De collectie van Fernand en Pierre Hollander wordt langzaam maar zeker groot in Japan, en dat is een boeiend avontuur. Belgisch minimalisme verovert de Japanse harten : Coltina !

Lene Kemps

Ze houden van jazz en charmante vrouwen. Ze hebben zin voor humor en scheppen een oneindig groot plezier in hun werk : kleding creëren die vrouwen mooi maakt. ?Ik probeer poëzie in het alledaagse te brengen?, zegt Fernand Hollander. ?Als u mij toestaat heel even lyrisch te worden : ik probeer vrouwen iets magisch voor te stellen : een kledingstuk waarin ze zich zo goed voelen dat ze de wereld aankunnen.?

Cortina werkt met een klein team van stilisten waarvan Fernand Hollander het alziend oog en de meesterhand is. Hij studeerde aan het Esmod-instituut in Parijs en werkte voor de legendarische Jacques Fath ?Wat de nieuwe ontwerper Tom Van Lingen maakt, vervult me niet meteen met wild enthousiasme? maar moest naar België terugkeren. ?Ik heb de lucht van de Noordzee nodig, ongeveer zoals in de liedjes van Jacques Brel.?

Cortina bestaat zo’n 35 jaar, en zoon Pierre Hollander kwam in ’94 als manager bij de firma : het moment voor een herbronning en een nieuwe start. ?Cortina is een flinke boom met stevige wortels, maar Pierre heeft ons wat door elkaar geschud. Dat is nooit slecht.? Een marktonderzoek bevestigde wat Fernand in zijn binnenste al voelde : dat hij nog een stap verder kon gaan in de richting die hij had uitgestippeld ; weg van de damesachtige tailleur met stevige binnenconstructie, naar een meer soepele en minimalistische stijl toe. De profilering wierp meteen vruchten af. In ’94 werd Cortina benaderd door een Japanse agent. Of ze geïnteresseerd waren in verdeling op de Japanse markt ? De Hollanders moesten er niet lang over nadenken. Winter ’95 was de eerste collectie die in het land van de rijzende zon werd verkocht, en nu heeft Cortina er veertig verkooppunten, goed voor zo’n zestien procent van de omzet. De Japanners zijn zo tevreden over de reacties op Cortina dat ze besloten een defilé te organiseren in de Belgische ambassade, waarvan Fernand met terechte trots de video toont. ?Ondanks mijn gevorderde leeftijd ben ik naïef gebleven?, zegt hij. ?Men kan mij nog verrassen en ontroeren. Mijn collectie in boetieks in Osaka, Tokio, Kyoto en Kobe zien ; het defilé in de ambassade meemaken ; die momenten behoren tot de mooiste in mijn professionele leven.?

De komst van uw zoon heeft in het bedrijf voor heel wat vernieuwing gezorgd.

Fernand Hollander : Toen Pierre kwam, hebben we een aantal dingen in vraag gesteld en dat is altijd gezond. We hebben voor de eerste keer onderzocht wie de Cortina-vrouw was, wat ze van ons wilde en wat de winkelier van ons dacht.

Waren die resultaten anders dan u had verwacht ?

Fernand : Ze verrasten me, maar bevestigden een stil vermoeden. Zo bleek dat de leeftijd van de klanten begon bij 25, jonger dan ik veronderstelde, maar het was wat ik hoopte. Waar de vrouwen het meest van houden, bleek de ontspannen uitstraling te zijn van onze kleding. In het Vlaams hebben ze er zo’n mooie uitdrukking voor : sport habillé. Het schijnt een veelgezochte kwaliteit te zijn, en wij hebben het : doordraagbare kleding die toch een tikje speciaal is, gekleed maar niet té. Na dat marktonderzoek ben ik kleding gaan maken die veel losser is : vloeiende pyjamabroeken, ongevoerde blazers, tunieken, hemdjasjes. Ik heb ook minder rekening gehouden met de seizoenen, want de Cortina-vrouw heeft niet zo’n behoefte aan zwaarwinter- of hoogzomerkleding. Het onderzoek bevestigde wat ik in mijn hart al wist.

Wat trekt de Japanners zo aan in uw stijl ? Hebben ze gezegd waarom ze per se Cortina wilden ?

Fernand : Ik had op de beurs al contact met hen gehad en elk seizoen stuurde ik hen een folder. Toen ze ons kwamen opzoeken, was dat omdat er zeer specifiek vraag was naar een collectie als de onze. Een zuivere, sobere stijl gecombineerd met een verfijnd stoffengebruik, daar houden ze van.

Pierre Hollander : In Japan merkten we hoe verbazend goed onze stijl er past. Japanse vrouwen zijn gesteld op een verzorgde elegantie. Ik zou hen misschien zelfs modieuzer durven noemen dan Europese vrouwen. Ze komen nooit buiten zonder make-up, in hun kleding hebben ze aandacht voor het kleinste detail. We liepen op straat rond en zeiden tegen elkaar : geen wonder dat we hier goed verkopen. Later hoorden we dat sommige journalisten veronderstelden dat we de collectie speciaal voor hun land hadden ontworpen.

Fernand : Ze hebben er alles : Franse, Italiaanse, Duitse en Engelse merken. Belgische designers als Ann Demeulemeester en Dries Van Noten zijn er erg gekend. De Japanse consument is bijzonder goed geïnformeerd en staat open voor nieuwe dingen, dat heeft zeker in ons voordeel gespeeld.

Hoe is de Japanse winkelier ?

Pierre : Streng en veeleisend. Je moet hypercorrect zijn. Een bestelling die voor 99 % geleverd wordt, is geen bestelling. Het is in orde of niet, er is geen middenweg.

Fernand : Ze vragen veel, maar ze geven ook veel terug. Als je ziet hoe mooi hun winkels zijn, hoeveel belang ze hechten aan de presentatie van je product en de service aan hun klanten, daar word je als Europeaan heel klein van. Dat soort service kennen wij allang niet meer.

Pierre : In een warenhuis word je begroet door de portier, staat er iemand om de liftdeur voor je te openen, en nog iemand anders roept in de lift zoals vroeger de verschillende verdiepingen af. Ik zeg dit niet uit heimwee naar vervlogen tijden : die kleine attenties creëren een aangename sfeer die van winkelen een plezier maakt.

Fernand : U kan zich niet voorstellen hoeveel moeite ze doen. We kwamen aan op een zondagmorgen om kwart voor acht en twee mensen stonden ons op te wachten omdat ze wilden dat we ons welkom zouden voelen. De boetieks die we gingen bezoeken, hadden de Belgische driekleur uitgehangen. Het zijn details, maar ze doen het toch maar.

U bent wel erg enthousiast.

Fernand : U zit hier voor de twee meest militante ambassadeurs van Japan. Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in hun literatuur en heb een zwak voor hun keuken. Dat ik er nu mijn kleding mag verkopen, maakt me nederig. Ik wil dit echt goed doen, dit is een succes dat we moeten verdienen.

Van elk bezoek komen we terug met een hoofd vol nieuwe ideeën. Ik bewonder een land dat zo modern en technologisch kan zijn en tegelijkertijd zijn tradities kan bewaren. Ik hou van mensen die hun roots niet vergeten en toch naar de toekomst kunnen kijken.

En die extreem beleefd en verfijnd zijn en tegelijkertijd wreed en vulgair.

Pierre : De eerste avond zap ik op de Japanse tv al op een programma dat je niet voor mogelijk houdt. Een spel met schaarsgeklede meisjes en twee zwembadjes : één met kokend water en één met ijsblokjes. Ik moet er zeker geen tekening bij maken ? Ik kan me amper voorstellen dat dit hetzelfde volk is dat de zen-tuinen in Kyoto heeft aangelegd. Maar goed, je hoeft maar naar de RAI te kijken om te zien dat een volk tegelijkertijd tot grootse en bijzonder lage cultuur in staat is.

Gaat u Japans eten met uw bezoekers als zij naar België komen ?

Fernand : Natuurlijk niet. Friet met mosselen, wat denkt u wel. Daar zijn ze gek op.

Moet u de mouwen van uw jasjes inkorten voor de Japanse markt ?

Pierre : Op algemene aanvraag : nee. Ten eerste omdat Japanse vrouwen groter worden en het dus niet altijd nodig is om de coupe te veranderen. Ten tweede omdat opgerolde mouwen een statussymbool zijn. Ze wijzen erop dat het kledingstuk in Europa is gemaakt en niet in Azië. Daar willen Japanners mee uitpakken.

U werkt niet onder licentie, alles wordt nog steeds in België geproduceerd.

Pierre : Daar staan we op. Uit onderzoek is gebleken dat kwaliteit een doorslaggevend argument is voor een vrouw die Cortina koopt. Bij delocalisatie is het moeilijk om de kwaliteit te controleren, in België kunnen we dat wel.

Fernand : Toen ik enkele jaren geleden naar prijzen informeerde, bleek dat we in Rusland tachtig stiksters hadden voor de prijs van één Belgische. Financieel is het verleidelijk om naar het buitenland te trekken, maar het is een berekening op korte termijn. Een tailleur kost bij ons rond de twintigduizend frank. Dat is niet weinig, maar vrouwen dragen ‘m zes jaar later nog.

We mogen geen toegevingen doen aan de kwaliteit : dat is het begin van het einde.

Vader en zoon Hollander : Geen kortere mouwen voor de Japanse markt.