Met de Ginzatoren heeft nu ook Giorgio Armani zijn baken in Tokio. ’s Mans bijdrage aan het toenemende aantal architecturale pareltjes die westerse luxemerken optrekken in deze metropool. En meteen ook de kroon op twintig jaar aanwezigheid in Japan. Weekend Knack was erbij op de opening.

Tokio, 7 november, vroeg in de ochtend. In de chique Ginzawijk verzamelt het kruim van de internationale modepers zich om de traditionele Shintoceremonie bij te wonen die de nieuwe Armanitoren op Japanse wijze moet inwijden. Op de zwarte marmeren vloer staat tussen de goudkleurige accessoires een altaar opgesteld. Het is versierd met groenten, bamboe en een paars baldakijn. Een priester voert rituelen uit, geeft Armani een twijg om te offeren. De voorganger zoemt oude woorden. Hij klinkt als een startende wagen die blijft haperen.

Even later is het tijd voor foto’s. Op de planning staat tien uur, en gezien dit Japan is, staat iedereen op tijd te wachten. Hier leeft men om de regels te volgen, ook als het feestvarken een Italiaan is. Hoewel, Armani staat bekend om zijn perfectionisme. Dat alles gesmeerd loopt, vindt hij allicht één van de voordelen aan Japan. Dit jaar is het twintig jaar geleden dat hij naar dit land kwam.

Om klokslag elf uur staat de modekoning de pers te woord. Hij zegt zelf onder de indruk te zijn van het twaalf verdiepingen hoge gebouw. De gevel, waarin goud en zwart de hoofdrol spelen, verbeeldt een bamboebos. Een ontwerp dat het architectenkoppel Do-riana en Massimiliano Fuksas uitvoerde naar een idee van Armani. Aldus de ontwerper : “In de hoop dat bamboe mij geluk zal brengen.”

Vroeger bevond zich op deze plek een bank, dus met het karma zit het al goed. Het oude gebouw werd neergehaald, aan het nieuwe begon men een kleine twee jaar geleden. Op de vraag hoeveel de toren hem heeft gekost, antwoordt Armani met een ontwijkende “erg veel”. Ter info : de grond in deze wijk staat momenteel 180 miljoen yen, of 1.116.000 euro per tatami, zoals men hier de oppervlakte nog steeds berekent. Eén tatami is ongeveer 90 centimeter breed en 180 centimeter lang.

De twaalf etages bevatten het hele Armani-universum. Van een drie etages tellende en 1025 vierkante meter grote Giorgio Armaniboetiek tot een Italiaans restaurant. In de twee kelderverdiepingen hangt de trendy en stedelijke Emporio Armanicollectie. De ruimte is, wellicht een doordenkertje van de architecten, rechtstreeks verbonden met het metrostation Ginza. Op de derde verdieping vindt de bezoeker de homelijn Armani Casa, op de tiende Armani Ristorante, op de elfde en twaalfde etage de loungebar Armani Privé, mét dakterras, vanwaar men de skyline van Tokio kan bewonderen. Maar top of the bill is de allereerste Armani Spa. Een muisstille etage met drie privéruimtes in Romeinse-thermenstijl, waar de liefhebbers zich kunnen laten meevoeren in een speciaal ontwikkelde luxebehandeling die men voor de gelegenheid The Ceremony doopte (zie kader). Opmerkelijk ook : op de lift staan de bestemmingen enkel aangeduid in het Italiaans, wat in Japan zeer ongewoon is. Eens hij de toren binnenstapt, moet de klant zich in Milaan wanen, zo lijkt het wel.

Betoverend licht

Om de opening van de nieuwe building onder de aandacht te brengen, spaarde men kosten noch moeite. Zo vloog de Australische actrice Cate Blanchett speciaal over uit Sydney, enkel en alleen om het licht officieel aan te steken. Dat klinkt decadenter dan het is. De Armani Ginzatoren ligt in de hoofdstraat van de wijk. Enkele gebouwen links staat het glazen Hermèsgebouw van Renzo Piano, rechts heeft Dior een Ricardo Bofillpareltje staan. Rechtover Armani staat Gucci’s allereerste toren. Pas een jaar oud, ontworpen door de Amerikaan James Carpenter, en uitgelicht door lichtartiest Shozo Toyohisa.

Je moet bijna in Tokio geweest zijn (Sofia Coppola’s film Lost in Translation bekijken kan ook helpen) om te begrijpen waarom de buildings ’s nachts meer indruk maken dan overdag. Als het donker is, komt de stad tot leven door de duizenden lichtjes en kleurrijke plasmaschermen. Als een gebouw zichzelf niet omtovert tot indrukwekkende lichtkolom, zou het amper opgemerkt worden. En dat is nu net de belangrijkste reden van de torenoorlog die de luxemerken schijnen te voeren. Er wordt een heuse ‘de mijne is toch groter’-strijd geleverd om de shoppers van To- kio’s duurste winkelwijk binnen te lokken.

Cate Blanchett dus, verscheen om kwart over zes aan de arm van Giorgio Armani, om de lichtjes aan te steken terwijl enkele honderden fans en nieuwsgierigen halsreikend toekeken. Er volgde zowaar een klein kippenvelmoment. In tegenstelling tot de vaak schreeuwerige lichtinstallaties zoemden de bamboeblaadjes van Armani’s Ginzatoren tegen de gevel op in melkachtig glas, in een voortdurend gedempt licht dat zich ook binnen in het gebouw gedeisd houdt. De rijstkorrelvormige blaadjes zijn trouwens een thema dat overal weerkeert. In Armani Ristorante vormen ze bijvoorbeeld de decoratieve perforaties in de ronde metalen matgouden schermen die de tafeltjes in alle intimiteit van elkaar gescheiden houden. Ook in het restaurant is de verlichting zacht en sfeervol.

“Zo hoort het ook”, zegt Armani als we hem feliciteren. “Subtiliteit voor alles. Ook in de winkel heb ik erop gelet dat de producten worden uitgelicht, niet de rimpels.” Hij lacht even, en dankzij de sfeerverlichting blijft de vermoeidheid op zijn gezicht eerder een waas. Je zou even vergeten dat de man intussen ook al 73 is. Tussen de openingsfestiviteiten door heeft hij ook nog het feest van de volgende avond om aan te denken. Met One night Only at Budokan wil hij zijn twintig jaar Japan op gepaste wijze vieren. Dat hij effectief Nippon Budokan te pakken kon krijgen, is op zich al een prestatie. De sportarena voor oosterse gevechtskunsten is een legende in de muziekgeschiedenis. De allereerste rockgroep die er speelde, waren The Beatles, in 1966, en Bob Dylan nam er een aantal livesessies op. Armani nodigt er Japans talent uit, het Italiaanse tenorengezelschap Il Divo, én internationale popster Fergie.

Als we een kwartier later het restaurant binnenstappen, lopen we Cate Blanchett tegen het lijf. Rank, beeldschoon, vier maanden zwanger, én onderweg naar de uitgang. Ze vertrekt zo meteen alweer naar Sydney. “Het was een snelbezoekje uit vriendschap. Hij vroeg het zo lief, hoe kon ik nee zeggen ?”

Ontrouwe Japansen

Tijd voor een samenvatting. Wat zet Europese luxemerken ertoe aan meer dan 15 miljoen euro te investeren in de Japanse consument ? Jazeker, cijfers wijzen aan dat de helft van alle luxegoederen wereldwijd door Japanners wordt gekocht. Maar andere cijfers tonen dat de Japanse economie er al beter aan toe is geweest. “Dat is net het moment waarop je moet investeren”, legt Armani uit. “Je moet durven duwen, op een andere manier opnieuw beginnen. Hier is nog steeds een enorm groeipotentieel. De jonge Japanners houden van mode. Shoppen is hun hobby, en hun stijlgevoel wordt door niemand geëvenaard. Ik zie de Ginzatoren als een lichtbaken voor de andere Armanilijnen. We hebben ook Armani Collezione- en Armani Jeansboetieks in deze buurt.”

“Bovendien werd het tijd om de Japanse consument te laten zien dat mijn werk de voorbije twintig jaar is geëvolueerd. Speciaal voor deze locatie is er ook de Ginzacollectie, enkel hier te vinden. En je zult gemerkt hebben dat je de winkel binnenkomt via de accessoirecollecties. Ook dat is een belangrijke verandering : dit land verover je het best via accessoires.”

Niet alleen Armani is geëvolueerd, ook de Japanse vrouw is anders dan twintig jaar geleden, weet de Italiaan : “Ze is minder trouw aan één ontwerper. Ze mixt en matcht gemakkelijker, kleedt zich persoonlijker dan vroeger.”

Dat Armani altijd al iets had met Japanse stijl, ook dat is geen geheim. Zijn gebouwen in de via Bergognone in Milaan zijn sterke staaltjes van minimalistische architectuur. “De oosterse esthetiek heeft me altijd al geïnspireerd”, vertelt hij. “Hoewel de stijl soms erg streng kan zijn, vind ik er een zekere kracht en liefde voor verfijning in.”

Door uitgerekend in het klein behuisde Tokio een Armani Casa te openen, laat de modekoning verder weten dat hij meer en meer geïnteresseerd is in het inrichten van residenties. Het volgende grote project dat stilaan zijn deadline nadert, is de opening van een Armanihotel in Dubai, en in Milaan. “En er zijn actieve plannen voor een gelijkaardig project in Tokio”, voegt de ontwerper met de zilveren haren er nog aan toe. Hij mag dan 73 jaar oud zijn, met pensioen gaan staat niet in zijn woordenboek.

Info : www.giorgioarmani.com en www.armaniginzatower.com.

Door Cathérine Ongenae