Richard Branson wil dus volgende zomer de bollen van het Atomium een maand lang rood beschilderen en voorzien van een Virgin-logo. De stad Brussel heeft blijkbaar niet lang nagedacht om de 45 miljoen binnen te rijven die meneer Branson en zijn bedrijf daarvoor willen betalen. Ze heeft het geld bitter nodig voor de restauratie van het monument. Bezwaren als dit is banaal, dit is haast heiligschennis komen nauwelijks aan bod. Waar de mannetjes van Richard Branson langskomen, moet alles wijken voor hun portefeuille.

Meneer Branson krijgt om het even wat voor mekaar. Alles wat hij ons door de strot wil duwen, slikken we blijkbaar zonder al te veel nadenken. Vluchten op zijn als sardienenblikjes volgepropte vliegtuigen met minimale service prees hij onlangs weer in een advertentie aan tegen gunsttarieven onder de slogan Vergeldingsactie voor uitgeklede reizigers. Die slagzin heeft hij uiteraard niet zelf bedacht, maar het zegt veel over de mentaliteit van een bedrijf en van zijn eigenaar. Een billijke prijs betalen voor kwaliteit is je laten uitkleden. Je als vee laten behandelen tegen een klein prijsje zou slim moeten zijn. Vraag voor de aardigheid eens in uw vriendenkring wat ze vinden van de vluchten met de vliegtuigen van meneer Branson. Ik durf wedden dat meer dan een enkeling zegt dat hij zich uitgekleed heeft gevoeld.

Meneer Branson is een stuntman. Het prototype van de macho die elk gevecht wil winnen, te allen prijze. Meneer Branson doet niets liever dan uithangbord spelen voor zijn bedrijf. Hij vaart met zijn Virgin-luchtballon de wereld rond, verkleedt zich als camp-bruid als hij trouwjurken onder het label Virgin Bride wil gaan verkopen. En gaat bloot op de foto staan met zijn recente autobiografie Losing my Virginity als vijgenblad. De boodschap is: “Ik ben Richard Branson, ooit was ik een soort hippie, ooit startte ik klein in de muziekbusiness, en ik wil graag dat u blijft geloven dat ik nog steeds dat sympathieke jongetje van toen ben. En precies om die reden moet u uw portemonnee zo wijd mogelijk openzetten.”

Nu voert hij in Groot-Brittannië ook weer een kruistocht tegen het overdadige gebruik van de gsm. Een goede vriend van hem is overleden aan een hersentumor en kruisvaarder Branson heeft weer een zaak gevonden om zich op te storten, geeft de gsm de schuld. Of is dit misschien toch ook weer een handige gimmick om op een sympathieke manier de dagbladkolommen te halen?

Waarom vertrouw ik Richard Branson niet meer? Wat kunnen mijn bezwaren zijn tegen deze eeuwige kwajongen die zoveel goed wil doen in één mensenleven: goedkope vluchten, betaalbare trouwjurken, megastores vol muziek, ons redden van een hersentumor… En straks misschien zelfs Virgin-treinen introduceren, zoals in Groot-Brittannië, als alternatief voor de eeuwig kwakkelende NMBS.

Het is mij gewoon too much. Achter het kwajongensimago schuilt een geslepen vos. Dit soort uitslovers doet dat niet voor uw of mijn plezier, dat weet ik natuurlijk. Maar het ergert me dat mensen bij de neus genomen worden door zo’n Merlijn de tovenaar en dan nog vrolijk lachend naar zijn pijpen dansen ook. En masse.

The Sunday Times vroeg een paar weken terug in een reisenquête naar de tevredenheid van reizigers over airlines. Slechts 5,3% gaf Virgin op als favoriete luchtvaartmaatschappij, en gaf dan ook het hoogste waarderingscijfer. De Merlijn-de-tovenaarformule werkt dus. Kwaliteit wordt steeds minder belangrijk en lage prijzen overwegen blijkbaar, en daar speelt Branson handig op in.

Tessa Vermeiren