Ik heb nooit angst gehad om een domme vraag te stellen. Ik kom uit een eenvoudige middenstandsfamilie, woonde als kind in een woonwagen en heb ‘maar’ A2-boekhouden gedaan – ik moest dus altijd keihard werken om de technische en juridische kanten van dossiers te doorgronden. Wanneer ik iets niet begreep, dan bleef ik doorblokken en uitleg vragen. Minderwaardig heb ik me nooit gevoeld. Mijn voorbeeld Gilbert Temmerman is letterzetter in Vooruit geweest en werkte zich op eigen houtje op tot burgemeester van Gent en energiespecialist.
Negen jaar geleden was ik een underdog. Een sympathieke lolbroek, maar volgens velen het lichtgewicht dat nooit een goede burgemeester zou zijn. Het helpt dat ik me voor honderd procent op de stad toeleg en dus geen andere politieke functies opneem. Ik blijf ook mezelf en ik kom zoveel mogelijk buiten. Een burgemeester sluit zich niet op, maar komt onder de mensen.
De nationale politiek spreekt me niet aan. Daar gaat het er veel harder aan toe : gewiekster, meer op de korte termijn gericht en soms allesbehalve collegiaal. In onze gemeenteraad wordt ook stevig gediscussieerd, maar de menselijkheid blijft. Ik kan met politieke opponenten een vriendelijk gesprek voeren, en op racisten na kan ik met iedereen door een deur.
Darmkanker is een sluipende ziekte. In mijn geval een donderslag bij heldere hemel : ik werkte achttien uur per dag, voelde me fit en toch zat de kanker al maandenlang in mijn lichaam. Zonder mijn jaarlijkse medisch onderzoek en een coloscopie hadden de gevolgen fataal kunnen zijn. Ook daarom heb ik open kaart gespeeld over mijn ziekte. Omdat de Gentenaars het recht hadden om te weten wat er aan de hand was met hun burgemeester, en om 50-plusssers aan te sporen om regelmatig een preventief darmonderzoek uit te laten voeren.
Zelfbeklag helpt je niet om te genezen. Mensen met een gezondere levensstijl dan de mijne of die op veel jongere leeftijd dan ik te maken krijgen met darmkanker, dat zijn pechvogels. Ik ben bijna veertig jaar gelukkig getrouwd, ik mocht van mijn hobby mijn werk maken, ik had altijd schitterende medewerkers en vrienden – ik heb hoe dan ook een formidabel schoon leven gehad. Al heb ik wel een traan van blijdschap gelaten toen bleek dat de kanker niet uitgezaaid was.
Twee maanden geleden werd ik genezen verklaard. De aard van het beestje is niet veranderd. Ik relativeer de dingen nog meer dan vroeger en jaag me minder op, maar mijn werkuren zijn niet veranderd. Toen ik in juni geopereerd werd, lag ik in het ziekenhuis al mails te beantwoorden, en ook tijdens mijn preventieve chemokuur van 24 weken ben ik op enkele dagen na blijven werken. Niet omdat ik een workaholic ben, maar omdat ik het graag doe en mijn verantwoordelijkheid neem.
Ik geef mijn vrouw ook wat ik haar vraag. Ik offer een groot stuk van mijn privéleven op voor de gemeenschap, ten nadele van mijn familie, maar thuis staat niet alles in functie van mij. Mijn echtgenote heeft zelf altijd een drukke agenda gehad, en die wordt niet omgegooid wanneer ik eindelijk tijd heb.
Het burgemeesterschap heeft me ruimdenkender gemaakt. Zo heb ik als overtuigde vrijzinnige veel bijgeleerd over het christendom, de islam en het jodendom. Omdat ik burgemeester van alle Gentenaars ben en dus met alle gemeenschappen spreek. Dat neem ik later met me mee : ik zal mijn gedacht blijven zeggen, maar ik hecht meer dan ooit belang aan respect voor elke mening.
Voor het zwarte gat ben ik niet bang. Wanneer ik over drie jaar stop, zal ik bijna 46 jaar dag en nacht gewerkt hebben. Ik ga dan tijd maken voor de dingen die ik al lang wil doen. Meer tijd doorbrengen met mijn familie, maar ook piano leren spelen, fietsen, vaker genieten van films, tentoonstellingen en theater en een stukje van de wereld zien met mijn echtgenote. Ook dat hebben de rustdagen tijdens de chemokuur me doen inzien : het was fijn om eens een boek te lezen zonder de klok in de gaten te houden.
Politici die zich vastklampen aan hun functie verstarren. Nieuwe mensen met nieuwe ideeën zijn goed voor de stad en mijn partij, en die hebben mijn hulp niet nodig – het kerkhof ligt vol met onmisbare mensen.
Daniël Termont (62) is geboren in Gent. Na verschillende functies bij de toenmalige jongerenwerking van de Socialistische Mutualiteiten, het Ziekenfonds Bond Moyson Gent-Eeklo en vakantiecentrum De Ceder in Deinze werd hij in 1995 voltijds politicus. Hij zetelt sinds eind 1976 onafgebroken in de Gentse gemeenteraad, werd havenschepen in 1995 en is burgemeester sinds eind 2006.
DOOR WIM DENOLF / FOTO DIEGO FRANSSENS
“Ook dat hebben de rustdagen tijdens de chemokuur me doen inzien: het was fijn om eens een boek te lezen zonder de klok in de gaten te houden”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
