Vrienden van me poogden een tijd geleden een weekje vakantie te boeken voor midden november. Wat exotische zon zou hen best bevallen, dachten ze. Ze waren allebei aan rust toe. Bij het doorbladeren van de vakantiecatalogi stootten ze op een waanzinnig aanbod, dat ze me meteen doorstuurden. Reizen zonder koffers naar de Dominicaanse Republiek.

All in vakanties, de minst avontuurlijke vorm van reizen, winnen al sinds een paar jaar aan populariteit. Je wordt in kudde afgeleverd in het hotel, je krijgt een bandje om je pols waarmee je tot de ingewijden wordt gerekend, en dan kan je de hele dag drinken, sporten, eten en soms ook roken zonder één frank extra te betalen. Niet dat dat per se voordelig is, want je hebt natuurlijk voor alles al van tevoren gedokt, en vaak heb je ook alleen recht op “lokale” drankjes op bepaalde uren. Maar waar het om gaat, is de illusie, het gevoel dat je de knip op je portemonnee kunt houden. Mensen die op deze manier op stap gaan, zijn van het type dat elke verrassing en elk risico vermijdt.

Nu heeft een clevere hotelbaas weer iets anders bedacht: reizen zonder koffers. In die Super All Inclusive formule hoef je zelfs niet meer te pakken voor je vertrekt. Een weekje in het bewuste Super All Inclusive hotel, met werkelijk álles inbegrepen, kost ten minste 40.000 frank. Als u er nu nog zo’n kleine 18.000 frank per persoon bovenop geeft, dan liggen voor u een complete vakantiegarderobe en een gevulde toiletzak, incluis zonnebril, klaar in het hotel. Ook de bewassing en de stomerij zijn inbegrepen. Als u weet dat op de Dominicaanse veel van dat zomertextiel tegen hongerlonen wordt geproduceerd door de lokale bevolking, dan beseft u dat dit niet in de eerste plaats voor u een goede zaak is.

Natuurlijk mag u zich er ook niet aan storen dat u dan precies zo ruikt als uw buurman of dat hij net dezelfde zonnebril opheeft als u. Je kunt ook niet meer pocherig zeggen op het strand: “Mijn vrouw? Dat is die in de gele Versace-bikini.” Is dat niet het toppunt van snobisme? Allemaal gelijk in de banaliteit en precies daarmee kunnen tonen dat je bulkt van de poen. Uiteraard neem je dat goedkope spul dan ook niet hebberig in de gratis reistas mee naar huis. Nee, je laat het achter voor de kamermeisjes en de zwembadboys. Dan leef je nog in de waan een goede daad te hebben gesteld.

Als dit allemaal geen pure waanzin is! Hoe blijven ze die dingen verzinnen: reservaathotels waar alleen koppels binnenmogen, of enkel mensen vanaf 18. Pretparken op de Limburgse hei waar de illusie wordt geschapen van een permanent avontuur in de tropen. Kerstmandorpen in de Lapse sneeuw, suikeren nepromantiek, waar men dan per supersonische Concorde naartoe wordt gebracht…

Nee, vergist u zich niet, die dingen hébben daadwerkelijk succes. De grote vakantiefabrieken weten precies waar de gaten in de markt zitten, waar dus nog geld te halen valt: bij mensen die in een vliegtuig willen stappen met de illusie van op reis te gaan, maar die het eigenlijk in hun broek doen als ze met zijn tweeën in een vreemd land zouden worden losgelaten. Ze weten nauwelijks waar ze terechtkomen. Onlangs hoorde ik het verhaal van een oudere mevrouw die haar beklag deed bij de plaatselijke host dat er zoveel zwarte mensen waren in haar hotel op de Dominicaanse Republiek. Niemand had haar ooit verteld, en zij had zich nooit afgevraagd, naar wat voor soort land ze afreisde. Zij dacht dat de hele vakantiewereld één groot Canarisch eiland was. De reisindustrie doet de jongste jaren vreselijk haar best om haar en ons daarvan te overtuigen.

Tessa Vermeiren