Eén dag volgen we bekende en minder bekende mensen. Een miniportret in zes momenten.

Ze presenteert Vrouwentongen op Donna, staat naast Marcel Vanthilt in Kinderen Baas en zingt mee in het Swingpaleis. En toch blijft Leen Demaré (38) zichzelf een radiovrouw noemen.

7:00

Opstaan vind ik een nachtmerrie, het liefst zou ik tot negen uur, halftien kunnen slapen. Maar helaas. Ik begin de dag met een douche en daarna het ontbijt. Ik vind het belangrijk dat mijn dochter dat leert. We ontbijten meestal in stilte, met de krant en koffie. Dat is trouwens het enige wat mij uit bed kan lokken: de gedachte aan een heerlijke kop koffie.”

8:45

Ik ben graag vroeg op de redactie om al een beetje de acclimatiseren. Dan lees ik mijn mailtjes. Soms verwerk ik reacties van luisteraars in het programma van die dag. Ik bereid niet veel voor, ik weet wie mijn gasten zijn en wat het scenario is, maar verder laat ik het afhangen van het moment.”

11:30

De radiostudio is haar tweede thuis. Na jaren in het vak, blijft het medium haar boeien. “Het is heel direct. Je spreekt echt tegen de mensen, elke dag twee uur lang. Daardoor kun je ook een verhaal opbouwen. Doordat het live is, zijn er altijd verrassingen. Hoe meer onverwachte dingen gebeuren, hoe liever eigenlijk. Televisie is totaal anders. Je moet wachten en overdoen, want de belichting is niet goed of het geluid staat niet op de band… Daar ben ik eigenlijk te ongeduldig voor.”

14:00

De televisie zorgt wel voor variatie. “Ik heb dat nodig. Vandaag zing ik een liedje in voor de verkiezing van de Sportpersoonlijkheid van het Jaar. Ze zijn gewaarschuwd, ik kan absoluut niet zingen. Maar ik trek me daar niets van aan. Ik zing heel graag en de hele dag door. Soms tot ergernis van de mensen om mij heen.”

17:00

Ik probeer ’s avonds op een redelijk uur thuis te zijn. Mijn dochter van school halen, koken, wat bezig zijn in huis, rustig in bad gaan… Daar tracht ik orde te bouwen, mijn leven is al onregelmatig genoeg. Privé en werk houd ik ook gescheiden. Met de jaren leer je om een evenwicht te vinden: niet iedereen hoeft alles te weten.”

21:00

De avond staat voor rust, tenzij er een opname van het Swingpaleis gepland is. “Ik ben een filmfreak, dus als er iets goeds is op tv, zal ik zeker kijken. Of ik neem een boek. De laatste tijd kies ik vaak voor vrouwelijke auteurs. Onbewust. Het huis met de geesten van Isabel Allende vond ik fantastisch. En nu heb ik Dood meisje gekocht van Geerten Meijsing.”

Hilde Verbiest / Foto’s Kristien Buyse