Op een heuvel nabij Waterloo heeft binnenhuisarchitect Dominic Gasparoly de Amerikaanse vlag geplant. Hij is verliefd op de States en dat merk je in zijn interieur.

Piet Swimberghe / Foto’s Jan Verlinde

Vanuit zijn woning zou Dominic Gasparoly twee eeuwen geleden de strijd tussen Napoleon en Wellington op de voet hebben kunnen volgen. Hij woont op een heuveltop in Plancenoit, vlakbij Waterloo, waar in juni 1815 de hevigste gevechten werden geleverd. Gasparoly kiest echter voor een andere partij : aan zijn achtergevel heeft hij de stars and stripes uithangen. In zijn woning vind je wel meer Amerikaanse accenten. Hoewel hij op diverse plaatsen zijn sporen verdiende met het inrichten van winkels en woningen, tot in Instanbul toe, koestert Gasparoly een uitgesproken voorliefde voor de States, waar hij ook een tijdlang werkte in New York en Florida. In de keuken trekt een prikbord vol bustickets, hotelrekeningen, menukaarten en andere relikwieën uit New York, meteen de aandacht. ?Dat is de rommel die zich op reis in je zakken opstapelt. Als je thuiskomt worden dat souvenirs. Leuke herinneringen, want die tickets zijn mooi van vormgeving?, legt Gasparoly uit. Boven de telefoon in de woonkamer hangt nog zo’n bord met souvenirs, dit keer uit Rome.

Gasparoly wordt gefascineerd door het grafische spel van letters, lijnen en tekeningen. Hij is helemaal weg van de publicitaire muurschilderingen in New York. Een van de wanden van zijn ontwerpbureau is getooid met papieren winkeltassen. ?Voor mij zijn het kleine muurposters. Als je goed kijkt, zie je hoe mooi ze geproportioneerd zijn. Vooral de zakken hebben veel grafische kwaliteiten, Amerikanen zijn meesters in het spelen met teksten en letters.?

De prikborden van Gasparoly zijn meer dan versiersels. Het zijn kunstwerkjes die onze tijd weerspiegelen : een periode van intense contacten tussen diverse culturen en tussen mensen die veel reizen, zoals Dominic zelf.

Zijn uitgesproken belangstelling voor reclame uit zich ook in de inrichting van het huis. Vooral in de stoffering, want de architectuur is vrij simpel. Gasparoly heeft twee bescheiden landhuisjes versmolten tot een geheel. Hij tekende een paar extra vensters, om het landschap in huis te halen. Daar hadden de vroegere bewoners blijkbaar geen voeling mee. Maar de woning is geenszins landelijk opgevat. Van binnenuit heb je wel een prachtig uitzicht over het glooiende landschap, maar de afstand met de natuur is groot.

Hoewel de opsmuk uitgesproken hedendaags is, staat er weinig design. Althans geen meubilair dat je overal vindt. In de woonkamer zien we wel een gemakkelijke fauteuil van de Franse ontwerper Christian Liaigre. Gasparoly heeft trouwens zelf ooit ontworpen voor Hurel in Parijs, de producent van Liaigre-meubels. De keukenstoelen zijn van De Padova en de lamp boven de keukentafel van Ingo Maurer. Het meeste meubilair heeft Dominic zelf ontworpen, zoals de zitbank, de salontafel, de bibliotheekkast en het bed. Ze worden onder meer door de Belgische firma’s Interni en Teak op de markt gebracht.

Hoewel hij eenvoud van lijn op prijs stelt, mag soberheid niet tot saaiheid leiden, meent Dominic : ?Ik hou van forse meubels, ze mogen er best massief uitzien. Dat geldt ook voor de muren van een huis.

Die robuustheid is ook hetgeen ik apprecieer in de ontwerpen van Liaigre. Maar ik ga nog verder : in mijn meubels confronteer ik vormen en materialen, door bijvoorbeeld hout met steen en metaal te combineren.?

Hij buit die tegenstellingen ook uit in de sfeer van de woning. Daarin verschilt hij van veel andere interieurarchitecten die zweren bij een klare, koele stijl. Veel Vlaamse ontwerpers puren hun vormentaal uit tot op het bot : ze elimineren alle franjes en zijn erg krenterig met kleuraccenten. Gasparoly leunt eerder aan bij de Franse traditie die warme materialen en kleuren verkiest, en geen versieringen schuwt.

In zijn huis vind je zelfs enkele frivole elementen zoals de met bladgoud versierde paravent, helemaal achteraan in de woonkamer. Een leuke vondst, want het meubelstuk haalt extra warm licht in huis. Zelfs op grauwe dagen lijkt de zon naar binnen te schijnen.

In de eetkamer heeft hij tientallen postkaarten op de muur gespeld. ?Ik wilde hier een kleurrijke lijn die contrasteert met de eenvoud van de rest. Bovendien zorgen de kaartjes voor een ludiek effect.?

Volgens Gasparoly zijn we een beetje het belang van kleuren vergeten. ?Hoewel daar nu verandering in komt, kleur mag weer. Heb je niet gemerkt dat er bij elke economische crisis meer kleur verschijnt in de reclames maar ook in het interieur ? Want zo kan je een huis op een eenvoudige manier verrijken zonder dat het veel kost.?

Gasparoly’s kleurgebruik wortelt echter nog dieper : zijn moeder groeide op in Afrika. Daar heeft hij die bewondering voor bonte tinten en voluptueuze vormen vandaan. Het verklaart meteen ook de vele foto’s op de muren. Hij maakte deze beelden op zijn reizen door Afrika en bracht ook tal van souvenirs mee die her en der rondslingeren in huis.

In de eetkamer heeft Gasparoly tientallen postkaarten op de muur gespeld : een kleurrijke lijn die contrasteert met de eenvoud van de rest. De tafel is een eigen ontwerp, de stoelen zijn van De Padova en de lampenkap van Ingo Maurer.

In de keuken gaat alle aandacht naar het prikbord met souvenirs uit New York : een onuitputtelijke inspiratiebron.

Gasparoly schuwt geen kleur of versieringen. De met bladgoud beklede paravent achter in de woonkamer zorgt zelfs voor een frivole toets.

Boven : Gasparoly houdt van forse meubelen zoals de fauteuil van Liaigre (voorgrond). Ook zijn eigen creaties als de zitbank en de salontafel ogen massief. Onder : vanuit de slaapkamer vang je een glimp op van de badkamer, met tussenin de garderobe.