is ook een eigenschap die ik in anderen erg waardeer. Ik schrik ervan als anderen dat niet zijn. Trouw heeft voor mij vooral met vriendschappen te maken. Natuurlijk ben ik in het verleden een aantal keren teleurgesteld geweest in de ontrouw van anderen, maar ik focus vooral op het positieve. Ik heb niet de neiging om de draad weer op te pikken met mensen die me hebben laten zitten. Er bestaat natuurlijk ook zoiets als trouw aan jezelf, doen wat je werkelijk wilt doen. Ik heb in het verleden weleens roofbouw op mezelf gepleegd. Toen ik opnieuw begon met mijn collectie, dacht ik : misschien kan ik veranderen, een andere richting inslaan, maar dat werkt niet. Wat je hebt gedaan, is ook wie je bent, het zit in je DNA, je moet trouw zijn aan jezelf. Precies dat is wat mensen waarderen, ze kunnen het herkennen.

Doorgaan

Toen ik vier jaar geleden opnieuw begon, ik was net geen veertig, heb ik heel duidelijk gevoeld dat doorgaan iets is wat in mijn natuur ligt. Ik wil iets vertellen. Het creatieve proces gaat door. Mijn verbeelding gaat door. Ik ben niet doorgegaan vanuit de angst om in een gat te vallen, maar uit het verlangen mijn verhaal te vertellen en onderzoeken. Natuurlijk ben ik veel te lang doorgegaan in een ritme dat je uiteindelijk opbrandt. Ik heb de afgelopen jaren vaak over een plan B nagedacht, maar ik ben er nog altijd niet uit wat plan B zou kunnen zijn.

Opoffering

Ik heb een groot deel van leven opgeofferd aan mijn werk. Ik heb vaak niet genoeg kunnen investeren in vriendschappen en liefdes. Ik ben jaren niet op vakantie geweest. Mijn leven was een rollercoaster, ik heb heel vaak nee moeten zeggen op uitnodigingen vanwege deadlines, ik kan mezelf niet in twee of drie delen. Maar ik heb tegelijk mijn ziel nooit aan de duivel verkocht. Ik heb mezelf niet opgeofferd. In het verleden heb ik relaties niet altijd op de eerste plaats gezet, want het werk ging voor. Ik heb daar niet echt spijt van, ik ben fatalistisch, het was wat het was. Vroeger heb ik soms volhard in relaties die niet goed gingen. Was dat liefde of opoffering ? Ik weet één ding : als het werk minder goed gaat, kan een relatie dat niet compenseren.

DE TOEKOMST Zelfvertrouwen

Met alles wat ik heb meegemaakt, heb ik leren te vertrouwen op wat ik kan, ik kom altijd op mijn poten terecht. Dit is wat ik kan, en wat ik kan, geef ik ook. Het is te nemen of te laten. De toekomst is een proces, ik ben getraind in het vinden van oplossingen, zonder compromissen te sluiten. Ik zie de toekomst met vertrouwen tegemoet, omdat ik weet dat ik altijd iets om handen zal hebben. Ik weet uit ervaring dat alles wel ergens goed voor is, en dat het leven toch wel de goede kant op gaat, als je naar jezelf luistert. Ik zal altijd dingen willen blijven maken. Het is een actie-reactiegegeven, dat zal altijd zo blijven, en dat maakt me gelukkig. In een creatief leven kan er eigenlijk niet veel misgaan, omdat je in iedere nieuwe situatie met creativiteit een volgende stap kunt zetten. Dingen die misgaan, helpen je verder in je ontwikkeling, daar ben ik van overtuigd.

Evolutie

Naarmate ik meer evolueer in het leven heb ik meer zin om te ‘zijn’. Gewoon te genieten van wat er is en samen te zijn met fijne mensen. Het is zeer existentieel : het gevoel op de helft te zitten, geen tijd meer verspillen, focussen op wat belangrijk is. Omdat ik weet dat afscheid nemen een voorwaarde is voor nieuwe ervaringen, ben ik er niet bang voor. Ik ben niet nostalgisch aangelegd. Ik ben altijd geïnteresseerd in wat er komen gaat. Mijn werk is zozeer vervloeid met mijn leven dat ze elkaar allebei verdiepen. Leven is voortdurend afscheid nemen. Het is als uitademen voor je weer kunt inademen. Het helpt je evolueren.

Trouw

In de toekomst wil ik natuurlijk trouw blijven aan wie ik ben, aan mijn verlangen en nieuwsgierigheid. Mijn eigen waarden, mezelf niet verloochenen. Geen dingen doen die ik niet wil doen. Het is een belofte aan mijzelf : zelf de dingen in de hand nemen, me niet te veel door anderen laten bepalen. Belangrijk is tijd te hebben voor mijzelf, niet alleen voor het werk, maar om contact te houden met mijn dromen en verlangens. In mijn collecties vertaal ik mijzelf. De vrouwen waar ik voor ontwerp zijn loyaal, onafhankelijk, gevoelig, sterk, maar hebben ook het zelfvertrouwen om zichzelf te durven verliezen. Ik wil trouw blijven aan mijn geliefde en vrienden. Ik kijk er al naar uit om elkaar op een dag in de verre toekomst al heel lang te kennen !

Doorgaan

Niet coûte que coûte, maar voor het plezier. Met de mensen met wie je wilt. Minder vanuit bewijsdrang. De behoefte om te reageren op de wereld blijft er, zolang de wereld en ik bestaan. Ik ben niet materieel ingesteld, doorgaan heeft voor mij zuiver met creatie te maken. Inspiratie is een bron die niet opdroogt. Ik zou graag ook wat meer zijwegen bewandelen. Mijn kennis delen. Samenwerkingen in dans of theater, een deel zijn van een totaal concept. Creëren kan een solitair proces zijn, samen in een creatieve bubbel zitten vind ik ook heel fijn. Doorgaan is ook nieuwe stappen te zetten. Ik heb sinds kort weer een plekje in Antwerpen om meer onder de mensen te zijn en om weer in de straten te kunnen verdwalen.

Focus

Het opdelen van tijd, daar wil ik aan werken. Ik maak nu meer tijd, ondanks het zotte ritme. Ik heb nu wat korte plezierreisjes voor de boeg. Om mijzelf niet tekort te doen, ben ik steeds meer gefocust op wat ik zelf het liefst wil, om een zo compleet mogelijk mens te zijn. Natuurlijk moet je jezelf weleens opzijzetten, en in de liefde en vriendschappen is het belangrijk te geven, maar ik wil later nooit het gevoel hebben dat ik mijzelf heb opgeofferd. Ik ben niet het type martelaar of verpleegster. In een relatie geloof ik niet in opofferen, ik geloof in het naast elkaar zijn en staan, en elkaar aanvaarden.

Door Oscar van den Boogaard, roman- en theaterauteur, zielsverwant van de modeontwerpster – Portret Anton Corbijn