Madeleine Albright lobbyt om Hillary Rodham Clinton aan een hoge post bij de Uno te helpen tegen de tijd dat haar aan bimbo’s verslaafde echtgenoot-president zijn functie zal neerleggen. Dat las ik in de Sunday Times, die “betrouwbare bronnen” citeert.
Vrouwen als de vroegere presidentiële woordvoerster Dee Dee Myers en Dianne Feinstein, senator voor de Democraten, verklaarden dat ze zich door de liegende, eens zo door hen bewonderde Bill Clinton bedrogen voelen.
Hillary Clinton zweeg, voor het eerst in haar openbare leven. Tijdens de eerste verkiezingscampagne had ze de hand van haar man vastgehouden toen hij zijn affaire met Gennifer Flowers bekende. De hele Paula Jones-affaire had haar schijnbaar niet echt geraakt. En onlangs nog zei ze in een speech dat het allemaal één grote samenzwering was. Ze had duidelijk tegen beter weten in geloofd dat hij niets had gehad met “that woman, Miss Lewinsky“.
Beelden in kranten en op de televisie vertellen vaak meer of iets anders dan woorden. Hillary, die altijd vastberaden naast Bill Clinton stond en áchter hem, letterlijk dat ene protocolaire stapje achter de president, ging op die fameuze zondagochtend vóór de ondervraging door Star met een zonnebril op naar de kerk. Ze verborg zich. Bill hield haar wel bij de hand, alsof hij zich aan haar moest vasthouden, maar zij keek hem niet één keer aan. En ze perste haar lippen op elkaar. Ze speelde haar rol duidelijk niet van harte. Toen ze met vakantie vertrokken, na de fameuze uitgekookte televisiespeech, liep Chelsea als bindteken tussen hen in. Op de foto’s van de aankomst op Martha’s Vineyard werd Hillary opnieuw verraden door lichaamstaal. Ze verborg zich nog steeds achter de zonnebril en beet letterlijk op haar tanden. Ze stapte, strijdvaardig met de armen zwaaiend, een eind van haar man vandaan. Voor het eerst in al die jaren zag ze er niet verzorgd uit. Haar haar zat verward en ze had geen moeite gedaan om de vermoeide trekken op haar gezicht weg te schminken. Hij liep erbij met een verlegen naar de grond gerichte blik, als een schooljongen die een standje had gekregen.
Het moet heel wrang zijn voor Hillary Clinton. Op een bepaald moment in haar leven heeft ze ervoor gekozen om haar ambities waar te maken via hem. Zo dacht ze, als eerste presidentsvrouw in de geschiedenis, een actieve rol te kunnen spelen in het beleid. Maar al snel werden haar ambitieuze hervormingsplannen voor de gezondheidszorg opgeborgen. Bleek dat zo’n politiek geëngageerde first lady het imago van de first citizen schaadde. Pas toen ze via Good Housekeeping haar huiselijke koekjesrecepten weggaf, werd ze weer wat populairder. Dat ze een boek schreef over de opvoeding van kinderen, werd tot haar taken gerekend. Ook haar wekelijkse krantencolumn over vrijblijvende zaken werd geaccepteerd.
Maar ze kreeg nooit waardering voor wie ze werkelijk was: een zeer intelligente vrouw, een van de 100 briljantste advocaten van het land, allicht ook een bekwame politieker achter de schermen. Nu wordt ze door de publieke opinie in hoofdzaak geprezen omdat ze haar man niet afvalt. Of ze wordt op medelijden vergast. Het moet haar zuur vallen dat de door haar gesteunde, toch wel intelligente man een onmiskenbare zwak heeft voor vrouwen met een hoog del-gehalte. Maar ze bijt blijkbaar op haar tanden en zit haar tijd uit.
Hillary Rodham heeft geen medelijden nodig. Wel de kans om te bewijzen wie zij is zonder Bill Clinton. En daarbij is de steun van vrouwen als Madeleine Albright van onschatbare waarde.
Tessa Vermeiren
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
