Jong geleerd is oud gedaan. Een portret van drie creatieve families die hun stielkennis thuis, met de paplepel binnenkregen. Om er daarna hun eigen ding mee te doen. Over gedeelde passie, respect, vertrouwen en weerbarstige genen.

Mooiloop ELISE THOMAS (45) EN ALISON VAN AUTREVE (25) “IK HEB ALLE VERTROUWEN IN MIJN DOCHTER”

Mooiloop ontstond in februari 2010 als een onverwachte samenwerking tussen moeder en dochter. Elise Thomas stampte eerder de modelabels Witberg en Blu Kids uit de grond en werkte bij Scapa. Alison is het creatieve kind van haar moeder. Mooiloop, kledij met een kwaliteitslabel, is hun gedeelde geesteskind.

“Ik ben opgegroeid tussen de stoffen”, zegt Alison. “Zo lang ik mij kan herinneren heeft mama in de mode gewerkt en leefde ze voor haar job. Altijd zat ze aan de keukentafel of in haar atelier te tekenen. Als kind liep ik haar achterna, voelde ik aan alles, verzamelde ik knopen en stofjes allerhande. Toch was Mooiloop, onze moeder-dochtersamenwerking, niet voorbestemd. Mijn ouders hebben beiden Sint-Lukas gedaan, mijn zus ook. Ik mocht niet, ik moest Latijnse volgen. Daarna ging ik naar de unief en heb mijn passie voor mode nog een tijdje onderdrukt. Maar in mijn tweede jaar vielen de puzzelstukjes in elkaar. Mama had genoeg van haar job en wilde voor de laatste keer in haar leven iets uit de grond stampen ; ik zag niet veel toekomst in communicatiewetenschappen. Vandaag doen we zo goed als alles samen. We verzamelen ideeën – uit de architectuur, de kunst, de natuur -, brainstormen, laten stoffen maken in China, kopen aan in Parijs en ontwerpen de kledij. Toch is er, zoals in alle huishoudens, een taakverdeling. “Het commerciële en administratieve aspect neem ik nog grotendeels voor mijn rekening”, zegt mama Elise. “Mettertijd zal Alison ook dat minder leuke aspect moeten overnemen. Het hoort erbij.”

Vandaag is Mooiloop aan zijn zevende collectie toe. “In het begin had de lijn weinig eenheid”, zegt Elise. “Ik werkte vroeger voor een klassieker publiek en gesettelde winkels. Dat botste met Alisons visie op wat Mooiloop moest zijn. Zij wilde ‘zot’ doen, maar verkopen is ook belangrijk. Daarom moesten we wat braver te werk gaan. Nu – enkele jaren en collecties later – zie ik het belang van haar inzet. En niet alleen voor gewaagdere collecties. Ook loslaten heb ik van haar geleerd. Op een bepaald moment zal ik een stapje terugzetten. Alison doet nu al haar eigen ding onder haar eigen naam in een capsulelijn, een collectie die mikt op een iets hoger segment, maar die ook gedurfder is. Ik was bang. Dat het té was. Maar klanten snoepen ervan. Zo zie je maar. Ik heb alle vertrouwen in mijn dochter.” “Dat vertrouwen is helemaal wederzijds.”

www.mooiloop.be

Durlet PIETER (68) EN ANTON (37) VANZIELEGHEM “DE TOEKOMST IS AAN DE JEUGD. OVERLATEN IS LOSLATEN”

De firma Durlet fabriceert sinds 1966 kwalitatief hoogstaande designzetels. Pieter Vanzieleghem volgde zijn stiefvader Durlet op in 1980. Vandaag wordt het familiebedrijf geleid door zijn zoon Anton. Pieter : “Ik was enige zoon, in die tijd de logische opvolger. Ik volgde een opleiding en kwam in het bedrijf. Onze familie heeft nooit zelf patronen geknipt of leer bewerkt. Wij stonden van in het begin in voor de inspiratie, het ontwerp en de verkoop van de zitbanken. Ik heb veel gereisd en gewerkt met mijn stiefvader. We hadden een goede band. Hij is jammer genoeg veel te vroeg gestorven.” Anton : “In mijn geval was het geen evidentie dat ik vaders job zou overnemen. ‘Het mag, maar het moet niet’, klonk het thuis. Eerst heb ik een omweg gemaakt, maar in mijn achterhoofd wist ik dat ik hier zou terechtkomen. Toen het moment daar was, heb ik me van onder aan opgewerkt. Overal bijzitten en opletten om zoveel mogelijk te leren over alle aspecten van het bedrijf. Niet zomaar op vaders stoel gaan zitten. Hoewel mijn vader nu officieel met pensioen is, is hij nog steeds een belangrijk gezicht van Durlet én mijn klankbord.”

“Vroeger werkten we voor de ontwerpen met drie Duitse architecten, nu doen we dat met een resem internationale designnamen. Maar wij selecteren samen wat in de portfolio komt. Dat is een heel subjectief, uiterst belangrijk gebeuren. Wij nemen de beslissingen, niet vijftien andere managers die over één keuze moeten gaan. Het gaat om onze identiteit en die van het bedrijf. Het resultaat is een evenwicht tussen onze smaak en wat commercieel werkt. Persoonlijke smaak en flexibiliteit zijn eigen aan Durlet. Wij staan open voor vragen die afwijken van de standaard. We durven ook kiezen voor blikvangers. Dat is belangrijk, want elke keuze is verbonden aan onze naam. Die komt ook letterlijk op het product te staan en dat gaat altijd gepaard met een zekere trots.”

“De toekomst is aan de jeugd”, zegt Pieter. “Ik heb er alle vertrouwen in. Dat moet ook. Overlaten is loslaten. Wij zijn geen van beiden controlefreaks. Natuurlijk maak je fouten bij het leren, ik heb er ook gemaakt. Anton heeft van mij een opvoeding, een opleiding en een gezonde dosis interesse voor design en kwaliteit meegekregen.” “De zin voor esthetiek is er onbewust ingeslopen”, beaamt Anton. “Door de juiste boekjes op de salontafel, door naar de mooiste plekken op reis te gaan… Het is uitgegroeid tot een passie.” Een ingetogen passie. Want veel praten over hun gevoelens doen Anton en Pieter niet. “Wij begrijpen elkaar. Zonder veel woorden. Is dat niet typisch West-Vlaams ? Of misschien hebben wij gewoon hetzelfde karakter, papa en ik. Ik denk dat mama vooral dat laatste zal beamen.”

www.durlet.be

Piano’s Maene CHRIS (60), DOMINIQUE (34) EN FREDERIC (30) “VADER WEET HET NOG ALTIJD BETER”

Piano’s Maene bestaat sinds 1938 en wordt wereldwijd geroemd om zijn vakbekwaamheid in het bouwen en nabouwen van piano’s. In 1969 maakt Chris Maene zijn eerste klavecimbel. Tot op vandaag leidt hij het bedrijf. Zonen Frederic en Dominique delen zijn passie om piano’s te bouwen en tot kunst te verheffen. “Piano’s bouwen is geen makkelijke stiel”, weet Frederic, workshopmanager. “Ik werk nu al tien jaar in het atelier en leer elke dag bij. Tot op vandaag weet mijn pa het nog altijd beter. Echte opleidingen voor deze job zijn er niet. Alles heb ik hier geleerd. Ik probeer mijn plan te trekken, maar soms zit ik vast, of zelfs faliekant fout. Dan vraag ik hulp, of probeer ik iets uit. Ik ben hier vrij in mijn creativiteit. Dat botst niet met vader, want wij zijn uit hetzelfde hout gesneden.”

Ook Dominique, facility- en logistiek manager, is van hetzelfde hout gesneden. Hij is verantwoordelijk voor de gebouwen en alles wat erbij hoort. Hij was er – in tegenstelling tot zijn jongere broer – niet onmiddellijk van overtuigd dat hij de opvolging wel wou verzekeren. “De liefde voor piano’s zat er altijd in, maar ik wou eerst elders mijn vleugels uitslaan. We lijken alle drie erg op elkaar. Meer dan we soms willen toegeven. Handigheid, creativiteit en respect is er van kinds af aan ingelepeld. Iets wat we ook proberen mee te geven aan onze kinderen.”

Het wederzijds respect is groot. “Zowel op technisch als op menselijk vlak zijn mijn zonen een toegevoegde waarde in dit bedrijf”, zegt vader Chris. “Veel meer dan de som van mijn genen. Frederic was altijd al een uitvinder. Dominique is creatief en voelt dan weer perfect aan wat leeft op de werkvloer. Hij fungeert als een vertrouwenspersoon en zorgt ervoor dat iedereen zich hier goed voelt. Een voorkeursbehandeling krijgen mijn jongens niet.” “Integendeel”, beaamt Dominique. “Op de werkvloer worden wij niet strenger behandeld dan de rest van het personeel, toch verwacht vader net dat tikkeltje meer van ons. Omgekeerd geldt dat ook. Wij willen ons allemaal des te harder bewijzen. Zo dwing je respect af. Tegenover ons vader – hij is veeleisend – maar ook tegenover onze collega’s.”

“Als vader ben ik trots vandaag. Maar ze moeten mijn trots verdienen. Ze moeten presteren. Het liefst nog beter dan ikzelf.” “Héél moeilijk”, klinkt het bij de opvolgers in koor !

www.maene.be

DOOR THALISA DEVOS – FOTO’S WOUTER VAN VAERENBERGH