Dagmar Liekens (26) nam verlof als model om de hoofdrol te spelen in de Vlaamse film ?She Good Fighter !”.

Bart Vandergeten Foto : Lieve Blancquaert

Toen ze mij vroegen om op een zaterdag een auditie te doen, had ik daar weinig zin in. Ik dacht dat het maar om een figurantenrolletje ging. Bovendien was ik doodop omdat ik de dag voordien was teruggekeerd van een opdracht in Gran Canaria. Maar misschien heeft dat juist geholpen om die rol in She Good Fighter ! te krijgen. Dat ik er een beetje arrogant rondliep, bedoel ik. Met de houding van ?Laat ’t hier maar gauw voorbij zijn, dan kan ik terug mijn bed in”.

Waarom de keuze nu op mij is gevallen, zou je Marc Punt (producer-regisseur-scenarist) moeten vragen. Onder de 400 meisjes die auditie kwamen doen, waren er heel wat die drie jaar acteursopleiding achter de rug hadden. Die zullen het zeker niet zo tof hebben gevonden dat een model met de hoofdrol ging lopen. Ik denk dat Marc Punt de modellenbureaus contacteerde omdat modellen een hoop ervaring hebben voor de camera. Acteurs worden in België eerder voor theater opgeleid, en om veel filmervaring op te doen, bestaat hier weinig kans. Sommige meisjes waren hypernerveus voor de camera, gewoon omdat ze het niet gewoon waren. Maar als model sta ik bijna dagelijks voor de camera. Ik let er zelfs niet meer op. Kader, belichting, ik kende het al. Weten waar het hoofdlicht staat en dan je hoofd zo richten dat het mooier uitkomt. En ik wist al wat het was om geduld te oefenen : belichting die ze nog moeten opstellen, decor dat nog in orde wordt gebracht,takes die worden overgedaan.

Aan de film is voor mij drie maanden voorbereiding voorafgegaan. Een drukke periode, zeg dat wel. Overdag modellenwerk en inoefening van filmscènes,’s avonds kickbox-training bij Daniëlla Somers, de Belgische wereldkampioene. Wel een ervaring, die trainingen. Kom je daar de eerste dag binnen als klein meisje tussen al die stoere gasten. Een halfuur opwarming alleen al, en ik was bekaf. Het was nodig voor de film. De kickbox-scènes zien er echt goed uit, moet ik zeggen. Vroeger volgde ik balletschool, en dat heeft me wel geholpen.

Het acteerwerk was natuurlijk volslagen nieuw voor mij. Als model figureerde ik al in reclamespotjes en in de Urbanus-film Koko Flanel, maar meer ook niet. Zenuwen tot en met dus, zeker in het begin. En momenten dat je aan jezelf gaat twijfelen. Want tenslotte sta je daar voor professionelen als Frank Aendenboom en Gaston Berghmans. Je moet nog aan vertrouwen winnen. Het komt er dan op aan je te concentreren op je rol, en iets te willen bewijzen. Gaston Berghmans, mijn trainer in de film, was heel lief en geduldig. Toen we op de eerste draaidag samen naar de locatie reden, vroeg ik of hij ook zo zenuwachtig was. ?Ja, maske,” zei hij, ?enor-rem.” Hij wou me echt op mijn gemak stellen.

Er zit actie in de film, maar er zijn ook emotionele scènes. Die moesten wel goed voorbereid worden. Beginnen huilen voor de camera en een heel team, dat was moeilijk. Eigenlijk was het in zijn geheel veel zwaarder werken dan ik gedacht had, niet te vergelijken met modellenwerk. Telkens opnieuw moet je je concentreren. Hoe zou mijn personage op zo’n situatie reageren ? Hoe zou ik erop reageren ? Je in een personage inleven, het slorpt echt alle energie op. Na elke opnamedag zat ik er volledig door. En die opnamen waren zo goed als dagelijks, twee maanden lang. En altijd lange werkdagen. Soms ook een reeks nachtopnamen, waardoor je uit je ritme raakt. Je bent als hoofdrolspeelster voortdurend met de film bezig.

De sfeer in de ploeg was tof. Na de opnamen miste ik die mensen allemaal. Modellenwerk is een job waar je ’s morgens in- en ’s avonds weer uitstapt. Voor die film hebben we twee maanden met elkaar moeten samenwerken, ook in moeilijke omstandigheden. Als model zou ik in die tijd zeker een hoop meer verdiend hebben. Maar zo’n aanbod kon ik, alleen al voor de ervaring, toch niet laten liggen ? Als je geluk hebt, kan je als model misschien maar tot je 35ste mee.

In de bioscoop vanaf 21 februari.